Βεροίας Παντελεήμων: «Ο άνθρωπος είναι πλασμένος από τον Θεό για τον Θεό»

Την Παρασκευή 31 Αυγούστου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά στην Βέροια.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργείας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της μεγάλης ευεργέτιδος της Ι. Μ. Παναγίας Δοβρά μακαριστής Αγγελικής Κορφιωτάκη, μητρός του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αρχιμ. Παντελεήμονα Κορφιωτάκη.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπεν διακο­νεῖν;»

Στήν οἰκία τοῦ Λαζάρου, τοῦ φί­λου τοῦ Κυρίου, μᾶς μετέφερε ἡ ση­μερινή εὐαγγελική περικοπή, γιά νά δοῦμε τίς δύο ἀδελφές του, τή Μάρθα νά τόν διακονεῖ καί τή Μαρία νά κάθεται καί νά ἀκούει τή διδασκαλία του. Μᾶς μετέφερε ὅμως καί γιά δύο ἀκόμη λό­­γους: γιά νά ἀκούσουμε τήν ἀπά­ντηση τοῦ Χριστοῦ στό παρά­πονο τῆς Μάρ­θας καί τόν μακαρισμό πού ἀπευ­θύνει μία ἄγνωστη γυ­ναί­­κα πρός τήν Πα­ναγία Μητέρα του ἀκούο­ντας τά λόγια του, κα­θώς σήμερα ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλη­σία ἑορτάζει τήν κα­τάθεση τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τιμᾶ γιά ἀκόμη μία φορά μέσα στόν μήνα αὐτόν, πού εἶναι ὁ μήνας τῆς Παναγίας, πού εἶναι ἀφιερω­μένος στήν Ὑπε­ραγία Θεο­τόκο, τή χάρη της.

«Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην μέ κατέλιπεν διακο­νεῖν;»

Δικαιολογημένο γιά τά ἀνθρώ­πι­να κριτήριά μας τό παράπονο τῆς Μάρθας. Αὐτή κοπιάζει γιά τόν Χρι­­­στό, καί ἡ ἀδελφή της ἀπολαμ­βά­νει τόν λόγο του. Καί ὅμως ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν αὐτή πού θά περίμενε ἡ Μάρθα. Δέν ἦταν μία ἀπάντηση πού τή δι­και­ώνει. «Μεριμνᾶς καί τυρβάζῃ περί πολλά, ἑνός δέ ἐστιν χρεία».

Ἀσχολεῖσαι καί φροντίζεις γιά πολ­­­λά πράγματα, ἐνῶ ἕνα μόνο εἶναι ἀναγκαῖο. Γι᾽ αὐτό τό ἕνα φροντίζει ἡ ἀδελφή σου, ἡ Μαρία, πού διάλεξε τήν ἀγαθή με­ρίδα, πού κατάλαβε ποιό εἶναι τό οὐ­σιαστικό καί ἀναγκαῖο καί προσ­­­κολλήθηκε σέ αὐτό καί δέν θά τῆς τό πάρει κανείς.

«Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνη με κατέλιπεν διακονεῖν;»

Τό παράπονο τῆς Μάρθας πρός τόν Χριστό μᾶς θυμίζει τό παρά­πο­νο τῆς Παναγίας μας, ὅταν βρῆκε μετά ἀναζήτηση τριῶν ἡμερῶν τόν δω­δεκαετῆ Χριστό νά κάθεται στόν ναό τοῦ Σολομῶντος καί νά συζη­τᾶ μέ τούς ἱερεῖς καί τούς δι­δα­σκά­λους. Στό ἐρώτημά της καί στό παράπονό της: «Τέ­κνον, τί ἐποίη­σας ἡμῖν οὕτως;» 

Γιατί μᾶς τό ἔκανες, παιδί μου, αὐ­τό; Ὁ πατέρας σου καί ἐγώ περίλυ­ποι σέ ἀναζητούσαμε, ὁ Χριστός δέν δικαιώνει τήν Παναγία Μη­­­τέρα του, ἀλλά παρατηρεῖ: «Γιατί μέ ζητούσατε; Δέν γνω­ρί­ζατε ὅτι πρέπει νά εἶμαι στόν οἶκο τοῦ Πα­τρός μου;»

Παρόμοια ἡ ἀπάντηση τοῦ Χρι­στοῦ καί στά δύο παράπονα, γιατί πάνω ἀπό τά ἀνθρώπινα συναι­σθή­­ματα, πάνω ἀπό τίς ἀνθρώπι­νες ἀνάγκες, εἶναι ὁ Θεός, εἶναι ἡ σχέση μας μαζί του, εἶναι ἡ ψυχή μας καί ἡ σωτηρία της.

Ὁ Χριστός βέβαια δέν ὑποτιμᾶ τήν προσ­φορά τῆς Μάρθας, ὅπως δέν πα­ρα­βλέπει καί δέν ἀδιαφορεῖ γιά τήν ἀγάπη καί τήν ἀγωνία τῆς Πανα­γίας Μητέρας του, τονίζει ὅμως καί στίς δύο περιπτώσεις τήν ἀνα­γκαι­ότητα τῆς πνευματι­κῆς σχέ­σεως μέ τόν Θεό, πού εἶναι τό πιό σημαντικό γιά τόν ἄνθρω­πο, πού ὑπέρκειται κάθε ἄλλης ἀνάγκης καί κάθε ἄλλης ἀγάπης, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος ἀπό τόν Θεό καί πλασμένος γιά τόν Θεό.

Καί γι᾽ αὐτό ὅλα ὅσα κάνει στή ζωή αὐτή, ἀκόμη καί τά καλά ἔργα καί οἱ ἀρετές πού μπορεῖ νά ἀποκτήσει, ἔρχονται σέ δεύτερη μοί­ρα σέ σχέση μέ τήν προσωπική καί μοναδική σχέση τῆς ψυχῆς του μέ τόν Θεό.

Ὁ Χριστός δέν ἀπορ­ρίπτει οὔτε ἀμφισβητεῖ τήν ἀναγκαιότητα καί τή σημασία ὅλων τῶν ἄλλων πραγμάτων καί συναισθημάτων, ἀλλά μᾶς ὑπεν­θυ­­μίζει ἐπανειλημ­μένα καί μέ ἔμ­φαση ὅτι τό πρώ­τιστο μέλημά μας πρέπει νά εἶναι ὁ Θεός, ὁ λόγος του, ὁ σύνδεσμός μας μαζί του.

Τίποτε ἀπό ὅλα τά ἄλλα δέν θά πρέπει νά ἀποτελεῖ ἐμπόδιο στήν ἀπόλυτη ἀφοσίωσή μας στόν Θεό. Ὅσο καλά καί ὅσο ὠφέλιμα καί ἄν εἶναι αὐτά τά ὁποῖα κά­νουμε, δέν θά πρέπει νά μᾶς ἀπο­σποῦν ἀπό τό ἕνα, τοῦ ὁποίου «ἔστι χρεία», γιατί τότε θά ἀνή­κου­με καί ἐμεῖς σέ ἐκείνους πού σάν τή Μάρθα «μεριμνοῦν καί τυρ­­βάζουν περί πολλά», καί θά κιν­δυνεύ­σουμε νά στερηθοῦμε τό πιό πολύ­τιμο ἀγαθό, τή σω­τηρία τῆς ψυχῆς μας.

Ἄς φροντίσουμε, λοιπόν, γι᾽ αὐ­τό, ἀδελφοί μου, καί ἀντί νά πα­ραπονούμεθα στόν Χριστό σάν τή Μάρθα, ἄς ἀφοσιωθοῦμε στόν σύν­δεσμό μας μέ Ἐκεῖνον, στόν λόγο καί τή διδασκαλία του, ὥστε νά μπορέσουμε καί ἐμεῖς νά κερ­δίσουμε τή σωτηρία μας καί νά ἀπο­λαύσουμε καί ἐμεῖς τή μακα­ριό­­τητα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Αὐτήν τή μακαριότητα τῆς οὐρα­νίου βασι­λεί­ας του προσευ­χό­­μεθα στόν Θεό νά χαρί­σει καί στή ἀεί­μνηστη μητέρα τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου μας, τῆς ὁποίας τε­λοῦμε σή­μερα τό τεσσα­ρακον­θή­μερο μνη­μόσυνο, ἀνα­παύ­­­οντάς την ἀπό τούς κόπους τῆς παρούσης καί ἀνταποδίδοντάς της ἀντί τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν πού προσέφερε στήν Παναγία μας καί στήν Ἱερά μας Μονή, ὡς μία τῶν κτιτόρων της, τά οὐράνια καί ὑπερ­κόσμια ἀγαθά του.

Πηγή