«Αδελφοί, μεγάλος είναι ο φόβος την ώρα του θανάτου»

ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ

Πολλές φορές την ώρα του θανάτου τους οι ενάρετοι ενθαρρύνονται από κάποια θεϊκή επισκίαση, ενώ οι αμαρτωλοί κυριεύονται από τρόμο.

Γι΄ αυτούς που επανέρχονται στη ζωή μετά το θάνατό τους.

Του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου

Χάρη στη φιλανθρωπία του Θεού, συμβαίνει και τούτο σε πολλούς δικαίους: Να βλέπουν στα τελευταία τους οπτασίες ορισμένων αγίων, ώστε να μη φοβηθούν με την απόφαση του θανάτου τους, αλλά να λυθούν από το δεσμό της σάρκας χωρίς λύπη και φόβο, καθώς φανερώνεται στην ψυχή τους με ποιους αγίους θα είναι συμμέτοχοι στον ουρανό. Αρκετές φορές μάλιστα, για παρηγορία της ψυχής που βγαίνει, εμφανίζεται ο ίδιος ο Αρχηγός της ζωής και ανταποδότης των πράξεών μας.
Πάνω σ΄ αυτό, θα μιλήσω για την Ταρσίλα, τη θεία μου. (Η Αγία Ταρσίλα ήταν αδελφή του πατέρα του αγίου Γρηγορίου, Γορδιανού).

Ζούσε ησυχαστικά μαζί με δύο αδελφές της, και με την αδιάλειπτη προσευχή και τη μεγάλη εγκράτειά της ανέβαινε συνεχώς στην κορυφή της αγιότητος. Σ΄ αυτήν εμφανίστηκε σε όραμα ο προπάππος μου Φήλιξ, που διετέλεσε αρχιεπίσκοπος αυτής της Εκκλησίας της Ρώμης, και της έδειξε έναν τόπο στολισμένο με την αιώνια λαμπρότητα, λέγοντας:

- Έλα! Σε περιμένω σ΄ αυτή τη φωτεινή κατοικία.

Σύντομα την έπιασε πυρετός κι έφτασε στα τελευταία της. Και όπως συνήθως όταν πεθαίνουν σπουδαίοι άνδρες και γυναίκες, συγκεντρώνονται πολλοί για να παρηγορήσουν τους συγγενείς τους, έτσι και σ΄ αυτήν, την ώρα της εξόδου της κύκλωσαν το κρεβάτι της πολλοί άνδρες και γυναίκες.

Ξαφνικά λοιπόν η ετοιμοθάνατη κοίταξε ψηλά και είδε τον Ιησού να έρχεται. Με όλη τη δύναμη της ψυχής της τότε άρχισε να κραυγάζει σ΄ αυτούς που παρέστεκαν τριγύρω της:

- Παραμερίστε, παραμερίστε! Ο Ιησούς έρχεται…

Και με την προσοχή της στραμμένη σ΄ Αυτόν που έβλεπε, βγήκε από το σώμα η αγία εκείνη ψυχή. Αμέσως τότε ξεχύθηκε τόση θαυμαστή ευωδία, ώστε αυτή και μόνο η ευωδία μπόρεσε να φανερώσει σε όλους πώς εκεί είχε έρθει ο Αρχηγός της ευωδίας.

Από το Γεροντικό

Έλεγαν για τον αββά Σισώη, πώς, όταν έφτασε στα τελευταία του, έλαμψε το πρόσωπό του υπερβολικά. Και είπε στους πατέρες πού κάθονταν κοντά του:

- Να ο αββάς Αντώνιος, ήρθε!

Και μετά από λίγο επανέλαβε:

- Να ο χορός των Προφητών, ήρθε!

Και πάλι το πρόσωπό του έλαμψε περισσότερο, και είπε:

- Να ο χορός των Αποστόλων, ήρθε!

Διπλασιάστηκε τότε η λαμπρότητα του προσώπου του και φαινόταν σαν να συνομιλεί με κάποιους.

- Με ποιον μιλάς, πάτερ; τον ρώτησαν παρακλητικά οι γέροντες.

- Να, ήρθαν άγγελοι να με πάρουν, αποκρίθηκε εκείνος, και τους παρακαλώ να με αφήσουν λίγο να μετανοήσω.

- Δεν έχεις πια ανάγκη από μετάνοια, πάτερ, του είπαν οι γέροντες.

- Πραγματικά δεν ξέρω, τους απάντησε, αν έβαλα ακόμη αρχή.

Απ΄ αυτό κατάλαβαν όλοι, ότι είναι τέλειος.

Και ξαφνικά το πρόσωπό του άστραψε πάλι σαν τον ήλιο κι όλοι τους φοβήθηκαν.

- Βλέπετε; τους ρωτάει. Ήρθε ο Κύριος και λέει: «Φέρτε μου το σκεύος της ερήμου».

Κι αμέσως παρέδωσε το πνεύμα του, ενώ κάτι σαν αστραπή φάνηκε και ο τόπος γέμισε ευωδία.

Του αγίου Εφραίμ

Αδελφοί, μεγάλος είναι ο φόβος την ώρα του θανάτου. Γιατί την ώρα του χωρισμού της ψυχής παρουσιάζονται μπροστά του όλα τα έργα που έκανε νύχτα και μέρα, καλά και πονηρά, ενώ συγχρόνως άγγελοι σπεύδουν βιαστικά να τη βγάλουν από το σώμα. Η ψυχή λοιπόν του αμαρτωλού βλέπει τα έργα της και δειλιάζει να βγει. Καθώς όμως πιέζεται από τους αγγέλους και τρέμει γι΄ αυτά τα έργα της, παρακαλεί φοβισμένη:

- Δώστε μου διορία μια ώρα, και ύστερα βγαίνω.

Τότε όλα μαζί τα έργα της, τής απαντούν μ΄ ένα στόμα:

- Εσύ μα έκανες, μαζί μ΄ εσένα θα πάμε στο Θεό.

Κι έτσι, με τρόμο και οδυρμούς, χωρίζεται από το σώμα, και φεύγει για να παρουσιαστεί στο αθάνατο Κριτήριο.