Τον άγιο Παΐσιο δεν ξέρω, πατέρα; Δεν έχουμε την εικόνα του στο σπίτι μας;
– Σεισμός!
Πετάχτηκε αλαφιασμένη.
– Σεισμός!
Έτρεμε ολόκληρη. Απ’ τις φωνές και την τρομάρα της ξύπνησε κι ο άντρας της.
– Τι φωνάζεις έτσι, Γιώτα; Τι έπαθες;
– Είσαι καλά, γυναίκα; Ποιός σεισμός; Ποιο σπίτι; Τι είναι αυτά που λες; Ησύχασε… Ησύχασε…
– Δεν έγινε σεισμός, Βασίλη;
– Δεν έγινε σεισμός, γυναίκα, δεν έγινε… Όνειρο είδες… έλα, ξάπλωσε.
– Μα εγώ… Θεέ μου! Δεν είναι δυνατόν… Εγώ… Ήταν σεισμός… Ήταν φοβερό! Να πάμε στην εκκλησία, Βασίλη. Της αγίας Μαρίνας σήμερα. Αγία Μαρίνα μου…
– Θα πάμε, θα πάμε, γυναίκα. Έλα, ξάπλωσε. Είναι νωρίς ακόμα.
– Τι ώρα είναι;
– Πέντε παρά τέταρτο.
– Πέντε παρά τέταρτο!…
Όταν γύρισαν από την εκκλησία, τους πρόφτασε και το νέο για τον «σεισμό»:
Ο αγαπημένος τους εγγονός, ο Παντελής, είχε χτυπηθεί, το παλληκάρι τους. Νεκρός ήταν; Ζωντανός; Ακριβώς στις πέντε παρά τέταρτο έγινε το ατύχημα. Το ακυβέρνητο αμάξι δύο μεθυσμένων έπεσε πάνω στο δικό του και τον τσάκισε τον λεβέντη τους.
Τώρα χαροπαλεύει διασωληνωμένος στην Εντατική του μεγάλου Νοσοκομείου στα Γιάννενα.
Αχ, και τι να κάνουν τώρα αυτοί από την άλλη άκρη της Ελλάδος όπου βρίσκονται;… Να ξεκινήσουν για τα Γιάννενα; Μα ο γαμπρός τους ούτε να τ’ ακούσει:
– Να έρθετε να κάνετε τι; Να δείτε ένα νεκρό; Κι ούτε να τον δείτε θα μπορέσετε. Κι εμείς που είμαστε εδώ δεν τον βλέπουμε. Προσευχή να κάνετε να μας τον χαρίσει ο Θεός.
Πέρασαν δέκα μέρες μαρτυρικές.
Οι γιατροί τέσσερις φορές επιχείρησαν να τον αποσωληνώσουν χωρίς αποτέλεσμα.
Ξημέρωσε η 27η Ιουλίου. Του αγίου Παντελεήμονος. Ημέρα της γιορτής του. Ο Διευθυντής της Εντατικής το είπε καθαρά στον πατέρα:
– Κύριε Γιώργο, σήμερα θα κάνουμε την τελευταία προσπάθεια. Αν δεν πετύχει, θα σου το δώσουμε έτσι μισοπεθαμένο το παιδί σου… Και δεν σ’ το κρύβω. Ελπίδες δεν έχουμε πολλές. Για να μην πω καθόλου. Μα θα παλέψουμε…
Έτρεμε ο δόλιος ο πατέρας.
Με τη γυναίκα του και άλλους συγγενείς περίμεναν στον προθάλαμο της Εντατικής. Πέρασαν ώρες… Τους φάνηκαν αιώνες.
Ξαφνικά τινάχτηκαν. Τραντάχτηκε η πόρτα της Κλινικής και βγήκε ορμητικός ο Διευθυντής και πίσω του οι άλλοι γιατροί αλαφιασμένοι. Αρπάζει τον πατέρα ο Διευθυντής, του δίνει μια γερή στο στήθος κι άλλη μια στην πλάτη και του φωνάζει:
– Γιώργη, ζει το παλληκάρι σου! Τ’ ακούς; Ζει ο λεβέντης σου. Μπες τώρα αμέσως μέσα να τον δεις.
Γιατροί, συγγενείς αγκαλιάσθηκαν, έκλαιγαν όλοι από την ανέλπιστη χαρά. Μπήκε πρώτος μέσα ο πατέρας. Σαν πλησίασε, τον είδε ο Παντελής κι έβαλε φωνή:
– Πατέρα, το «Πάτερ ημών…»!
Ο Γιώργης τα ‘χασε. Ο Παντελής του το «Πάτερ ημών…»; Μα αυτός δεν είχε ιδέα από εκκλησιαστικά. Κι όχι πως έφταιγε το παιδί. Ο ίδιος έφταιγε. Που παρόλο παπαδοπαίδι – κι ήταν άγιος παπάς ο πατέρας του – τα είχε ξεχάσει όλα κι έτσι ανάθρεψε την οικογένεια του.
– Το «Πάτερ ημών…» είπες, Παντελάκη μου;
– Ναι, πατέρα, το «Πάτερ ημών…! Θ’ αλλάξω ζωή. Έτσι μου είπε ο άγιος Παΐσιος.
– Τι λες, παιδάκι μου; Τι άγιος Παΐσιος λες;
– Ο άγιος Παΐσιος, πατέρα! Αυτός με έσωσε.
Έμεινε ο Γιώργης άφωνος. Κι ο Παντελής του τα εξιστόρησε λεπτομερώς.
Είχε φθάσει, λέει, σ’ έναν τόπο υπέροχο, που στο βάθος του έλαμπε ένα φως θαυμάσιο, μοναδικό. Γλώσσα ανθρώπινη αδύνατο να το περιγράψει. Και εκεί μπροστά του βλέπει τον άγιο Παΐσιο γονατιστό, μαζί και με άλλους, να προσεύχεται θερμά. Έκανε να περάσει ο Παντελής, μα ο Άγιος τον σταμάτησε.
«Στάσου, Παντελή μου», του είπε. «Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να πας σ’ αυτό το φως. Θα γυρίσεις πίσω. Μα να προσέξεις από δω και πέρα τη ζωή σου».
– Καλά, Παντελή, κι από που ξέρεις εσύ πως αυτός ήταν ο άγιος Παΐσιος;
– Τον άγιο Παΐσιο δεν ξέρω, πατέρα; Δεν έχουμε την εικόνα του στο σπίτι μας;
Ποιος δεν ξέρει τον άγιο Παΐσιο;
Και θέλω, πατέρα, μόλις γίνω καλά, να πάμε στο Μοναστήρι του Στομίου στην πατρίδα μας την Κόνιτσα, απ’ όπου ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή ο άγιος Παΐσιος, να τον ευχαριστήσω που μου χάρισε τη ζωή.
Αλλά και για έναν ακόμη λόγο θέλω να πάω.
Διότι ένας απ’ αυτούς με τους οποίους προσευχόταν ο Άγιος έμοιαζε με τον ηγούμενο της Μονής Στομίου, τον πατέρα Κοσμά.
– Θα πάμε, Παντελή μου, θα πάμε. Να ευχαριστήσουμε τον Άγιο!
Περιοδικό «Ο Σωτήρ»,
1 Ιουλίου 2017 – Τεύχος 2158
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου