Η συγκλονιστική ιστορία του άφθαρτου σκηνώματος και της μυρόβλυσης του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου

1) Το άφθαρτο σκήνωμα του Μυροβλύτη Αγίου Δημητρίου κλάπηκε κρυφά από τους Σταυροφόρους στις αρχές του 13ου αιώνα ή από τους Νορμανδούς λίγο νωρίτερα (γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τους 

Έλληνες αρχαιολόγους μόλις στις αναστηλωτικές ανασκαφές του 1926-1949, όταν βρέθηκε κενός ο τάφος του) και μεταφέρθηκε τελικά, όπως αποδείχθηκε αργότερα, στο Αββαείο του Σαν Λορέτζο στο Κάμπο της Ιταλίας, όπου το Λείψανο φυλάχτηκε από το 1236 μέχρι και το 1978 – 1980 μ.Χ. ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΥΡΟΒΛΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.

2) Το άφθαρτο σκήνωμα του Μυροβλύτη Αγίου Δημητρίου μεταφέρθηκε στη Ρώμη τον 17ο αιώνα για αναγνώριση και ΓΥΡΙΣΕ "ΜΕΡΙΚΩΣ ΕΛΑΤΤΩΜΕΝΟ", ενώ το 1968 το Βατικανό σε δεύτερη διαδικασία αναγνώρισης βρήκε ΜΟΝΟ ΟΣΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ, χωρίς να προσδιορίζεται επακριβώς ο χρόνος της φθοράς.

3) Στον 20ο αιώνα, η αγαπημένη πατρίδα του Αγίου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη, απελευθερώθηκε από τους Τούρκους, μετά από πέντε περίπου αιώνες σκλαβιάς, την ημέρα της εορτής του, την 26η Οκτωβρίου 1912.

4) Τα ιερά λείψανα του Αγίου Δημητρίου εντοπίστηκαν τελικά από την αείμνηστη αρχαιολόγο – βυζαντινολόγο Μαρία Θεοχάρη στην Ιταλία και η κάρα του Αγίου ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΑ μετά από οκτώ περίπου αιώνες στην Θεσσαλονίκη την παραμονή της εορτής του 25η Οκτωβρίου 1978, λίγους μήνες μετά το μεγάλο σεισμό της 20-6-1978 στη Θεσσαλονίκη (τα υπόλοιπο λείψανο επέστρεψε το 1980).

5) Μετά από εννιά χρόνια ακριβώς, την ημέρα πάλι της εορτής του και συγκεκριμένα την 26η Οκτωβρίου 1987 στις 10 μ.μ., τα ιερά λείψανα του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου ΜΥΡΟΒΛΗΣΑΝ ΞΑΝΑ με έναν ανεπανάληπτο τρόπο (μυρόβλησαν ακόμη και όλες οι εικόνες του Ιερού Ναού) και από τότε ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΚΑΙ ΞΑΝΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΩΝΤΑΣ ΠΕΡΙΤΡΑΝΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ. 

Αΰλου μύρου, τη μυστική ευωδία, των παθών ημών την δυσωδίαν λύσον, ίνα σε τιμώμεν, Δημήτριε παμμάκαρ.

Πηγή