Φέρετέ μοι αυτόν ώδε (Ματθ. 17:17)
Ζωτικά για την ανθρωπότητα προβλήματα χρονίζουν. Ζητούν καθημερινά τη λύση τους. Συζητήσεις επί συζητήσεων γίνονται σε επίπεδο φιλοσοφικό ή επιστημονικό. Συνέδρια και συσκέψεις τοπικές
και διεθνείς, οργανισμοί παγκόσμιοι απασχολούνται με την εξεύρεση μεθόδων και τρόπων για την αντιμετώπισή τους. Τόνοι τυπογραφικού χαρτιού καταναλίσκονται για την ανάπτυξη και δημοσίευση θεωριών. Καθεμιά απ’ αυτές θεωρείται από εκείνους που την υποστηρίζουν αυθεντική και μοναδική.
Εντούτοις τα προβλήματα μένουν και γεμίζουν πολλές φορές με αγωνία, με άγχος και φόβους την παγκόσμια κοινή γνώμη ή μεμονωμένες κοινωνικές ομάδες ή άτομα, αναλόγως της φύσεώς τους. Το κοινωνικό πρόβλημα οξύτατο πάντοτε. Το πρόβλημα της ισομερούς κατανομής των καταναλωτικών αγαθών. Το φάσμα της πείνας. Το φυλετικό πρόβλημα αναστατώνει ηπείρους. Το δημογραφικό πρόβλημα δημιουργεί αγχώδεις ανησυχίες. Το ζήτημα του ελέγχου των γεννήσεων απασχολεί εκατομμύρια ανθρώπων. Η ειρήνη του κόσμου το υπ’ αριθμόν ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Η συνεννόηση των λαών επίσης. Η τρομοκρατία, η εκσυγχρονισμένη δουλεία, η απάνθρωπη βία σε κάθε της μορφή και από κάθε προέλευση. Η επικράτηση της δικαιοσύνης σε πανανθρώπινη κλίμακα άλλο ένα πρόβλημα. Κι αυτά για να περιοριστούμε σε μερικά μόνο από τα ζητήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα.
Λοιπόν; Δεν υπάρχει λύση για όλα αυτά τα προβλήματα; Η λύση, αδερφοί μου, υπάρχει. Και αυτό το γεγονός είναι που κάνει πιο δραματική την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Γιατί ή δε θέλουμε να πλησιάσουμε στην πηγή των λύσεων, να βρούμε το φως και να δούμε πώς θ’ αντιμετωπίσουμε σωστά το κάθε θέμα, ή, το ακόμη χειρότερο, ενώ το βλέπουμε το φως, την ξέρουμε τη λύση, εντούτοις δεν τη δεχόμαστε. Ομολογείται από όλους ότι κανένα ζήτημα, οποιασδήποτε φύσεως, δε μένει άλυτο κάτω από το φως του Ευαγγελίου. Ο Χριστός είναι η μόνη λύση για τα ποικίλα ανθρώπινα προβλήματα. Η διδασκαλία Του δείχνει το δρόμο. Η θεότητά Του δίνει τα μέσα για την αντιμετώπισή τους. «Χριστός Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (Α’ Κορ. 1:24).
Και όμως. Η ανθρωπότητα μένει στο σύνολό της ξένη προς το Σωτήρα Χριστό. Ή βλέπει τον Κύριο με πολλή δυσπιστία. Τώρα τελευταία μάλιστα γίνεται μια συστηματική παραχάραξη της χριστιανικής αλήθειας με τις νεοφανείς θρησκείες ή μια υπονόμευση με τις ινδουϊστικές θρησκείες που σαν κάτι καινούριο θέλουν να εκμεταλλευτούν το σύγχρονο άνθρωπο, που κουρασμένος από την άρνηση του Χριστού δε θέλει προς Αυτόν μόνο να ατενίσει.
Αλλ’ Εκείνος δεν παύει να μας περιβάλλει με την απέραντη Αγάπη Του. Ακούμε και πάλι το παράπονό Του το πατρικό, γεμάτο πόνο, για την περιφρόνηση και τη δυσπιστία μας. «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;» (Ματθ. 17:17).
Πόσο ταιριάζει το θεϊκό αυτό παράπονο στην εποχή μας! Ως πότε θα θέλουμε, ως σύνολο και ως άτομα, να περιφρονούμε με τη συμπεριφορά μας το Χριστό; Ως πότε θα τυραννούμε τον εαυτό μας, ξέροντας πως Αυτός είναι η σωτηρία μας και μη παίρνοντας την απόφαση να Τον πλησιάσουμε; Ως πότε θα αφήνουμε σαδιστικά να μας παρασύρει στην αυτοκαταστροφή η αμαρτία με τις συνέπειές της; Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια μπρος στις λύσεις που ο Χριστός μας παρέχει; Είναι τόσο πειστική και ολόθερμα πατρική η πρόσκλησή Του: «Φέρετε αυτόν προς με».
Τι σε απασχολεί, άνθρωπέ μου; Τι σε τυραννά, αδερφέ μου; Φέρε τον πόνο σου, τη δυστυχία σου, τα προβλήματα, τα ερωτηματικά, την αγωνία σου κοντά στο Χριστό. Και τύψεις αν έχεις και εγκλήματα αν σε βαρύνουν και αρρώστιες αν σε μαστίζουν, Αυτός περιμένει. Όλα τα δέχεται. Σ’ όλες τις πληγές χύνει «οίνον και έλαιον». Απαλύνει τον πόνο. Θεραπεύει τα τραύματα. Χαρίζει τη γαλήνη. Δείχνει το δρόμο εκεί που το περιορισμένο ανθρώπινο μυαλό συναντά μόνο αδιέξοδα. Προσφέρει τη χάρη Του –δύναμη μοναδική– για την πραγματοποίηση αυτών που Εκείνος υποδεικνύει και η αδυναμία μας τα θεωρεί δύσκολα. Σκορπίζει τη χαρά. Ένα βήμα μένει μόνο. Ένα βλέμμα ίσως. Αυτό είναι που εξαρτάται από μας. Τα άλλα είναι όλα δικά Του. Μας καλεί: «Φέρετε αυτόν προς με».
Τι θα κάνουμε; Από την ανταπόκρισή μας στην κλήση Του αυτή εξαρτάται η λύτρωσή μας. Όσο κρατάμε τα προβλήματά μας μακριά από το Χριστό, θα μένουν άλυτα. Ας το καταλάβουμε πια. Αρκεί η ακαταστασία, ο πόνος, η δυστυχία που δέρνει τον κόσμο μας. Φτάνει η τυραννία και το άγχος.
Αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο. Να γνωρίζουμε τις λύσεις που δίνει ο Χριστός. Να το βλέπουμε πως είναι σωστές, να τις κρατούμε όμως μακριά μας, γιατί είναι λύσεις δύσκολες. Λύσεις που απαιτούν από μας μια συνέπεια στη ζωή, μια θυσία. Και είναι αληθινό.
Αν αποφασίσουμε να δεχτούμε τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, της Εκκλησίας μας τις υποδείξεις, δε θα έχουμε ανησυχίες και ερωτηματικά. Αν τολμήσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως ο Χριστός παραγγέλλει και να επιζητήσουμε να ενωθούμε μαζί Του, να εφαρμόσουμε το θέλημά Του, όλα θα πάνε ευχάριστα, θεάρεστα. Γιατί διστάζουμε; Και τον εαυτόν μας σ’ Αυτόν να οδηγήσουμε. Γιατί οι καλύτερες μέθοδοι κι αν υπάρχουν για την αντιμετώπιση των πανανθρώπινων ή των προσωπικών προβλημάτων, δεν είναι αρκετό. Πρέπει και οι άνθρωποι που θα τις δεχτούν και θα τις εφαρμόσουν να είναι εμπνευσμένοι και αυτοί απ’ το Χριστό.
Ναι, αδερφέ μου. Η επιτυχία σου στη ζωή εξαρτάται από σένα τον ίδιο. Την επιθυμείς; Φέρε τα προβλήματά σου κάτω από του Ευαγγελίου το φως. Φέρε τον εαυτό σου κοντά στο Χριστό.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου