Ὑπάρχει ἄραγε μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ κάποιον ἀπὸ τὸ νὰ προσκληθεῖ σὲ βασιλικοὺς γάμους; Ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀφορμὴ χαρᾶς; Πολὺ περίεργη, λοιπόν, φαίνεται ἡ ἄρνηση τῶν προσκεκλημένων νὰ συμμετάσχουν στὸ συμπόσιο, ποὺ ἀναφέρει ἡ σημερινὴ παραβολή.
Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι μερικοὶ δὲν πῆγαν, ὄχι γιατί ἦταν ἀπασχολημένοι μὲ ἀγροτικὲς ἐργασίες καὶ ἐμπορικὲς δραστηριότητες, ἀλλὰ «ἀμελήσαντες κατεφρόνησαν τῆς κλήσεως». Δὲν εἶχαν καμία ἀπολύτως δικαιολογία.
Ποιὰ εἶναι ἡ νύφη;
Ἀκόμα πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι πολλοὶ προσκεκλημένοι δὲν ἀρκέστηκαν σὲ μία ἁπλὴ ἄρνηση. Ὅταν πῆγαν οἱ ὑπηρέτες τοῦ βασιλέως νὰ τοὺς ποῦν ὅτι τὸ γαμήλιο τραπέζι εἶναι στρωμένο καὶ τοὺς περιμένει, ἀντὶ νὰ τοὺς εὐχαριστήσουν γιὰ τὴν ὑπενθύμιση, τόλμησαν ἄλλους μὲν νὰ βρίσουν καὶ ἄλλους νὰ σκοτώσουν. Κι ἐδῶ, ὄχι μόνο ἀπορεῖ ἀλλὰ καὶ ἀγανακτεῖ ὁ Χρυσορρήμων, συγκρίνοντας τὴ συμπεριφορὰ αὐτῶν τῶν προσκεκλημένων στοὺς γάμους μὲ τὴ συμπεριφορὰ ἐκείνων τῶν κακῶν γεωργῶν τοῦ ἀμπελῶνος. Ἐκεῖνοι τουλάχιστον, λέει, ἦρθαν «ἀπαιτώντας ἔσοδα καὶ καρποὺς καὶ ἐσφάγησαν. Αὐτοὶ ὅμως, σὲ γάμους καλώντας φονεύονται! Τί πιὸ ἐξωφρενικὸ ἀπὸ αὐτό;».
Ἀvιχvεύovτας τὰ αἴτια μιᾶς τόσο ἀπαράδεκτης ἕως καὶ ἐγκληματικῆς συμπεριφoρᾶς ἀναζητοῦμε στὸ «προσκλητήριο» τοῦ γάμου τὴν ταυτότητα τοῦ γαμπροῦ καὶ τῆς νύφης. Μὲ τὰ «μάτια» τοῦ ἀποστόλου Παύλου «διαβάζουμε» ὅτι Νυμφίος εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ Νύμφη εἶναι ἡ Ἐκκλησία του (Ἐφεσ. 5, 32), τῆς oποίας ἐμεῖς εἴμαστε μέλη. Ἑπομένως, οἱ βασιλικοὶ γάμοι, στοὺς ὁποίους ὅλοι εἴμαστε καλεσμένοι, δὲν ἀφοροῦν τοὺς μονάρχες ἑνὸς ἄγνωστου ἐξωτικοῦ βασιλείου, ἀλλὰ τὴ σχέση τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ μὲ ἐμᾶς προσωπικά. Μάλιστα ἐμεῖς, κατὰ τὴν παραβολή, «προστεθήκαμε» στὴ λίστα τῶν καλεσμένων μετὰ τὴν ἄρνηση τῶν πρώτων καλεσμένων, τοῦ πρώην ἐκλεκτοῦ λαοῦ Ἰσραήλ. Τότε ὁ Βασιλιὰς ἔστειλε τοὺς δούλους του νὰ καλέσουν ἀπὸ «τὰς διεξόδους τῶν ὁδῶν» ὅλα τὸ ἔθνη καὶ τὶς φυλὲς τῆς γῆς.
