Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΘΩ
Η έξοδος στην έρημο. Η προσευχή κατά την οποία λησμονείται ο κόσμος. Η σύναξη των Γερόντων το 1938. Ό λόγος τού Αρχιεπισκόπου Βασιλείου Κριβοσέιν. Ή πνευματική του διακονία. Διάλογος με μοναχό. Το άκτιστο φως.
’Άς είναι η δόξα τού Κυρίου ευλογημένη τώρα και στους αιώνες. Πάλι τις τελευταίες ημέρες ετοιμαζόμουν νοερά για την έξοδό μου από αυτή τη ζωή. Με τη μείωση των δυνάμεών μου, με τη σταδιακή αύξηση της απομονώσεως μου, στήν οποία καταδικάσθηκα εξαιτίας τού γήρατος, μή έχοντας δυνατότητα ούτε νά διαβάσω ούτε να ακούσω, σκέφτομαι ότι τό «έργο» μου τελείωσε. Γι’ αυτό και αποφάσισα νά σάς διηγηθώ γιά τις τελευταίες ημέρες τού Γέροντα και γιά τις πρώτες ημέρες της ζωής μου μετά τήν τελευτή του.
Όταν ο πατήρ Σιλουανός ήταν ακόμη νέος, αρρώστησε σοβαρά, και περιμένοντας τό τέλος του παρακάλεσε τον ηγούμενο Μισαήλ νά τού δώσει ευλογία γιά τό μεγάλο Σχήμα. Ό ηγούμενος Μισαήλ, ο θαυμάσιος αυτός άνδρας, τού λέει: «Γιά τό Σχήμα νά σε ευλογήσει ο Θεός, αλλά δεν θά πεθάνεις σύντομα». Και τού είπε τί θά τού συμβεί, αλλά τώρα δεν τό θυμάμαι ακριβώς. Όταν όμως άρχισε τό έτος 1938, ο Σιλουανός είπε:
«Σύμφωνα με τούς λόγους τού ηγουμένου, ο θάνατός μου πρέπει νά έρθει αυτό τον χρόνο». Λίγο καιρό αργότερα ζήτησα ευλογία από τον ηγούμενο, τον ίδιο άγιο και θαυμάσιο άνδρα Μισαήλ, νά μου επιτρέψει νά χρησιμοποιώ μιά καλύβη. Ουσιαστικά αυτή ήταν ένα καλό σπίτι γιά διαβίωση ηλικιωμένων ανθρώπων πού ήθελαν νά τελειώσουν τή ζωή τους στον Άθω. Απείχε από τό μοναστήρι περίπου δεκαπέντε λεπτά πορείας, με κατεύθυνση προς τον Νότο, προς τή Δάφνη, τό λιμάνι τού Άγιου Όρους. Εκεί λοιπόν σύχναζα όταν ήμουν έλεύθερος από τις ακολουθίες. Στο μοναστήρι ήμασταν δύο διάκονοι. Όταν έπρεπε νά είμαστε παρόντες σέ όλες τις ακολουθίες, τότε πολύ λίγος καιρός απέμενε, ενώ όταν ήμουν έλεύθερος από τή σειρά της διακονίας μου, τότε περνούσα τον περισσότερο καιρό εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου