«Δόξα τῇ φιλανθρωπίᾳ Σου, Κύριε, δόξα σοι»

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, καθὼς σὲ βλέπω πάνω στὸν Σταυρό, σκέφτομαι ὅτι ἐγὼ ἔπρεπε νὰ βρίσκομαι ἐκεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου. 

Ἀλλὰ δόξα, Κύριε, τῷ σταυρῷ σου, δόξα καὶ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, δόξα καὶ τῇ φιλανθρωπίᾳ σου. 

Ἀντὶ γιὰ ἐμένα ἀνέβηκες Ἐσύ, ὁ φιλάνθρωπος καὶ Λυτρωτής μου. 

Καὶ ραπίσθηκες, ὑβρίστηκες, καὶ ὑπέμεινες τὸ τρομερὸ φραγγέλωμα καὶ φόρεσες τὸ ἀκάνθινο στεφάνι καὶ δοκίμασες τοὺς ἀφόρητους πόνους τῆς σταυρώσεως καὶ πέθανες πάνω στὸ Σταυρό, καὶ τάφηκες καὶ
ἀναστήθηκες τριήμερος νικητής ἔνδοξος.

Ποιούς λόγους, ποιές πράξεις εὐγνωμοσύνης νὰ σοῦ προσφέρω; Τουλάχιστον νὰ σὲ χαροποιῶ, Κύριέ μου, ἐφαρμόζοντας τὸ θέλημά σου καὶ νὰ γίνω ἀφορμὴ ὥστε καὶ ἄλλοι νὰ Σὲ γνωρίσουν ὡς Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή τους, ὁμολογῶντας τὸ «Δόξα τῇ φιλανθρωπίᾳ Σου, Κύριε, δόξα σοι». 

ΑΜΗΝ.