Μὴ λυπᾶσαι τὰ ἔξοδα
Σὲ ἄλλη ἐπιστολὴ του ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν μιλώντας καὶ γιὰ τὴ δική του μεσολάβηση σ’ αὐτὸν τὸν γάμο τονίζει ξεκάθαρα ὅτι «νύμφη» τοῦ Χριστοῦ ἔχει κληθεῖ νὰ γίνει ὁ καθένας μας. «Σᾶς ἀρραβωνίασα», λέει, «μὲ ἕναν ἄνδρα, μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ παρουσιάσω τὸν καθένα σας ὡς παρθένο ἁγνὴ σ’ Αὐτὸν» (Β' Κορ. 11,2). Ἑπομένως, τελικά, ἡ πρόσκληση ἄφορα τὸν δικό μας γάμο μὲ τὸν Χριστό. Ἀντὶ λοιπόν, νὰ ἀναλογιστοῦμε τὸ ἀπροσμέτρητο ὕψος αὐτῆς τῆς τιμῆς, καὶ ἀντὶ νὰ φιλοτιμηθοῦμε νὰ «ξοδευτοῦμε» γιὰ νὰ κάνουμε ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ λαμπρὴ προετοιμασία, ἀφήνουμε τὴ ραθυμία καὶ τὴν τσιγγουνιά μας νὰ μᾶς καταβαραθρώνουν σὲ μία ἀπαράδεκτη ἄρνηση ἢ ἀκόμα χειρότερα σὲ θρασύτατη ἐπιθετικὴ συμπεριφορά, σὰν νὰ φταίει Αὐτὸς ποὺ μᾶς κάλεσε. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι εἴχαμε τὶς προϋποθέσεις καὶ τὴν «περιουσία» νὰ κάνουμε λαμπρότατη προετοιμασία. Πράγματι, ὁ Θεὸς μᾶς εἶχε πλάσει ὄχι μόνο μὲ τὴν ὀμορφιὰ «vύμφης», ἀλλὰ μᾶς εἶχε προικίσει μὲ τεράστιο πλοῦτο χαρισμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ μπορούσαμε νὰ στολίσουμε ἀκόμα περισσότερο τὴν ὀμορφιά μας. Ἐμεῖς ὅμως αὐτὴ τὴν ὀμορφιὰ τὴν μετατρέψαμε σὲ ἀσχήμια πόρνης.
«Ὁ Νυμφίος καλλωπίζει ἀμορφίαν νύμφης»
Νά, γιατί τὸ «προσκλητήριο» αὐτοῦ τοῦ γάμου μᾶς ἔγινε τόσο ἀνεπιθύμητο. Μᾶς θυμίζει πόσο ἀφήσαμε νὰ ἀχρειωθεῖ τὸ πρωτόκτιστο κάλλος μας. Μᾶς ἀναγκάζει νὰ δοῦμε τὸ κατάντημά μας. Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ «Νυμφίος» μας δὲν μᾶς ἄφησε νὰ ἀπελπιστοῦμε. Γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὴ δυνατότητα νὰ ξαναβροῦμε τὴν ἀρχαία μας ὀμορφιά, ἔκανε κάτι ποὺ -μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομό- μᾶς ἀφήνει ἄναυδους: «Πόρνης ἐπεθύμησε ὁ Θεός»! λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης. «Καὶ τί ποιεῖ; Ἔρχεται καὶ ὡς γυναῖκα ἁρμόζεται αὐτήν». Καὶ σὰν νὰ μὴν πιστεύει καὶ ὁ ἴδιος στὰ μάτια του, συνεχίζει: «Ἦρθε νὰ παντρευτεῖ μία πόρνη, ἔτσι ὅπως ἦταν ρυπαρὴ· κοίτα, γιὰ νὰ καταλάβει τὸν ἔρωτα τοῦ Νυμφίου. Γιατί ὁ ἔρωτας πολλὲς φορὲς σὲ κάνει νὰ παντρεύεσαι καὶ ἄσχημη. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς τὴ φύση μας, ποὺ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἶχε γίνει ἀγνώριστη, τὴν ἐρωτεύτηκε καὶ τὴν παντρεύτηκε, γιὰ νὰ τῆς ξαναχαρίσει τὴν ὀμορφιά της». Καὶ καταλήγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὢ Νυμφίου καλλωπίζοντος ἀμορφίαν νύμφης!»
Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του προσέλαβε τὴ φύση μας, γιὰ νὰ τὴν κάνει πιὸ ὄμορφη ἀπὸ πρὶν καὶ νὰ τῆς χαρίσει καὶ τὸ κατάλληλο «ἔνδυμα γάμου», ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν κορυφαία πρόσκληση. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται, ἂν θὰ χαροῦμε ἕναν τέτοιο γάμο καὶ ἂν θὰ ἀπολαύσουμε ἕνα τόσο πλούσιο τραπέζι. Ἀλλὰ ἐπίσης ἀπὸ ἐμᾶς -καὶ ὄχι βέβαια ἀπὸ κάποια «τιμωρητικὴ διάθεση» τοῦ Οἰκοδεσπότη- ἐξαρτᾶται καὶ τὸ ἂν θὰ ἐκβληθοῦμε στὸ «ἐξώτερο σκότος», ὅπου «ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων». Ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ σταθοῦμε στὸ γαμήλιο τραπέζι, στὴν ἀπευκταία περίπτωση ποὺ δὲν θὰ ἔχουμε ἔνδυμα γάμου.
Γι’ αὐτό, ἂς ἐπαναλαμβάνουμε συχνὰ τὸν ἀφυπνιστικὸ ὕμνο: «Τὸν νυμφῶνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον· καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καὶ σῶσόν με».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου