Χρυσόστομος Παπαδάκης, Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου
Ο αγιασμός είναι ο ύψιστος στόχος της ζωής. To «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι» ( Λευιτ.20,7,26 και A’ Πέτρου 1,16). Γι αυτό υπάρχει η Εκκλησία.
Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως Γερμανός,
ο ηγιασμένος επίσκοπος του Φαναρίου (17-9-1930 – 10-8-2018)
Αυτός ο στόχος δεν έφυγε ποτέ από τον νου και την καρδιά, του κοιμηθέντος Μητροπολίτου Θεοδωρουπόλεως Γερμανού, Ιεράρχου του Σεπτού της Ορθοδοξίας Κέντρου και μετά των Αγίων πλέον εν ουρανοίς αυλιζομένου και αιωνίως συνδοξαζομένου.
Ο Οικουμενικός Θρόνος είχε πάντοτε στον αρχιερατικό του κατάλογο ενάρετους Επισκόπους, δραστήριους, εργατικούς, χαρισματικούς, διακεκριμένους στη διακονία τους και αποτελεσματικούς στις εκάστοτε αποστολές που τους ανέθετε η Μητέρα Εκκλησία. Επί πολλά χρόνια όμως, Γερμανό ηγιασμένο είχε ένα!
Ήταν η αθόρυβη και αγιοπρεπής σε όλα της παρουσία στο μαρτυρικό Φανάρι. Μυρίπνοο άνθος της μυστικής αγιοπατερικής αρετής. Πνοή του Αγίου Πνεύματος μέσα σε πολυπληθές, αλλογενές και αλλόθρησκο περιβάλλον της αγαπημένης Κωνσταντίνου Πόλεως. Και επειδή η θεία Χάρις όταν το θελήσει τίποτα δεν μπορεί να της σταθεί εμπόδιο, πληροφορούσε τις καρδιές και αυτών των αλλοθρήσκων Τούρκων για την αξία αυτής της φωτοφόρου ψυχής, η οποία κατοικούσε σ εκείνο το καχεκτικό από την άσκηση σώμα. Τον αγαπούσαν αληθινά και του εκδήλωναν βαθύ σεβασμό. Τον αποκαλούσαν «ΑΖΙΖ Γερμανό», δηλαδή άγιο Γερμανό.
Με διαβεβαίωνε σεβαστός μου Ηγούμενος Μονής της Ελλαδικής Εκκλησίας και γνησιώτατος φίλος του Πατριαρχείου, ο οποίος έτρεφε τα αυτά με μένα ευλαβή αισθήματα για τον όσιο Αρχιερέα, ότι γνωστοί του άνθρωποι έγιναν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες, όταν βγαίνοντας στη γειτονιά από το σπίτι του στο Τζιχανγκίρ ο Γέροντας, σηκώνονταν οι Τούρκοι και οι Τουρκάλες που κάθονταν έξω και λέγανε, «αζίζ Γερμανός γκελίορ», δηλαδή περνά ο άγιος Γερμανός.
Το έζησα όμως και ο ίδιος κατά Θεία Πρόνοια στο πλοίο καθώς επιστρέφαμε στην Πόλη, μετά την ενθρόνιση του μακαριστού Μητροπολίτου Πριγκηπονήσων Ιακώβου ( Σωφρονιάδου).
Δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω του θέλοντας να χορτάσω από τη χάρη της παρουσίας του. Αυτό έκανα κατά τις σπάνιες συναντήσεις μας, αφού, παρά τον πόθο μου, ήταν σπάνιες οι επισκέψεις μου στο Σεπτό Κέντρο, λόγω «δυσμενών καιρικών συνθηκών» κατά την εν Κρήτη μακρά διακονία μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου