Δράμας Παύλος: ''Η Ελλάδα παλεύει μεταξύ Ανατολής και Δύσης''

Του Θεόδωρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυκας

Το «Περιοδικό» του «Εθνικού Κήρυκα» αυτής της εβδομάδας είναι αφιερωμένο στο μαρτύριο, τον βουβό στεναγμό, την πίκρα και το δάκρυ του ξεριζωμού και της γενοκτονίας ενός εκ των πλέον περήφανων κομματιών του Γένους, του Ποντιακού Ελληνισμού, στο οποίο η Τουρκία έδειξε ολόκληρο το μέγεθος της θηριωδίας, της αγριάδας και απανθρωπιάς της.

Ο Ποντιακός Ελληνισμός είναι ένας λαός δακτυλοδεικτούμενος με δική μοναδική πολιτιστική ιδιοπροσωπία, παράδοση, Θεολογική σκέψη και κληρονομιά από τους Καππαδόκες Πατέρες της Εκκλησίας, τα πιο φωτισμένα μυαλά της Ορθοδοξίας.

Ενας λαός που πορφύρωσε με το αίμα του την άγια και ιστορική γη του Πόντου ενώ οι σφαγείς τους αρνούνται να παραδεχθούν το ειδεχθές έγκλημά τους.

Ο Μητροπολίτης Δράμας Παύλος (Αποστολίδης) είναι ένας ιεράρχης ευπαίδευτος και φωτισμένος με ρίζες και καταβολές από την μαρτυρική γη του Πόντου, παιδί πνευματικό της Παναγίας Σουμελά, στη Μονή της οποίας υπηρέτησε ως ηγούμενος και λειτουργός επί δέκα πέντε έτη πριν αναδειχθεί σε Επίσκοπο της Εκκλησίας.

Λόγιος, προσηνής, ευγενικός στους τρόπους, με συγκροτημένη σκέψη και ευχέρεια εκφοράς λόγου, δέχθηκε με προθυμία να μιλήσει στον «Εθνικό Κήρυκα» για τον Πόντο, γι' αυτά που είχαμε, αυτά που χάσαμε, αυτά που μας ανήκουν.

Οταν τον ευχαρίστησα για την αποδοχή του να μας μιλήσει, ξεκίνησε λέγοντας «κατ' αρχάς να σας ευχαριστήσω για τη δυνατότητα που μου δίνετε μέσα από τον «Εθνικό Κήρυκα» να επικοινωνήσω με τον υπέροχο Ελληνισμό της Αμερικής και να εκφράσω και σε σας προσωπικά τις ευχαριστίες μου γιατί καταπιάνεστε μ' αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα που αφορά τον Ποντιακό Ελληνισμό και εν γένει τον Ελληνισμό».

Πρόσθεσε πως «θέλω να συγχαρώ τον Ελληνισμό της Αμερικής για την όλη του μαχητικότητα για το θέμα της ελληνικότητος της Μακεδονίας μας. Πραγματικά μας στηρίζετε, μας δίνετε μαθήματα αδόλου αγάπης και την πατρίδα και την Μακεδονία μας».

Ο Μητροπολίτης κ. Παύλος τόνισε πως «τις μέρες αυτές τιμούμε και διεκδικούμε το δικαίωμα στη μνήμη και τη δικαίωση των θυμάτων της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού που επισυνέβη κατά τα έτη 1916 και 1923 όπου και έχουμε την ανταλλαγή των πληθυσμών και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από τις προαιώνιες εστίες του. Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος στο μοναδικό στο είδος του σύγγραμμά του, 'Η Εκκλησία της Τραπεζούντος', στον επίλογό του αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά τα εξής, ότι με την ένοχη αδιαφορία των μεγάλων δυνάμεων το 1453 έπεσε η Χριστιανική Αυτοκρατορία στην Ανατολή και η αδιαφορία αυτή συνεχίσθηκε κατά το 1922 όπου οι Νεότουρκοι γενοκτόνησαν τον Ελληνισμό στην Ανατολή και ειδικά του Ευξείνου Πόντου και ο Ελληνισμός καθημαγμένος και αιμάσσων εγκατέλειψε τις πανάρχαιες εστίες του αφήνοντας εκεί πολύ αίμα».

Οι ρίζες και οι καταβολές του Μητροπολίτη κ. Παύλου είναι από την Τραπεζούντα.

Είπε πως «οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου γεννήθηκαν εκεί, από τον πατέρα μου στην περιοχή του Τουρτουνίου, είναι μία ορεινή περιοχή μεταξύ Τραπεζούντος και Αργυρουπόλεως και από την μητέρα μου από την εύανδρη και χιλιοτραγουδισμένη Κρόμη. Κατοικούσαν τα τελευταία χρόνια στην Τραπεζούντα, μάλιστα η προγιαγιά μου ήταν της οικογενείας Ματθαίου Κοφίδη, ο οποίος ήταν βουλευτής της περιφερείας Τραπεζούντος στην Οθωμανική Βουλή και ο οποίος απηγχονίσθη στην Αμάσεια του Πόντου στις 8 Σεπτεμβρίου του 1921.

»Καταδικάσθηκε σε θάνατο από το κατ' επίφαση δικαστήριο της ανεξαρτησίας όπου εκεί όλος ο ανθός του Ελληνισμού του Πόντου οδηγήθηκε με την κατηγορία της απόσχισης από το κράτος και τη δημιουργία της λεγομένης Δημοκρατίας του Πόντου. Μάλιστα κι ένας δημοσιογράφος νοερής ηλικίας εκδότης της εφημερίδας «Εποχή» απαγχονίστηκε γι' αυτόν τον λόγο κραυγάζοντας 'ζήτω η Ελλάδα'».

Οι γονείς του Σεβασμιωτάτου γεννήθηκαν στον νομό Ημαθίας, αλλά όπως είπε «είχε την ευτυχία και την ευλογία η δική μου γενιά να προλάβει τους πρόσφυγες της πρώτης γενιάς οπότε εμείς όπως καταλαβαίνετε μεγαλώσαμε με ιστορίες, με γεγονότα, με πόνο και δάκρυα από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι μας διηγούντο τις πικρές εμπειρίες των τελευταίων αυτών ετών».

Οταν τον ρωτήσαμε τι θυμάστε πιο έντονα από αυτές τις διηγήσεις που άγγιξαν την ψυχή σας, είπε «η γιαγιά μου από την πλευρά του πατέρα μου μου διηγείτο το πώς ξεκίνησε το 1915 η εξολόθρευση των Αρμενίων, ήταν αυτόπτης των σφαγών των Αρμενίων συμπατριωτών μας που ήταν εκεί στην περιοχή και εν συνεχεία πώς αυτοί οδηγήθηκαν σε εξορία από τα βάθη του Πόντου διότι η διεθνής κατακραυγή για την μέσα σε ένα μήνα εξολόθρευση του Αρμενικού πληθυσμού επέβαλλε άλλες μεθόδους και άλλα μέσα εξόντωσης του Ελληνισμού του Πόντου, βεβαίως πρέπει να το πούμε αυτό με την καθοδήγηση των Γερμανών και μάλιστα του στρατηγού Λίμαν Φον Σάντερς, ο οποίος είχε στην Τουρκία την ευθύνη της διοργανώσεως του τουρκικού στρατού.

»Ετσι επελέγησαν οι λευκοί λεγόμενοι θάνατοι, δηλαδή έβγαινε μία διαταγή που έλεγε ότι οι κάτοικοι της τάδε περιοχής πρέπει να εκτοπισθούν για την ασφάλειά τους τριακόσια τόσα χιλιόμετρα στο βάθος της Ανατολίας. Κι έτσι εντός λίγων ωρών ολόκληρα χωριά άδειαζαν και πήγαιναν στο δρόμο της εξορίας όπου βεβαίως μέσα στο χειμώνα και μέσα στο κρύο και το δύσκολο κλίμα της Ανατολίας οι περισσότεροι απεβίωναν από τις κακουχίες. Οσοι δεν έφταναν στον τόπο της εξορίας προσεβάλλοντο από τον τύφο και εκεί άφηναν την τελευταία τους πνοή».

Οταν τον ρωτήσαμε «πώς αισθάνεστε εσείς γόνος ξεριζωμένων Ποντίων που είσθε σήμερα αρχιερεύς στην προσφυγική περιοχή της Δράμας», είπε ότι «σήμερα τα πράγματα είναι λίγο περίεργα γύρω από αυτά τα πράγματα. Η Ελλάδα παλεύει μεταξύ Ανατολής και Δύσης, δηλαδή έχουμε χάσει τον βηματισμό μας, ποιοι είμαστε, τι είμαστε, πού πάμε. Η Ορθοδοξία είναι ο κατ' εξοχήν θεμέλιος λίθος του Ελληνισμού. Βλέπουμε διάφορες, έτσι, ερμηνείες και θεωρίες οι οποίες μάς αποξενώνουν από την ταυτότητά μας, κι αυτό μας στενοχωρεί και μας ανησυχεί. Εμείς όμως που έχουμε αυτά τα βιώματα αρνούμεθα να επακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή και εμμένουμε σ' αυτό που λέγει το Γένος μας ότι εκφράζει η Ρωμιοσύνη, που σημαίνει Ορθοδοξία και Ελληνισμός, σύζευξη αυτών των δύο στοιχείων».

Μιλώντας για την πρώτη φορά που συλλειτούργησε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά του Πόνου, είπε, «ήταν μία πολύ δυνατή και συγκινητική εμπειρία διότι δεν πήγαινα εγώ, αλλά πήγαιναν όλοι αυτοί οι πρόγονοί μου, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να πάνε. Η προγιαγιά μου στην οποία οφείλω πάρα πολλά στοιχεία από την ηθική μου συγκρότηση τη δεκαετία δηλαδή του 1950-1960 συγκέντρωνε χρήματα για να πάει προσκύνημα στην πατρίδα της αλλά δεν μπόρεσε να το καταφέρει κι έφυγε μ' αυτό το παράπονο. Εγώ ήμουν τα πόδια της, ήμουν η ψυχή της που πήγαινε σ' αυτόν τον τόπο όπως και όλων των άλλων ανθρώπων που παρευρέθηκαν σ' αυτό το σημαντικό γεγονός».

Είπε ακόμα πως «κατά την ώρα της Λειτουργίας αισθανόμασταν μία ταύτιση με όλους εκείνους που ήταν εκεί, τις ψυχές δηλαδή των ανθρώπων. Ο αείμνηστος Φίλων Κτενίδης, ο ιδρυτής της Παναγίας Σουμελά, στο ποίημά του «η Καμπάνα του Πόντου» έχει μία στιχομυθία μεταξύ αυτών που φεύγουν και της Παναγίας η οποία αποφαίνεται και λέγει ότι οι πεθαμένοι θα μείνουν στον τόπο αυτόν που γεννήθηκαν χιλιάδες χρόνια φύλακες και μέρες μυριάδες και θα περιμένουν την Λαμπρή και το Χριστός Ανέστη. Αυτό δονούσε την ψυχή μας εκείνη την ώρα κι εκείνες τις στιγμές».

Στην ερώτηση πού πηγαίνει η Ελλάδα σήμερα, έχει πυξίδα, έχει προσανατολισμό; απάντησε: «Εάν εξαιρέσουμε τα οικονομικά προβλήματα και δυσχέρειες, τα πνευματικά είναι εκείνα τα οποία με φοβίζουν πολύ περισσότερο διότι εδώ επικρατεί μία σύγχυση γύρω από αυτά τα ζητήματα και μας θλίβει πάρα πολύ αυτό διότι έχουμε μία τεράστια πνευματική κληρονομιά απλωμένη σ' όλον τον κόσμο, ταυτισμένη με την Ορθοδοξία μας και αυτήν κληρονομιά κινδυνεύομε να την απολέσουμε υπαιτιότητί μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει ώστε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και στερεωμένοι πάνω σ' αυτή την ασάλευτη πέτρα της Ορθόδοξης Πίστη μας να αναδυθούμε σε σύγχρονες μεν, αλλά όχι απομακρυσμένοι από αυτές τις αρχές δράσεις για να δώσουμε στους ανθρώπους πράγματα που τα έχουν πραγματικά ανάγκη».