ΑΘΩΝΙΚΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ: "Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ούκ εξουδενώσει"

Από το βιβλίο "Αθωνικό Απόδειπνο", μ.Μωϋσέως Αγιορείτου, σ. 26-30.

Ο γείτονάς μου ο Γερο-Ιωσήφ, 106 ετών σήμερα, μού΄πε ένα πρωϊνό που τον βρήκα με το ψαλτήρι στο χέρι:

- Ο Θεός έσκυψε και είπε στο παιδί του τον Δαβίδ αυτά που θέλει ν΄ακούει! (Ωραία κουβέντα αλήθεια, όλο σοφία).

Ο ταπεινός είναι ο άφοβος, ο ελεύθερος, ο ειρηνικός, ο μακάριος.

Ο ταπεινός είναι ο έξυπνος, ο ωραίος, ο ευγενής, ο νηφάλιος.

Δεν φοβάται να μην πέσει, γιατί είναι χάμω.

Δεν ανησυχεί, δεν αναμένει ειδήσεις, δεν τον πτοούν οι κρίσεις, επαινετικές ή μή, δεν δειλιά, δεν αγωνιά, δεν έχει άγχος κι αγωνίες. Είναι ο κερδισμένος.

Σίγουρα τον αγαπά ο Θεός και ποτέ δεν θα τον αφήσει, αφού εκεί αναπαύεται το πνεύμα του.

Ο παπα-Τύχων της Καψάλας έλεγε:

Ο Θεός κάθε πρωί ευλογεί τον κόσμο με το δεξί του χέρι, όταν δει όμως ταπεινό τον ευλογεί και με τα δυό του χέρια! 

Απόδειπνο στην Καλύβη του Αγίου Χρυσοστόμου κι όλα είναι ήρεμα, ταπεινά, ήσυχα.

Η ησυχία η εξωτερική, η ηρεμία του καιρού, η ταπείνωση της ώρας αγωνίζονται να κυλήσουν στον προσευχόμενο, να τον μάθουν να σιωπά και τη σιωπή του να καταξιώνει με συνεχή κι ευχάριστη προσευχή με τον Θεό, με υπομονή στο φαγωμένο στασίδι, στο γυρτό μπαλκόνι, στο σκεβρωμένο παράθυρο, το μαυρισμένο εικόνισμα, στη θύρα που τρίζει, το ποντίκι που δεν ησυχάζει, το νου που δε συμμαζεύεται, την καρδιά που χορεύει, το κομποσχοίνι, το βιβλίο, τον σταυρό, το θυμίαμα, το κερί, τον κόσμο που αναμένει δάκρυα, το νέο που ήλθε σήμερα κι είχε πελαγώσει και του έφταιγε ο Θεός κι όχι ο εαυτός του.

Μια ζωή την πέρασε κολλώντας αφίσες και μουντζουρώνοντας τους τοίχους με συνθήματα: Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα, Απεργία... Όμως τίποτε δεν πέρασε μέσα του και δεν του έδωσε θέρμη να συνεχίσει τη ζωή του. Μια ζωή μιλούσε για κάτι πού ποτέ δεν απέκτησε. Όλοι τον άφησαν όταν αρρώστησε. Ακόμη κι ο εαυτός του, με τον οποίο ποτέ δεν είχε μάθει να τα πηγαίνει καλά. Το κόμμα, οι σύντροφοι, οι ιδέες, τα βιβλία με τις κόκκινες σημαίες, δεν τον άφησαν ν΄αρνηθεί τον εγωισμό, τον έκαναν πολύ να πονέσει, μα όχι να μετανοήσει, ο πολύς πόνος τον έκαμε λίγο αναίσθητο κι η κατάσταση τώρα είναι αρκετά δύσκολη...

Ο κομουνισμός δεν είναι πια της μόδας, αλλά δεν είναι γι΄αυτό πού θυμώνει μαζί του, αλλά γιατί βρίσκει ότι τον κορόϊδεψε, δίνοντάς του βιβλία που κορόϊδευαν τον Θεό, και τον είχαν ως αποκούμπι των αδυνάτων, όταν αυτοί είχαν δωμάτια με χρυσές γόβες και τα παιδιά πέθαιναν της πείνας.

Ο Χριστός βιώνεται και δεν διδάσκεται, ας αγωνισθώ γι΄αυτό κι όλα τ΄άλλα θαρρώ περιττεύουν.

Τόσα χρόνια ευλαβούς ενδοσκοπήσεως, κάτι θα πρέπει νά΄χει αλλάξει. Πήρε κουράγιο πολύ ο εαυτός από την αντιμετώπισή του, ήταν ειλικρινής, καθαρή και τολμηρή αυτή η αντιμετώπιση, παρότι ήταν σκληρή περιπέτεια. Παρατηρώ στα κείμενά μου μια εκδίκηση των αναγνωσμάτων της νεότητός μου· Παπαδιαμάντης, Ντοστογιέφσκυ, Γέροντας Σιλουανός. Τους ευγνωμονώ, τους μακαρίζω κι αγωνιώ. Μ΄έμαθαν να βλέπω τον εαυτό μου και τους άλλους διαφορετικά. Περισσότερο όμως ο αββάς Ισαάκ και κατόπιν ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, ο Μέγας Βασίλιεος, ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.

Μεγάλη υπόθεση, αδελφοί μου, η υγεία της ψυχής, η τάξη στη ζωή μας, η ανεύρεση μιας άκρης της ζωής μας, ενός σκοπού.

Η λογοτεχνία που τότε τόσο αγάπησα βρίσκω τώρα νά ΄ναι σαν ένα καλό κουτί σοκολοτάκια που έχουν λήξει, πού έχει αρχίσει ν΄ασπρίζει το σκούρο εκείνο καφέ και μέσα από τα χρυσόχαρτα, τ΄αμύγδαλα και τα ποτά μένει μια γεύση στιφή, που θα την έλεγα φοβία και περιττολογία ή θα την παρομοίαζα μ΄ένα γκρίζο ουρανό πού ούτε βρέχει, ούτε αστράφτει, ούτε χιονίζει, ούτε αφήνει τον ήλιο, ούτε το φεγγάρι, ούτε τ΄άστρα να φανούν. Κουράστηκα από τις λεπτομέρειες, τις πολυλογίες, τις επαναλήψεις, τις μετριότητες.

Αφουγκράζομαι την ησυχία που έρχεται.