Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της ημέρας (7 - 8 - 2018)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἀπόστολος: Τρ. ια΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. β΄ 14-γ΄ 3)

14 Τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι᾿ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ· 15 ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, 16 οἷς μὲν ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωήν. καὶ πρὸς ταῦτα τίς ἱκανός; 17 οὐ γάρ ἐσμεν ὡς οἱ λοιποὶ καπηλεύοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ὡς ἐξ εἰλικρινείας, ἀλλ᾿ ὡς ἐκ Θεοῦ κατενώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν. 

γ΄ 1 Ἀρχόμεθα πάλιν ἑαυ­τοὺς συνιστάνειν; εἰ μὴ χρῄζομεν ὥς τινες συστα­τικῶν ἐπιστολῶν πρὸς ὑμᾶς ἢ ἐξ ὑμῶν συστατικῶν; 2 ἡ ἐπιστολὴ ἡμῶν ὑμεῖς ἐστε, ἐγγεγραμμένη ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων, 3 φανερούμενοι ὅτι ἐστὲ ἐπιστολὴ Χριστοῦ δια­κο­νη­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­θεῖσα ὑφ᾿ ἡμῶν, ἐγγεγραμ­μένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

14 Ὀφείλουμε λοιπόν εὐχαριστία στό Θεό, ὁ ὁποῖος νικώντας καί θριαμβεύοντας περιφέρει κι ἐμᾶς πάντοτε στό θρίαμβό του, ὡς διακόνους τῆς νίκης του πού συντελεῖται γιά τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό του. Ὁ Θεός κατά τή θριαμβευτική αὐτή πορεία τοῦ Εὐαγγελίου του φανερώνει μέσα ἀπό μᾶς τήν εὐωδία τῆς γνώσεώς του σέ κάθε τόπο. 15 Διότι πραγματικά ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι καί κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου εἴμαστε εὐωδία Χριστοῦ, εὐχάριστη στό Θεό. Εὐωδία γι’ αὐτούς πού σώζονται, ὅπως καί γιά ἐκείνους πού καταδικάζονται σέ αἰώνια ἀπώλεια. 16 Καί σ’ ἄλλους βέβαια εἴμαστε ὀσμή θανατηφόρα, πού ὁδηγεῖ στό θάνατο, ἐνῶ σέ ἄλλους ὀσμή ζωηφόρα, πού δίνει ζωή. Καί ποιός εἶναι ἱκανός νά ἐπιτελέσει τά φοβερά αὐτά ἔργα καί ἀποτελέσματα; Ὄντως κανείς ἄλλος παρά μόνον ὁ Θεός. 17 Ἄς καυχῶνται ἄλλοι ὅτι τάχα εἶναι ἱκανοί. Ἐμεῖς ὅμως δέν εἴμαστε σάν τούς πολλούς πού ἐμπορεύονται τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀπό ἰδιοτέλεια τόν νοθεύουν. Ἀλλά κηρύττουμε ὅπως κηρύττει καθένας πού κινεῖται ἀπό εἰλικρίνεια καί ἄδολο ἐνδιαφέρον· ὅπως μιλάει ὅποιος ἐμπνέεται ἀπό τόν Θεό. Ἔτσι μιλοῦμε μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ, ἑνωμένοι ἀχώριστα μέ τόν Χριστό.

γ΄ 1 Μήπως ἀρχίζουμε πάλι νά συστήνουμε τόν ἑαυτό μας; Ἤ μήπως χρειαζόμαστε, ὅπως μερικοί ἄλλοι, συστατικά γράμματα πρός ἐσᾶς, ἤ νά πάρουμε ἀπό σᾶς συστατικά πρός ἄλλους; 2 Ἡ συστατική μας ἐπιστολή πού βεβαιώνει ποιοί εἴμα­στε εἶστε ἐσεῖς. Ἐπιστολή γραμμένη μέσα στίς καρδιές μας, ἡ ὁποία παραμένει ἀνεξάλειπτη καί εἶναι γνωστή καί διαβάζεται ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. 3 Καί γίνεστε σ’ ὅλους φανεροί ὅτι εἶστε ἐπιστολή πού τήν ἔγραψε ὁ Χριστός μέ διακόνους του ἐμᾶς. Καί ἡ ἐπι­­­­­­­στολή αὐτή ἔχει γραφεῖ ὄχι μέ μελάνι, ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Καί γράφηκε ὄχι σέ λίθινες πλάκες, ὅπως κάποτε ὁ Μωσαϊκός νό­­­­­­­μος, ἀλλά σέ ἄλλου εἴδους πλάκες, δηλαδή σέ καρδι­­ές σάρκινες, οἱ ὁποῖες αἰσθάνονται καί κατανοοῦν καί ἐγκολ­πώ­νο­­­νται αὐτά πού γράφει σ’ αὐτές τό Ἅγιον Πνεῦ­­­­­μα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Εὐαγγέλιον: μεθέορτον, 7 Αὐγ. (Μαρκ. θ΄ 2-9)

2 Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰάκωβον καὶ τὸν Ἰωάννην καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ᾿ ἰδίαν μόνους· καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, 3 καὶ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλβοντα, λευκὰ λίαν ὡς χιών, οἷα γναφεὺς ἐπὶ τῆς γῆς οὐ δύναται οὕτω λευ­κᾶναι. 4 καὶ ὤφθη αὐτοῖς Ἠλίας σὺν Μωϋσεῖ, καὶ ἦσαν συλλαλοῦντες τῷ Ἰησοῦ. καὶ ἀ­­ποκριθεὶς ὁ Πέτρος λέγει τῷ Ἰησοῦ· 5 ραββί, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· καὶ ποιήσωμεν σκη­νὰς τρεῖς, σοὶ μίαν καὶ Μω­­ϋσεῖ μίαν καὶ Ἠλίᾳ μίαν. 6 οὐ γὰρ ᾔδει τί λαλήσῃ· ἦ­­­σαν γὰρ ἔκφοβοι. 7 καὶ ἐγένετο νεφέλη ἐπισκιάζουσα αὐτοῖς, καὶ ἦλθε φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε. 8 καὶ ἐξάπινα περιβλεψάμενοι οὐκέτι οὐδένα εἶδον, ἀλλὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον μεθ᾿ ἑαυτῶν. 9 Καταβαινόντων δὲ αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους διεστείλατο αὐτοῖς ἵνα μηδενὶ διηγήσωνται ἃ εἶδον, εἰ μὴ ὅταν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νε­κρῶν ἀναστῇ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

2 Καί ὕστερα ἀπό ἕξι ἡμέρες παίρνει μαζί του ὁ Ἰη­σοῦς τόν Πέτρο καί τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη καί τούς ἀνεβάζει σ’ ἕνα ψηλό βουνό ἰδιαιτέρως μόνον αὐτούς. Καί μεταμορφώθηκε μπροστά τους. 3 Καί τά ἐνδύματά του ἔγιναν ἀστραφτερά, λευκά πολύ σάν τό χιόνι, τέτοια πού ἕνας τεχνίτης ἔμπειρος στίς βαφές τῶν ὑφασμάτων ἐδῶ στή γῆ δέν μπορεῖ νά τά λευκάνει ἔτσι. 4 Τότε ἐμφανίσθηκαν μπροστά τους οἱ δύο μεγάλοι ἀντι­πρό­σωποι τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν, ὁ Ἠλίας μα­ζί μέ τόν Μωυσῆ, καί συνομιλοῦσαν ἀρκετή ὥρα μέ τόν Ἰησοῦ. Καί τότε ὁ Πέτρος στράφηκε καί εἶπε στόν Ἰη­σοῦ: 5 Διδάσκαλε, εἶναι ὡραῖα νά μένουμε ἐδῶ. Ἄς κάνουμε τρεῖς σκηνές, μία γιά σένα καί μία γιά τόν Μωυσῆ καί μία γιά τόν Ἠλία. 6 Καί τά εἶπε αὐτά ὁ Πέτρος χωρίς νά σκεφτεῖ ὅτι οὔτε ἦταν δυνατόν οἱ δύο οὐράνιοι ἐπισκέπτες νά παραμείνουν μόνιμα στή γῆ, οὔτε χρειάζονταν σκηνές αὐτοί πού εἶχαν ὡς κατοικία τους τόν οὐρανό. Ἀλλά ὁ Πέτρος τά εἶπε αὐτά διότι δέν ἤξερε τί νά πεῖ. Διότι αὐτός καί οἱ δύο ἄλλοι μα­θητές εἶχαν κυριευθεῖ ἀπό φόβο πού παρέλυε τή σκέψη τους. 7 Ἦλθε τότε ἕνα σύννεφο καί τούς σκέπασε. Κι ἀπ’ τό σύννεφο βγῆκε μιά φωνή πού ἔλεγε: Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός· σ’ αὐτόν νά ὑπακοῦτε. 8 Καί ξαφνικά, ὅταν οἱ μαθητές κοίταξαν γύρω τους, δέν εἶδαν πλέον κανέναν παρά μόνο τόν Ἰησοῦ μαζί τους, χωρίς τούς ἄλλους δύο προφῆτες. 9 Κι ἐνῶ κατέβαιναν ἀπό τό βουνό, τούς πρόσταξε ὁ Ἰησοῦς νά μή διηγηθοῦν σέ κανέναν αὐτά πού εἶ­δαν, πα­ρά μόνο τότε, ὅταν ὁ υἱός τοῦ ἀν­θρώ­που, ὁ Μεσσίας, ἀναστηθεῖ ἐκ νεκρῶν. Διότι τότε δέν θά ὑπῆρχε κίνδυνος ἄκαιρων ἐνθουσιασμῶν τοῦ πλή­θους, ἀλλά καί τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως θά γινόταν περισσότερο κατανοητό καί πιστευτό.