Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων Λόντος, υπ. Διδάκτωρ Θεολογίας
Η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού [1] ανέκαθεν συνδέθηκε με την εορτή των Θεοφανίων, την ακολουθία του βαπτίσματος και την εν γένει βαπτισματική πράξη της Εκκλησίας με ό,τι αυτή προβλέπει για τον αγιασμό του ύδατος.
Συγκεκριμένα ο Μεγάλος Αγιασμός τελούνταν την παραμονή της εορτής των Θεοφανίων, κατά την παννυχίδα, μετά την ακολουθία του όρθρου, σε ανάμνηση του βαπτίσματος του Κυρίου. Οι πιστοί έπαιρναν το αγιασμένο νερό, έπιναν και ράντιζαν εαυτούς και τα σπίτια τους και στη συνέχεια στο αγιασμένο αυτό νερό βαπτίζονταν οι κατηχούμενοι [2]. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος περιγράφει τη συνήθεια της εποχής του, κατά την οποία το εσπέρας της παραμονής της εορτής οι χριστιανοί «άπαντες υδρευσάμενοι οίκαδε τα νάματα αποτίθενται και εις ενιαυτόν ολόκληρον φυλάττουσιν, άτε δη σήμερον αγιασθέντων των υδάτων» [3].
Αργότερα, όταν πλέον δεν υπήρχε η τάξη των κατηχουμένων, αφού εν τω μεταξύ γενικεύθηκε ο νηπιοβαπτισμός (στ΄ αι.), η πράξη του αγιασμού του ύδατος διατηρήθηκε συνδεδεμένη με την εορτή των Θεοφανίων και τη Βάπτιση του Κυρίου, αλλά αποκτώντας σύμφωνα με τον Αγιο Συμεών Θεσσαλονίκης [4] και άλλη σημασία, αυτη της ανανέωσης της χάριτος του βαπτίσματος που δεχθήκαμε ο καθένας από εμάς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επήλθε πλήρης εξομοίωση των δύο αυτών ακολουθιών του Μεγάλου Αγιασμού, την παραμονή και την κυριώνυμη ημέρα της εορτής των Φώτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου