Κυριακή Θ´ Ματθαίου – Περί προσευχής (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

Δυνατό ὅπλο γιά τόν πνευματικό μας ἀγώνα, ἀλλά καί ἀκούμπισμα καί δυνάμωμα γιά τόν ἀγώνα τῆς ζωῆς γενικά μᾶς δίνει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀδελφοί μου χριστιανοί. Στό Εὐαγγέλιο σήμερα ἀκούσαμε ὅτι ὁ Χριστός βιαζόταν νά βρεθεῖ μόνος· γι᾽ αὐτό καί 

ἀνάγκασε τούς μαθητές Του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά πᾶνε στήν ἀπέναντι ὄχθη. Καί φρόντισε ὁ Χριστός, μᾶς εἶπε πάλι τό σημερινό Εὐαγγέλιο, νά διαλύσει τά πλήθη γιά νά εἶναι μόνος Του. Τί σπουδαῖο ἔργο ἤθελε νά κάνει, γιά νά βρεθεῖ μόνος Του, μᾶς τό λέγει ἀμέσως παρακάτω ἡ περικοπή. Ἤθελε νά προσευχηθεῖ! Καί ἀνέβηκε στό ὄρος, γιά νά προσευχηθεῖ μόνος Του. Καί ἔμεινε ἐκεῖ ψηλά στό βουνό πολύ ὥρα. Γιατί ἦταν μέρα, ὅταν ὁ Χριστός πῆγε στό ὄρος. Ἀλλά μᾶς λέγει τό Εὐαγγέλιο ὅτι καί ὅταν βράδυασε ἦταν στό ὄρος. Καί μετά τόν βλέπουμε κατά τίς τρεῖς τό πρωί καί ἔπειτα νά ἐμφανίζεται στούς μαθητές Του. Ἄρα μέχρι τότε ὁ Ἰησοῦς Χριστός προσευχόταν πάνω στό βουνό.

Ὡραῖο δίδαγμα αὐτό γιά ᾽μᾶς, ἀδελφοί χριστιανοί. Νά προσευχόμαστε! Πέραν ἀπό τήν κοινή προσευχή πού κάνουμε μέ τούς ἄλλους στό Ναό, νά προσευχόμαστε καί κατ᾽ ἰδίαν, κατά μόνας, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο ὅτι ἔκανε ὁ Χριστός μας. Ἐδῶ καί στίς δύο ἐπαρχίες μας, καί στήν Γορτυνία καί τήν Μεγαλόπολη, οἱ μακαριστοί παποῦδες μας, παρά τήν πτώχεια τους, καί στούς κάμπους καί στά βουνά μας, μᾶς ἔκτισαν ὡραῖα Ἐκκλησάκια. Εἶναι πολύ ὡραῖο, λοιπόν, χριστιανοί μου, νά πᾶτε σέ ἕνα τέτοιο Ἐκκλησάκι καί νά σταθῆτε ἐκεῖ μόνοι σας γιά νά προσευχηθεῖτε. Ὅποιος τό κάνει αὐτό μιμεῖται ἀκριβῶς αὐτό πού ἔκανε ὁ Χριστός, πού ἀνέβηκε στό βουνό νά προσευχηθεῖ. Καί ἐκεῖ, μακρυά ἀπό τόν πολυτάραχο θόρυβο τοῦ κόσμου, στήν σιγαλιά τῆς ἡμέρας ἤ τῆς νύκτας, στό μικρό ἐρημοκλήσι, νοιώθει κανείς δυνατά τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Νοιώθει κανείς κοντά του καί μέσα του τόν Θεό! Χριστιανοί μου, μέ τήν προσευχή νοιώθει κανείς τήν γλυκύτητα καί τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτό χαρά καί εὐτυχία σ᾽ ἐκεῖνον πού προσεύχεται ἤρεμα καί καρδιακά καί νοιώθει τήν γλυκύτητα τῆς ἐπικοινωνίας του μέ τόν Θεό, καί λυπηθεῖτε τόν ἄλλο, πού μπορεῖ νά εἶναι πλούσιος καί ἄρχοντας, ἀκόμη δέ καί μορφωμένος, ἀλλά νά μή γεύθηκε αὐτήν τήν χαρά, τήν πιό γλυκιά χαρά τοῦ ἀνθρώπου, τήν χαρά καί γλυκύτητα τῆς προσευχῆς.

Καί γιατί νά προσευχόμαστε; Ὁ πρῶτος λόγος γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά προσευχόμαστε, ἀγαπητοί μου, εἶναι λόγος ἀνάγκης· εἶναι γιά νά μιλήσει ἡ ψυχή μας μέ τόν Θεό. Πρέπει νά μᾶς εἶναι ἀνάγκη αὐτό. Ἄν εἶναι ἀνάγκη ψυχῆς γιά τό παιδί νά μιλάει μέ τήν μάνα του καί ἡ μάνα μέ τό παιδί, πρέπει νά μᾶς εἶναι πιό μεγάλη ἀνάγκη νά μιλᾶμε, νά προσευχόμαστε στόν Δημιουργό μας Θεό.

Ἀλλά ὑπάρχει καί ἄλλος λόγος, ἀδελφοί, γιά τόν ὁποῖο πρέπει καί ἐπιβάλλεται νά προσευχόμαστε. Καί ὁ λόγος αὐτός εἶναι γιά τά ὅσα μᾶς συμβαίνουν σ᾽ αὐτήν τήν ταλαίπωρη ζωή. Ἡ ζωή αὐτή, ὅπως τό λέει παραστατικά ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ ζωή αὐτή εἶναι «μιά λεκάνη πού ἔχει τά δάκρυά μας». «Κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος» (Ψαλμ. 83,7)! Ἤ, γιά νά μιλήσω μέ ἄλλη εἰκόνα, πού ἔλεγε σήμερα τό Εὐαγγέλιο, ἡ ζωή αὐτή μοιάζει μέ μιά θάλασσα. Καί ἡ θάλασσα αὐτή δέν εἶναι ἤρεμη καί γαλήνια – ἄχ, θάλασσα μπαμπέσα! – ἀλλά ἡ θάλασσα τῆς ζωῆς εἶναι τρικυμισμένη. Ὑψώνονται τά κύματά της καί κτυπᾶμε τά πλοιαράκια μας, δηλαδή τήν οἰκογένεια τοῦ καθενός μας, καί κινδυνεύουμε νά βουλιάξουμε. Καί γιά τό πλοῖο πού ἦταν μέσα οἱ Μαθητές, μᾶς εἶπε σήμερα τό Εὐαγγέλιο, ὅτι «ἦν βασανιζόμενον ὑπό τῶν κυμάτων»! Μᾶς κτυπᾶνε τά κύματα τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀδικίας, τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων, μᾶς κτυπᾶνε καί μᾶς πληγώνουν καί κινδυνεύουμε νά πνιγοῦμε.

Ἀπό ποῦ τώρα σ᾽ αὐτά τά κακά πού μᾶς συμβαίνουν, χριστιανοί μου, ἀπό ποῦ θά βροῦμε βοήθεια; Ὅλοι εἶναι ἀδύναμοι, ἀλλά εἶναι καί ψεῦτες. Ὅλοι μᾶς ἀπάτησαν. Ποῦ θά καταφύγουμε γιά βοήθεια καί στηριγμό; Ἀλλά ἔχουμε ὡς ὅπλο δυνατό καί παντοδύναμο τήν προσευχή. Αὐτή τήν σύντομη προσευχή, πού εἶπε ὁ Πέτρος στόν Χριστό, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Ὅταν ὁ Πέτρος εἶδε στήν θάλασσα νά σηκώνονται ψηλά τά κύματα καί ὁ ἄνεμος νά εἶναι δυνατός, φοβήθηκε, γιατί ἄρχισε νά βουλιάζει, καί εἶπε δυνατά: «Κύριε, σῶσον με»! Καί ὁ Χριστός ἅπλωσε τό παντοδύναμο χέρι Του καί τόν ἔσωσε ἀπό τόν πνιγμό. «Κύριε, σῶσόν με», μικρή, σύντομη, ἀλλά δυνατή ἡ προσευχή αὐτή, χριστιανοί μου. Νά τήν λέμε τακτικά κάθε μέρα καί πολλές φορές τήν ἡμέρα. «Κύριε, σῶσόν με»! Νά τήν λέτε καί γιά τούς ἄλλους. «Κύριε, σῶσε τά παιδιά μου», «Κύριε, σῶσε τήν πατρίδα μας», «Κύριε, σῶσε ὅλους τούς χριστιανούς». «Κύριε, σῶσον τόν λαόν Σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου»!

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Πηγή