Η Υπεραγία Θεοτόκος και οι Απόστολοι

Οἱ Ἀπόστολοι κηδεύουν τή Θεοτόκο

Ὁ Πέτρος δέ ὁ Ἀπόστολος καί ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἦταν ἐκεῖ πλησίον, ὅπου ἐκήρυτταν. Καί διατί ἀκόμη δέν ἐμάκρυναν; Ὅτι ὁ μέν Πέτρος εἶχε πολλήν πίστιν εἰς τήν Θεοτόκον. Ὁ δέ Ἰωάννης ἦτον ὡσάν υἱοθετός της υἱός. 

Καί δέν ἐπήγαιναν μακράν, διά νά ὑπηρετοῦν τήν Παναγίαν. Τήν τρίτην γοῦν ἡμέραν, ἐκεῖ ὁπού ἐκάθοντο καί ἐδίδασκαν, παρευθύς σύννεφον τούς ἅρπαξε καί ἤφερέ τους εἰς τήν Γεθσημανή εἰς τό σπήτι τῆς Παναγίας.

Ὁμοίως καί τούς ἄλλους Ἀποστόλους ὅλους σύννεφον τούς ἅρπαξε, καί ἠφερέ τούς εἰς τήν Γεθσημανή εἰς τό σπήτι τῆς Παναγίας, ὁμοίως καί τούς ἄλλους Ἀποστόλους ὅλους σύννεφον τούς ἅρπαξε, καί ὑπῆγε τούς ἕως τήν Παναγίαν. Τότε ἦτον καί ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος, καί ὁ διδάσκαλος του Ἰερόθεος, καί ὁ Ἰάκωβος, ὁποῦ ὠνομάζετο Ἀδελφόθεος, καί αὐτούς ἐπῆραν τά σύννεφα, καί ἑμάζωξάν τους ὅλους εἰς τήν Γεθσημανῆ. Ἡ δέ Παναγία ὡσάν τούς εἶδε παρευθύς ἐχάρη, καί λέγει τους: «Καθίσατε τέκνα μου νά σᾶς ἀποχαιρετήσω, ὅτι σήμερον ὑπάγω εἰς τόν υἱόν μου τόν ἠγαπημένον, διότι ὁ Ἄγγελος Γαβριήλ, ὁποῦ μέ εὐηγγέλισε τήν σύλληψιν τοῦ Υἱοῦ μου, πάλιν ἦλθε, κᾶ ἔδωκε μέ τοῦτο τό κλαδί τῆς φοινικίας, καί εἶπε με: «Χαῖρε Θεοτόκε, νά ἠξεύρῃς ὅτι μετά τρεῖς ἡμέρας μετατίθεσαι ἀπό τήν γῆν εἰς τά οὐράνια, διά τοῦτο εὐχαριστῶ τόν Υἱόν μου καί Θεόν, ὅτι σᾶς ἰδῶ». Καί ὡσάν ἤκουσον οἱ Ἀπόστολοι, ὅλοι τους ἔκλαυσαν μεγάλως. Ἀπεκρίθη γοῦν μέ πολλά δάκρυα ὁ Ἰωάννης, καί λέγει την: «Κυρία Θεοτόκε καί μήτηρ μου, ὁ Υἱός σου ἠγαπημένος ἦτον μέ ἡμᾶς, καί εἴχομέν τον παρηγορίαν, ὅμως αὐτός μέν ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς, καί ἄφησέ μας νά ἔχωμεν ἐσένα, τώρα μᾶς ἀφήνεις καί ἐσύ; Ἀμή τίνα να ἔχωμεν ἡμεῖς οἱ ὀνειδισμένοι Ἀπόστολοι ἀπό ὅλα τά ἔθνη διά παρηγορίαν; Τίς νά μᾶς διδάσκη, καί νά μᾶς καθοδηγῆ; τίνα νά βλέπωμεν ἡμεῖς εἰς τήν γῆν νά παρηγορούμεθα, ἐάν μᾶς ἀφήσῃς ἐσύ;»

Τότε λέγει τους ἡ Παναγία καί αὐτή κλαίουσα: «Μή λυπᾶσθε τέκνα μου, καί κάμνετε καί ἐμένα καί λυποῦμαι, βλέποντας ἐσάς ὁποῦ κλαίετε, μήν ἔχετε λύπην διά τόν θάνατόν μου, ἐάν καί ἀπό τήν γῆν μετατίθωμαι, ὤ φίλοι τοῦ Υἱοῦ μου, ἀλλά δέν θέλω χωρισθῆ ἀπό ἐσάς, μηδέ ἀπό ὅλους ὁποῦ μέ προσκαλοῦνται, ἀμή ἐγώ θέλω εἶμαι πρέσβυς καί μεσίτρια εἰς τόν ἠγαπημένον μου Υἱόν διά ὅλον τό Χριστιανικόν γένος, μόνος ἐσεῖς μή κλαίετε, ἀλλά ἰδέτε νά μέ ἐνταφιάσετε κατά πῶς μέ εὑρίσκετε, καί μέ βλέπετε». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μετά πολλῶν δακρύων, καί λέγει πρός τήν Παναγίαν: «Κυρία Θεοτόκε, ἐγώ τόν ἠγαπημένον σου Υἱόν τόν Χριστόν δέν τόν εἶδα σωματικῶς εἰς τήν γῆν, ἀμή βλέπωντας ἐσένα ἐχά τό ὡσάν νά βλέπω καί ἐκεῖνον. Τώρα μέ ἀφήνεις καί ἐσύ; ἀμή τίς νά μέ παρηγορῇ εἰς τούς πειρασμούς ὁποῦ παθαίνω; Ἀμή τίς νά μέ λυπηθῇ εἰς τούς ὀνειδισμούς; Τίνα νά ἔχω ἐγώ ὁ ταπεινός διά παρηγορίαν τῶν θλίψεών μου καί τῶν πειρασμῶν;» Λέγει του ἡ Παναγία: «Παῦλε φίλε τοῦ ἠγαπημένου μου Υἱοῦ καί ἐμοῦ ὁ Υἱός μου καί ἡ χάρις μου νά σέ παρηγορῇ, καί ἐσένα, καί τούς ἄλλους Μαθητάς». Μόλις ἀπό τά κλαύματα ἄνοιξε καί ὁ Πέτρος τό στόμα του, καί λέγει πρός τήν Παναγία: «Κυρία Θεοτόκε ἀληθῶς μέλλεις νά ἀποθάνης; Ἐγώ τί ἐκάθουμουν πλησίον ἐδῶ, καί δέν ἐπήγαινα μακράν; Ἔτζι ἐθάρρουν ἐγώ; Καί δέν ἔφευγα μακράν νά μήν ἰδῶ τόν θάνατόν σου, καί καίεται ἡ καρδία μου; Ἐθάρρουν νά σέ βλέπω, νά μέ παρηγορῇς τόν γέροντα, καί τώρα μέ ἀφήνεις καί ἐσύ; Δέν σώνει μας ὁ σωματικός χωρισμός τοῦ Υἱοῦ σου, ἀμῆ θέλεις νά μᾶς ἀφήσῃς καί ἐσύ Παναγία;» Λέγει τόν ἡ Παναγία: «Ἠγαπημένε μου Πέτρε, μή λυπῆσαι τίποτε, ὡσάν μέ εἴχετε καί νοητά βοηθόν σας καί παρηγορίαν σας ἀπό τήν σήμερον ἡμέραν, ἀμή ἐσύ εἶσαι γεροντότερος ἀπό ὅλους τους φίλους μου, Πέτρε, διά τοῦτο τώρα μίαν δύο ἡμέρας παρηγόρησαι τούς νεωτέρους, στήριξαι τούς ἀχαμνοτέρους, νά μή λυποῦνται εἰς τόν θάνατόν μου». Ἀπηλογήθησαν οἱ ἐπίλοιποι Ἀπόστολοι, καί λέγουσι πρός τήν Παναγίαν: «Ἐσύ μέν Κυρία Θεοτόκε, ἐγνωρίσαμεν, ὅτι μετατίθεσαι εἰς τούς οὐρανούς, κἄν ἄφησαί μας λόγον τινά καί παρηγορίαν ἐκ τοῦ ἁγίου σου στόματος, νά ἐνθυμούμεσθεν ἡμεῖς οἱ δοῦλοι σου.

Ἡ Παναγία διδάσκει τούς Ἀποστόλους

Λέγει τους ἡ Παναγία: «Τέκνα μου ἠγαπημένα, ἀκούσατε λόγον σύντομον καί διδαχήν μικράν ἀπό τό στόμα μου, ἐπειδή ζητεῖτε καί ἀγαπᾶτε. Βλέπετε τέκνα μου τόν κόσμον τοῦτον; Ὡσάν πραγματεία εἶναι, ὁ δέ Θεός εἶναι ὡς βασιλεύς, ἐσεῖς δέ οἱ δοῦλοι τοῦ ἠγαπημένου μου Υἱοῦ εἶστε ὡσάν πραγματευτάδες, λοιπόν νά σᾶς τό εἰπῶ ὡσάν εἰς παραβολήν. Ἦτον τις βασιλεύς μέγας καί ἰσχυρός, καί εἶχε δύο δούλους καί ἤκουσεν, ὅτι εἰς τόν δεῖνα τόπον γίνεται μέγα πανηγύριον, καί κάμνουσιν οἱ ἄνθρωποι μεγάλην πραγματείαν καί μέγα διάφορον ἐκεῖ, καί κράζει τούς δύο του δούλους, καί λέγει τους: «Ἐπάρτε βίον περισσόν, καί σύρτε εἰς τόν δεῖνα τόπον, ὅπου γίνεται τό πανηγύριον, καί κάμνετε πραγματείαν ἐκεῖ, καί εἰς ἕνα μήνα πάλιν νά ἔλθετε, ὅποιος δέ ἀργήσει περισσότερον, νά ἦναι κομμένον τό κεφάλι του. Ἐπῆραν οἱ δύο δοῦλοι ἐκεῖνοι τά ἄσπρα, καί ὑπῆγαν εἰς τό πανηγύρι, καί ὁ μέν ἕνας ὡς ἄγνωστος καί μωρός ὁποῦ ἦτον δέν ἀγόρασε πράγματα, ὁποῦ λείπουν τόν βασιλέα, καί τά ἔχει χρείαν, νά ὑπάγῃ καί γλίγωρα, ἀμή ἀγόρασε σπήτια καί ἐργαστήρια καί χωράφια, καί ὅσα ὁ βασιλεύς χρείαν δέν τά εἶχε, μηδέ διάφορον τόν ἔδιδαν ἐκεῖνα τόν βασιλέα. Καί ὅσον διάφορον τόν ἔδιδαν ἐκεῖνα τόν βασιλέα, καί ὅσον νά σπείρῃ ὁ δοῦλος τά χωράφια, καί νά φτιάση τά ἐργαστήρια καί τά σπήτια ὅθεν ἦτον χαλασμένα, ἐπέρασαν τρεῖς τέσσαρες μῆνες καί περισσότεροι. Ὁ δέ ἄλλος ὡς φρονιμώτερος ὁποῦ ἦτον, ἀγόρασε λίθους πολυτίμους, καί ὑπῆγεν εἰς τόν βασιλέα, καί ὁ βασιλεύς ἐτίμησέ τον, καί ἐδόξασέ τον, ἐπειδή ἐφάνη ἐμπιστεμένος, τόν δέ ἄλλον ἀπέστειλεν ὁρισμόν, καί ἀπεκεφάλισάν τον ὡς ἐχθρόν καί ἐναντίον τοῦ βασιλέως. Ἐτζι εἶστε καί ἐσεῖς ὅλοι σας οἱ Ἀπόστολοι τοῦ υἱοῦ μου. Ἔστειλέ σας ὁ Υἱός μου ὁ ἠγαπημένος νά ὑπᾶτε εἰς τόν κόσμον ὡς πραγματευτάδες, καί νά κερδίσετε τάς ψυχάς τῶν πλανημένων ἀνθρώπων, ὁποῦ ἤκουσαν τό ὄνομά του. Ἀλλά εἴτις εἶναι ἀπό ἐσάς φίλοι μου καί τέκνα μου, ὁποῦ φανῇ φίλος του διδασκάλου τοῦ Υἱοῦ μου, τόν θέλει τιμήσει καί αὐτός εἰς τήν βασιλείαν του, εἰ δέ εἶναι ὅτι δέν ἰδῆτε νά ἀρέσετε τόν διδασκαλόν σας, μοναχοί σας ἠξεύρετε τί θέλετε πάθῃ. Διά τοῦτο, τέκνα μου ἠγαπημένα, σπουδάσετε νά κηρύξετε, νά φωτίσετε, νά καθοδηγήσετε τόν πεπλανημένον κόσμον, μή νά τόν κερδήσετε, καί τόν ὑπᾶτε εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ μου, μή φοβᾶσθε ἀπό τούς βασιλεῖς, ὁποῦ δύνονται μόνον τό κορμί σας νά βλάψουν, καί τήν ψυχήν σας δέν δύνονται νά τήν κάμωσι τίποτε, ἀλλά φοβᾶσθε ἀπό τόν Θεόν, ὁποῦ δύνεται καί τό κορμί σας καί τήν ψυχήν σας νά ζημιώσῃ, ὡσάν σᾶς τό ἔλεγεν ὁ Υἱός μου. Ἔχετε ἀγάπην καί εἰρήνην ἀλλήλους σας, καί χαίρεσθε καί εὐφραίνεσθε, ὅτι πολύς εἶναι ὁ μισθός σας εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν καί ἐάν ἐγώ φίλοι μου ὑπάγω εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ μου, ἀλλά ἀείποτε θέλω εἶμαι μετ’ ἐσάς νά σᾶς στηρίζω, καί νά σᾶς παρηγορῶ εἰς τάς θλίψεις.

Αὐτά εἶπεν ἡ Παναγία πρός τούς Ἀποστόλους, καί ἄλλα περισσότερα, καί παρευθύς ἔκλεισε τούς ἁγίους της ὀφθαλμούς, καί εἶπε μεγάλη φωνή: «Υἱέ μου εἰς χείρας σου παρατίθημι τό πνεῦμα μου», καί ἐκοιμήθη, καί τήν μέν ἁγίαν της ψυχήν ἐδέχθη ὁ Υἱός της εἰς τάς χεῖράς του, καί ἡ Παναγία ἐζήτησε τόν Υἱόν της νά ὑπάγῃ εἰς τόν ἄδην νά ἰδῇ τάς ψυχάς πῶς κολάζονται, καί νά ἰδῇ τούς τόπους, ὅπου ἐπῆγεν ὁ Υἱός της νά εὐγάλῃ τούς προπάτορας, καί ἐπήκουσέ την. Καί Ἄγγελοι φωτεινοί ἐπῆραν τήν ἁγίαν της ψυχήν, καί ὑπῆγαν τήν ὅθεν ἤθελε μοναχή της ἡ ψυχή, καί μαρτυρεῖ τό ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἰς ἕνα του τροπάριον τῆς τετάρτης ὠδῆς σήμερον, καί λέγει: «Θάμβος ἦν θεάσασθαι τόν οὐρανόν τοῦ παμαβασιλέως τόν ἔμψυχον, τούς κενεῶνας ὑπερχόμενον τῆς γῆς, ἤγουν, θαῦμα καί ἔκπληξις ἦτον νά ἰδῇ τινάς τῆς Παναγίας τήν ψυχήν πῶς περιπάτει εἰς τά κατώτατά τῆς γῆς, ἤγουν εἰς τόν ἄδην. Καί ἡ μέν ψυχή της ὑπῆγεν εἰς τόν ἄδην, ὡς τό ἐζήτησε, τό δέ ἅγιον καί Θεοδόχον της σῶμα τό συνέστειλαν οἱ Μαθηταί, καί ἐπῆραν το εἰς τούς ὤμους των νά τό ὑπάγουν εἰς τόν τάφον.Καί ἀπό τήν μέν μίαν μεραίαν ἐπίασεν ὁ Θεολογός Ἰωάννης, ἀπό τήν ἄλλην ὁ Πέτρος, ἀπό τήν τρίτην μεραίαν ἐπιασεν ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφός τοῦ Ἰωάννου, ἀπό δέ τήν ἄλλην ὁ Παῦλος, οἱ δέ ἐπίλοιποι Ἀπόστολοι καί Ἀρχιερεῖς ὑπήγαιναν ψάλλοντες καί ὑμνοῦντες. Οἱ Ἰουδαῖοι γοῦν, ὡς φθονεροί ὁποῦ εἶναι ἐξ ἀρχῆς, ἀκούοντες τήν ὑμνωδίαν τῶν ἀγγέλων, καί βλέποντες τήν πολλήν παρρησίαν, ἐφθόνησαν. Καί βάνουσι βουλήν νά ὑπάγωσι νά ρίξουν τό κρεββάτι τῆς Παναγίας κάτω μέ τό ἅγιόν της κορμί, καί ὅλοι τους ὤρμησαν νά πηγαίνουν εἰς τό μέσον τῶν Ἀποστόλων, καί παρευθύς ἐτυφλώθησαν, καί δέν ἔβλεπεν ἕνας τόν ἄλλον, ἕνας δέ ἀπ’ ἐκείνους ὡς τολμηρότερος ἐπῆγε νά πιάση τό κραββάτι, καί Ἄγγελος Κυρίου ἔκοψε τά χέρια του ἀοράτως. Τότε ὡσάν ἐγνώρισαν οἱ Ἰουδαῖοι τό θαῦμα, ἐμετανόησαν καί ἐπρόσπεσαν εἰς τούς Ἀποστόλους νά ἰατρευθοῦν, οἱ δέ Ἀπόστολοι ὡς εἶδαν, ὅτι μετανοοῦσιν, ἐπήρασι τό κλαδί ἐκεῖνο τῆς φοινικίας, καί ἔβαλάν το εἰς τό πρόσωπον τῶν τυφλωθέντων Ἰουδαίων, καί τοῦ ἀποκεκομμένου τό χέρι, καί μέ τήν βοήθειαν τῆς Παναγίας ὅλοι τους ἰατρεύθησαν». 

Ἐπιτάφια ἐγκώμια τῶν Ἀποστόλων

Ὡσάν δέ ἔφθασαν εἰς τόν τάφον, ἔθεσαν κάτω τό λείψανον, νά τό ἀποχαιρετήσουν ὅσοι εὑρέθησαν ἐκεῖ. Τότε ἄρχισεν ἕνας πρός ἕνας νά ἀποχαιρετᾷ τήν Παναγίαν, καί νά λέγῃ ἐγκώμια πρός αὐτήν, καί ὅλοι τους εἶπαν ἐγκώμια. Ὁ δέ Ἰερόθεος τοιαῦτα ἐγκώμια εἶπεν, ὁποῦ ὄχι ἐγώ, ὁποῦ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός καί θνητός δύνομαι νά τά εἰπῶ, ἀλλά, τολμῶ εἰπεῖν, μηδέ αὐτοί οἱ Ἄγγελοι ἤθελαν δυνηθῇ νά τά εἰποῦσι καταλεπτῶς, ὡς τά εἶπεν ἐκεῖνος, εἰς δέ τά ἐγκώμια τῶν ἄλλων Ἀποστόλων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπροτιμᾶτο, καί αὐτός ἄρχιζε, καί μαρτυρεῖ το ὁ Δαμασκηνός Ἰωάννης εἰς ἕνα του τροπάριον τῆς πέμπτης ὠδῆς σήμερον καί λέγει: «Τό σκεῦος διέπρεπε, τῆς ἐκλογῆς τοῖς ὕμνοις σου, ὅλως ἐξιστάμενος Παρθένε, καί τά ἑξῆς, ἤγουν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁποῦ ὠνομάζετο σκεῦος καί δοχεῖον τῆς ἐκλογῆς, ἠγουν τοῦ διαλεξήματος τοῦ Θεοῦ, αὐτός διέπρεπεν εἰς τούς ὕμνους τῆς Παναγίας. Ἀλλά τῶν Ἀποστόλων καταλεπτῶς τά ἐγκώμια καί τά ἐπιτάφια λόγια δύσκολον εἶναι νά τά διηγούμεσθεν. Ὅμως τόσον νά εἰποῦμεν, ὅσον μήτε οἱ προκομμένοι καί γνωστικοί καί μαθηματικοί νά μᾶς βαρεθοῦν ὡς πολυλόγους, μήτε οἱ ἀμαθεῖς καί ἀγράμματοι νά ἀπομείνουσιν ἀμαθέστεροι, καί νά μήν ἀκούωσι τίποτες, ὡς διά ἐνθύμησιν, μόνον τῶν ἐγκωμίων ἐκείνων. Ὤ θαῦμα τῶν πάντων θαυμάτων, ὁποῦ βλέπομεν οἱ ἄνθρωποι, ἡ βασίλισσα τοῦ παντός πῶς ἄπνους τίθεται; Ἡ Μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ πῶς ἀπέθανεν; Σύ εἶσαι τό κήρυγμα τό εἰδικόν μας, ἐσένα προσκυνοῦσιν οἱ Ἄγγελοι, τιμοῦσιν οἱ ἄνθρωποι, δοξάζουσιν οἱ Ἅγιοι, Χαῖρε λοιπόν Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ, καί διά σοῦ μεθ’ ᾑμῶν. Μετά τοῦ Γαβριήλ σέ ὑμνοῦμεν, μετά τῶν Ἀγγέλων σέ δοξάζομεν, μετά τῶν Προφητῶν σέ ἐγκωμιάζομεν, ὅτι ἐσένα ἐκήρυτταν οἱ Προφῆται, διατ’ ἐσένα ἐφωτίσθησαν ἐκ Πνεύματος ἁγίου, διατ’ ἐσένα ἐπροφήτευσαν ὅλοι τους. Ὁ Ἀββακούμ ἐσένα εἶδεν ὡσάν ὄρος σύνδενδρον, ὅτι ἐσύ εἶσαι σκεπασμένη ἀπό τά χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὁ Δανιήλ ἐσένα ἐθεώρησεν ὡσάν ὄρος καί αὐτός, ἀπό τό ὁποῖον ὄρος χωρίς σποράν ἀνδρός ἐγεννήθη ὁ στερεός καί ἰσχυρός βασιλεύς Χριστός, ἐσένα εἶδεν ὁ δίκαιος Ἰακώβ ὡσάν σκάλαν, ὅτι ἀπό τήν γέννησίν σου ὁ μέν Θεός ἐκατέβη καί συνέφαγε καί συνέπιε μέ ἡμᾶς, ἡμεῖς δέ οἱ δοῦλοι αὐτοῦ μέλλει νά ἀνεβοῦμεν εἰς τούς οὐρανούς ἀλλά καί σύ ἰδού ὁποῦ ἀνεβαίνεις προτήτερα ἀπό ἡμᾶς. Χαῖρε Παρθένε, ὅτι ὁ Γεδεῶν πόκον σέ εἶδεν, ὁ Δαυΐδ Παρθένον καί θυγατέρα καί βασίλισσαν ὁ Ἠσαΐας Μητέρα τοῦ Θεοῦ σέ ὀνομάζει, ὁ Ἰεζεκιήλ πύλην καί ὅλοι οἱ Προφηται σέ ἐγκωμίασαν.

Ἡμεῖς δέ τί νά σέ ὀνομάσωμεν Παρθένε; Παράδεισον; Καί πρέπει σε, ὅτι ἐσύ ἐβλάστησες τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας τόν Χριστόν, ὁποῦ εὐωδίασε καί ἐμύρισε τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, Παρθένον; Καί ἀληθῶς Παρθένος εἶσαι, ὅτι χωρίς σποράν ἀνδρός ἐγέννησες τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι καί πρό τοῦ τόκου Παρθένος ἤσουν, καί ἐν τῷ τόκῳ Παρθένος εὑρέθης, καί μετά τόκον πάλιν Παρθένος ἀπόμεινες, νά σέ ὀνομάσωμεν Μητέρα; Πρέπει σε καί αὐτό, ὅτι Μήτηρ ἔγεινες τοῦ βασιλέως τῶν ὅλων Χριστοῦ, νά σέ εἰποῦμεν οὐρανόν; Πρέπει σε καί αὐτό, ὅτι ἀνέτειλες τόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης. Χαῖρε λοιπόν Παρθένε, καί ὕπαγε εἰς τήν κατάπαυσιν τοῦ Υἱοῦ σου, πορεύου εἰς τά σκηνώματα τά ἠγαπημένα σοί, σύρε εἰς τόν ἑτοιμασμένον σοί τόπον, καί ἐνθυμοῦ καί ἡμᾶς καί τό γένος μας ὅλον Κυρία Θεοτόκε, ὅτι καί ἡμεῖς καί ἐσύ Παρθένε, ἀπό ἕνα γένος τοῦ Ἀδάμ εἴμεσθεν, διά τοῦτο μεσίτευε, διά τοῦτο παρακάλει τόν Υἱόν σου, ὁποῦ τόν ἐβάστασες, ὁποῦ τόν ἐθήλασες, νά μᾶς βοηθήσῃ εἰς τό κήρυγμα, καί μετά ταῦτα νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἀπολαύσωμεν τάς ἐλπίδας. Σύρε Παρθένε ἀπό τήν γῆν εἰς τόν οὐρανόν, ἀπό τήν φθοράν εἰς τήν ἀφθαρσίαν, ἀπό τήν λύπην τοῦ κόσμου τούτου εἰς τήν χαράν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἀπό τήν φθαρτήν γῆν εἰς ἄφθαρτον οὐρανόν, σύρε Παρθένε εἰς τό φῶς τό οὐράνιον, εἰς τούς ὕμνους τῶν Ἀγγέλων, εἰς τάς δοξολογίας τῶν ἀπ’αἰῶνος ἁγίων, σύρε Παρθένε εἰς τόν τόπον τοῦ Υἱοῦ σου, εἰς τήν βασιλείαν του, εἰς τήν ἐξουσίαν του. Ὑμνήσατε Ἄγγελοι, δοξάσατε Προφῆται, ἐπαινέσετε Ἀρχάγγελοι τοῦ βασιλέως τήν Μητέρα, τοῦ φωτός τήν λυχνίαν, τοῦ οὐρανοῦ τήν πλατυτέραν, τοῦ στερεώματος τήν ὑψηλοτέραν, τήν προστασίαν τῶν Χριστιανῶν, καί μεσίτριαν τοῦ γένους ἡμῶν». Μέ τοιαῦτα καί τοσαῦτα ἐγκώμια ἀποχαιρέτησαν καί ἀνασπάσθησαν τό σῶμα τῆς Παναγίας, ἔπειτα ὑπῆγαν καί ἔθαψάν το εἰς τόν τάφον, ὁποῦ ἦτον προετοιμασμένος.

Σύσσωμη μετέστη εἰς τούς οὐρανούς

Τρεῖς γοῦν ἡμέρας καί νύκτας ἔκαμαν οἱ Ἀπόστολοι, ὁποῦ ἐκάθοντο εἰς τόν τάφον ὁλόγυρα, καί ἐπιτηροῦσαν τόν τόπον ἀπό τήν ἀγάπην ὁποῦ εἶχαν εἰς τήν Παναγίαν. Θωμάς δέ ὁ Ἀπόστολος εὐδοκίᾳ Θεοῦ, ὡς καί εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, ἔτσι μηδέ τότε εὑρέθη ἐκεῖ. Εἰς δέ τήν τρίτην ἡμέραν καί αὐτόν σύννεφον τόν ἤρπασε, καί ὑπῆγέν τον εἰς τόν τάφον τῆς Παναγίας καί πηγαινάμενος, ἀπάντησε τήν Παναγίαν ἀπάνωθεν τοῦ τάφου της, ὁποῦ ὑπήγαινε σύσσωμη εἰς τούς οὐρανούς, καί ὡς τήν εἶδεν ἔκραξε: «Παναγία Παναγία, ποῦ ὑπάγεις;» Καί ἡ Παναγία λέγει τον: «Δέξου αὐτό φίλε μου». Εὔγαλε γοῦν ἡ Παναγία, καί ἔδωκέν του τήν ἁγίαν της Ζώνην, ὁποῦ ἦτον ἐζωσμένη. Καί τήν μέν Παναγίαν πλέον δέν τήν εἶδε, μόνον ὑπῆγεν εἰς τούς ἄλλους μαθητάς, καί ηὗρέν τους ὁποῦ ἐκάθαντο, καί ἐφύλαγαν τόν τάφον τῆς Παναγίας, τότε ἐκάθισε καί αὐτός, καί ἐπρόσκλαιε πῶς δέν εὑρέθη νά ἰδῇ καί αὐτός τόν θάνατον τῆς Παναγίας ὡσάν τούς ἄλλους Ἀποστόλους καί ἔλεγεν: «ὅλοι μας ἑνός διδασκάλου εἴμεσθεν Μαθηταί, ὅλοι μας ἕνα κήρυγμα κηρύττομεν, ὅλοι μας ἑνός ἀφεντός τοῦ Χριστοῦ εἴμεσθεν δοῦλοι, διατί ἐσεῖς ἐκαταξιωθήκετε καί εἴδετε τόν θάνατον τῆς Παναγίας, καί ἐγώ δέν εὑρέθηκα; Μή νά ἐγώ δέν εἶμαι Ἀπόστολος; Μή νά δέν ἀρέσκῃ τόν Θεόν τό κήρυγμά μου; Ἀμή παρακαλῶ σας συμμαθηταί μου, ἀνοίξατε τόν τάφον, κἄν νεκράν νά ἰδῶ τό κορμί της, κἄν τώρα εἰς τό τέλος νά τό ἀνασπασθῶ, καί νά τό ἀποχαιρετήσω καί ἐγώ». Ὑπήκουσαν γοῦν οἱ Ἀπόστολοι τόν Θωμᾶν, καί ἄνοιξαν τόν τάφον τῆς Παναγίας νά ἰδοῦν τό κορμί της, καί τίποτε δέν εὑρέθη, ὅτι ἐμεταστάθη, καί πῶς; Τό κορμί ἐκεῖνο, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἀφθαρτίσθη, καί ἀθανατίσθη, ὡς καί ἡ ἁγία σάρξ τοῦ Κυρίου, ὡς οἱ πάντές ἄνθρωποι μέλλομεν νά ἀφθαρτισθοῦμεν εἰς τήν δευτέραν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀπέθανε μέν, καί θαῦμα δέν εἶναι, ὅτι καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὡς ἄνθρωπος ἀπέθανεν, ἀφθαρτίσθη δέ, ὅτι καί ὁ Υἱός της, ὡσάν τό κορμί γοῦν ἐκεῖνο, ὁποῦ μέλλουσιν οἱ δίκαιοι νά λάβουν εἰς τήν καθολικήν ἀνάστασιν, ὥσπερ ἐκεῖνο ἔγεινε προτήτερα τῆς Παναγίας πρίν τῆς ἡμέρας ἐκείνης.

Εἰς πίστωσιν δέ περισσοτέραν, μία ἡμέραν ἐφάνη ἡ Παναγία εἰς τό τραπέζι τῶν Ἀποστόλων τοιουτοτρόπως. Οἱ Ἀπόστολοι μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴχασι συνήθειαν, ὅτι ὅταν ἤθελαν νά καθήσουν νά φάγωσι ψωμί, ἔκοπταν ἕνα κομμάτι τετράγωνον ἀπό ψωμί, καί ἔβανάν το, εἰς τήν τράπεζάν τους ἐπάνωθεν, καί ὡσάν ἀπότρωγαν, ἐσηκώνετο ἕνας ἀπό τούς Ἀποστόλους, καί ἐπίανε τό κομμάτι ἐκεῖνο μέ τά δύο του χέρια, καί ἔλεγε: «Μέγα τό ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ βοήθει ἡμῖν». Τότε ἔπαιρναν ὀλίγον ἀπό τό κομμάτι ἐκεῖνο, καί ἔτρωγάν το ὅλοι ὅσοι εὐρίσκοντο εἰς τήν τράπεζαν, εἰς ταῖς ἡμέραις γοῦν ἐκείναις τῆς κοιμήσεως τῆς Παναγίας, ἐκάθισαν οἱ Ἀπόστολοι ὡσάν εἰς παρηγορίαν νά φάγωσι, καί ἔκοψαν καί τό ψωμί ἐκεῖνο κατά τήν συνήθειαν. Καί ὅταν ἠθέλησαν νά εἰποῦν «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ βοήθει ἡμῖν», παρευθύς ἐφάνη ἡ Παναγία ἀπάνωθέν τους λαμπροφοροῦσα, καί εἶπέν τους: «Χαίρετε, ὅτι μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας». Καί ὡσάν τήν εἶδαν, ἔκραξαν: «Παναγία Θεοτόκε βοήθει ἡμῖν». Τότε ἐγνώρισαν ὅτι ζωντανή εἶναι καί σύσσωμη εἰς τούς οὐρανούς μετά τοῦ Υἱοῦ της. 

Αὐτήν τήν Ἑορτήν ἐορτάζομεν, εὐλογημένοι Χριστιανοί, αὐτήν πανηγυρίζομεν. Διά τοῦτο ἅς πανηγυρίζωμεν, ἅς ἐορτάζωμεν, ὄχι ὡς εἶναι τῶν ἐθνῶν ἡ συνήθεια, ἀλλά ὡς ἀρέσκει τόν Χριστόν. Καί τήν σήμερον ἑορταζομένην Παναγίαν, ὄχι μέ θυσίαις Ἑλληνικαῖς, ἤ μέ χορούς, ὄχι μέ μέθαις καί ἀργολογίαις, ὄχι μέ παιγνίδια καί τραγούδια, καί ὅσα χαίρεται ὁ δαίμονας ὅταν τά κάμνωμεν, ὄχι μέ ἔξοδαις κακαῖς καί πολυφαγίαις, ἀλλά μέ εὐχαριστίαις, μέ δοξολογίαις, μέ καθαράν καρδίαν, μέ ὅσα χαίρεται καί δοξάζεται ἡ Παναγία μέ τοιαῦτα ἅς ἐορτάζωμεν διά νά ἔχωμεν καί θάρρος πρός τήν Παναγίαν νά λέγωμεν: «Κυρία Θεοτόκε βασίλισσα καί τιμή καί δόξα τῶν Χριστιανῶν, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν, καί καθαρωτέρα τοῦ ἡλίου, Παρθένε πανύμνητε καί ἀκήρατε, ἐλπίς τῶν ἁμαρτωλῶν καί λιμήν γαληνέ τῶν χειμαζομένων ὑπό τῶν ἁμαρτιῶν, βλέψον εἰς τόν λαόν σου, ἴδε εἰς τήν κληρονομίαν σου. Πρόβατα εἴμεσθεν τῆς μάνδρας τοῦ Υἱοῦ σου, ἀρνία εἴμεσθεν ἄκακα καί πεπλανημένα. Λοιπόν φύλαξόν μας, λύτρωσαί μας ἀπό τοῦ νοητοῦ λύκου, ἀπό τοῦ διαβόλου τάς χεῖρας, διότι ἐσένα ἔχομεν μεσίτιν, προστάτιν, βοηθόν, εἰς ἐσένα ἔχομεν τάς ἐλπίδας μας ἁμαρτωλοί εἴμεσθεν, καί τρέχομεν εἰς τήν βοήθειάν σου. Μή μᾶς ἀποδιώξῃς, μή μᾶς ὀργισθῇς. Βλέπεις Παρθένε τούς πειρασμούς, βλέπεις τά κακά ὁποῦ μᾶς ἐπανέβηκαν, διά τοῦτο ἐνθυμήσου τήν συγγένειαν ὁποῦ ἔχομεν, ὅτι ὅλοι μας ἀπό ἕνα γένος εἴμεσθεν, καί ἡμεῖς, καί ἐσύ Θεοτόκε, καί μεσίτευσαι, καί παρακάλεσαι τόν Υἱόν σου, ὁποῦ τόν ἐσωμάτωσες, ὁποῦ τόν ἐβάστασες, ὁποῦ τόν ἐθήλασες, διά νά μᾶς σπλαγχνισθῇ, νά μᾶς φιλανθρωπευθῇ, ἐδῶ μέν νά περάσωμεν ζωήν ἄβλαβην καί ἀκινδύνευτον, ἐκεῖ δέ νά μᾶς ἀξιώσῃ τῆς αἰωνίας του βασιλείας. Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν τῇ σῇ μεσιτείᾳ, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ᾧ πρέπει δόξα καί τιμή καί μεγαλοπρέπεια εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Επιλογή υλικού

Αικατερίνη Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων

Πηγή