Ο Αλέξανδρος, κάποια στιγμή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν πήγε στο σπίτι του, δεν συναντήθηκε με τους γονείς του και έμεινε στην πόλη άγνωστος εν μέσω συγγενών, φίλων και γνωστών.
Εικόνα από την Εκκλησία Παναγία Λαοδηγήτρια της Θεσσαλονίκης, η οποία τιμά ιδιαίτερα την μνήμη του Αγίου Αλεξάνδρου του Δερβίση, ο οποίος ήταν ενορίτης της.
Ήθελε φαίνεται, να δει για τελευταία φορά την γενέθλια πόλη και να χαιρετήσει, από λίγο μακρυά και λίγο πιο κοντά -αλλά όχι εξ επαφής- τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς, την παιδική και νεανική του ηλικία. Αλλά και να κλάψει ίσως, τη ζωή που δικαιούταν να ζήσει, αλλά δεν μπόρεσε αφού γεννήθηκε Ρωμιός, δηλαδή ραγιάς για εκείνους τους χρόνους.
Μετά πήγε στην Χίο, και εκεί φαίνεται έκανε όλη την προετοιμασία για την επικείμενη ομολογία του, που συνεπαγόταν το μαρτύριο. Άγνωστο για τον βιογράφο του, αν υπήρχε κάποιος αλείπτης, πνευματικός οποίος τον προγύμνασε γι αυτήν την μεγάλη του απόφαση. Αλλά αυτός το θεωρεί σίγουρο πως υπήρχε.
Από την Χίο, ο Αλέξανδρος επιστρέφει στην Σμύρνη με τη συνείδηση του βέβαιη για το τι πρέπει να κάνει. Ήταν περίπου τέτοιες μέρες, λίγο πριν από την Πεντηκοστή, ημέρα Τρίτη.
Και ενώπιον του Μουλλά, του ιεροδικαστή, της Σμύρνης ομολογεί όλα τα καθέκαστα:
Ήμουν χριστιανός, αρνήθηκα την πίστη μου και έγινα Τούρκος.
Η πρώτη μου πίστη ήταν φως και το έχασα.
Η δική σας είναι σκότος, καθώς τη γνώρισα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου