Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου, οι αρρώστιες είναι δύο ειδών.
Οι Σωματικές και οι Πνευματικές.
Τις σωματικές αρρώστιες, άφησεν ο Θεός να τις γιατρεύσουν οι γιατροί στα νοσοκομεία.
Και τις ψυχικές να τις γιατρεύουν οι Ιερείς στις εκκλησίες με τα επτά Θεϊκά Μυστήρια.
Ένα από τα επτά Μυστήρια είναι και η εξομολόγησις.
Σας κάνω γνωστό ότι οι σωματικές αρρώστιες τυραννούν το σώμα το πολύ εκατόν χρόνια, διότι τόσο περίπου ζει ένας άνθρωπος.
Οι ψυχικές όμως αρρώστιες τυραννούν την ψυχήν εις τους αιώνας των αιώνων.
Όπως το σώμα πονάει, από μια αρρώστια και δεν μπορεί να την αντέξει ,χειρότερα πονάει η ψυχή όταν βγει από το σώμα.
Όπως το σώμα πονάει, από μια αρρώστια και δεν μπορεί να την αντέξει ,χειρότερα πονάει η ψυχή όταν βγει από το σώμα.
Ο πόνος της ψυχής μετριάζεται, όταν έχει το σώμα μας, όπως μετριάζεται και το σώμα από το κρύον όταν φοράει κάποιον ρούχο.
Όταν το σώμα, βγει από τα ρούχα, κρυώνει και το υπερβολικό κρύο το κάνει να νιώθει αφόρητους πόνους. Και όταν η αρρωστημένη και αμαρτωλή ψυχή , βγει από το σώμα, οι πόνοι είναι αβάστακτοι και χωρίς τελειωμόν.
Όταν όμως εξομολογηθούμε, φεύγουν οι αμαρτίες και ντύνεται αντίς για το σώμα τον φωτεινό χιτώνα και αισθάνεται ευφροσύνη και αγαλλίασιν μετά την κοίμησιν η ψυχή.
Όταν πάμε στον εξομολόγο αποφεύγουμε τις φλυαρίες. Λέμε ορθά κοφτά, πάτερ εγώ είπα ψέμματα πολλές φορές, συκοφάντησα πολλές φορές ,πόρνευσα πολλές φορές, αβλανίστηκα πολλές φορές ,έκανα παρά φύση με την γυναίκα μου πολλές φορές, την Κυριακή κοιμόμουνα δεν πήγαινα στην εκκλησίαν να ευχαριστήσω τον Θεόν, σκότωσα διότι έκανα έκτρωσιν, δεν κράτησα τις πατερικές νηστείες αλλά σαν ζώο έτρωγα, έστειλα πολλούς στον διάβολον, βλασφημούσα τα θεία και αισχρολογούσα με φίλους. Δεν έκανα τα βασικά τρία παιδιά που πρέπει να έχει κάθε χριστιανική οικογένεια. Ποτέ στην εξομολόγησιν δεν ρίχνωμε το βάρος σε άλλους ούτε δικαιολογιώμαστε για τα αμαρτήματά μας, ούτε λέμε, πώς και πού και με ποιόν τα πράξαμε.
Το πολλές φορές το προσθέτωμε, επειδή δεν μπορεί να θυμάται κανείς ,πόσες φορές είπε ψέμματα.
Και μόλις πούμε όλα τα αμαρτήματά μας, για επισφράγισμα λέμε:
Εγώ πάτερ, ξεπέρασα και τον σατανά στις αμαρτίες.
Επειδή όμως ο Σατανάς όταν πάει κανείς να εξομολογηθεί ,τον πιάνει το μυαλό να μην τα θυμηθεί όλα, καλόν είναι και πιο ασφαλές, να τα γράφει κανείς όλα σε ένα χαρτί και κάτω από το πετραχίλι του παπά να τα διαβάζει και μόλις τελειώσει να ξεσχίσει το χαρτί.
Πιο εύκολα μπορεί να πει αμαρτίες όταν πει, ως πρώτη αυτήν που ντρέπεται πιο πολύ.
Εκείνο όμως που μετράει ενώπιον του Θεού, είναι στο να προσπαθεί κανείς μετά την εξομολόγησιν να μην επαναλάβει τα ίδια σφάλματα. Και βλέποντας ο Θεός την προσπάθεια, συμβοηθεί και δίδει την τελικήν άφεσιν αμαρτιών.
Εάν ένας φοράει ένα υποκάμισον και επειδή το λέρωσεν το πλύνει και αν από απροσεξίαν πάλι το λέρωσεν και πάλι το πλύνει, από τις πολλές πλύσεις, μπορεί να φθαρεί.
Όταν ένας εξομολογείται για ένα αμάρτημα πολλές φορές, μοιάζει με πουκάμισον που πλύθηκεν πολλές φορές και από το συνεχή πλύσιμον σάπισεν και χάλασεν.
Αξία έχει να φυλάξει το πουκάμισον του καθαρόν, για να το έχει καθαρόν όταν τον καλέσουν σε γάμο.
Για να μην πάνε οι άνθρωποι να εξομολογηθούνε, ο Σατανάς προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους, ότι δήθεν ο εξομολόγος θα φανερώσει τα αμαρτήματά τους. Αυτό κανένας εξομολόγος δεν μπορεί να το κάνει διότι τιμωρείται από το σύνταγμα που κατοχυρώνει το απόρρητον της εξομολογήσεως.
Εάν κανένας έχει τέτοια φοβία, μπορεί να πάει να εξομολογηθεί σε έναν ιερέαν που είναι μακρυά από την περιοχήν του. Και όπως ψάχνωμε να βρούμε καλόν γιατρό, έτσι πρέπει να ψάξωμε να βρούμε και καλόν εξομολόγον.
Όσον λερωμένο και αν είναι ένα κομμάτι χρυσού, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του όταν πλυθεί.
Και όσον βρώμικος και αν είναι ένας άνθρωπος, ποτέ δεν χάνει την αξίαν του ενώπιον του Θεού, όταν εξομολογηθεί.
Και κανένα αμάρτημα δεν μπορεί να είναι πιο μεγάλο από την αγάπη του Θεού. Το αμάρτημα είναι ανθρώπινη αδυναμία, αλλά το να μην προσπαθεί κανείς να απαλλαγεί από το αμάρτημά του είναι σατανικόν.
Δεν θα τιμωρηθούν οι άνθρωποι γιατί αμάρτησαν, αλλά θα τιμωρηθούν γιατί δεν προσπάθησαν να μην επαναλάβουν όσα εξομολογήθηκαν.
Το αύριον δεν το γνωρίζει κανείς, γι’ αυτό προτού είναι αργά, πηγαίνετε στον εξομολόγον και καθαρισθείτε, «διότι εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια», αλλά φρίκη, πόνος, κλαυθμός και αναστεναγμός πολύς χωρίς τελειωμόν.
Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη
«Ερωτήσεις και Απαντήσεις
Απορίες και Διευκρινίσεις σε θέματα:
Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»
ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1998
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου