Η ραθυμία τυλίγει θανατηφόρα τη ζωή μας

"Η ραθυμία υφαίνει το σκοτεινό ένδυμα και κάλυμμα της ψυχής που μοιάζει με μαύρο σύννεφο και εργάζεται με τέχνη το έμφυτο και μόνιμο κακό μέσα σ΄ εκείνη την ψυχή που αμελεί εντελώς τη σωτηρίας της" (Άγιος Μάρκος ο ασκητής).

Οι δυνατές κεραίες του ποιητή έχουν συλλάβει τους σοβαρούς κινδύνους που εγκυμονεί η ραθυμία, η οποία, όμοια με ύπνο, με ζάλη, με καταχνιά, απλώνεται, τυλίγει θανατηφόρα τη ζωή μας. Η πέννα του εδώ, και σε πολλά άλλα κατανυκτικά, διεκτραγωδεί την πάλη της

καρδιάς να ξεμπλέξει από το παγιδευμένο δίχτυ και με τη χάρη του Θεού να σωθεί. Η ραθυμία είναι ένα κακό που καιροφυλακτεί να βλάψει και τους αγωνιστές του Θεού καί "ώς λέων - μάλλον δέ ώς μυρμηκολέων - ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη".

Δός μοι μετανοίας λογισμόν

δός και κατανύξεως πόθον τη ταπεινή μου ψυχή

έγειρον έξ ύπνου με δεινής πωρώσεως

και το σκότος απέλασον το της ραθυμίας,

και της απογνώσεως λύσον την ζόφωσιν,

όπως ανανεύσας ο τάλας σοί προσκολληθήσομαι, Λόγε,

και σού τοίς θελήμασι πορεύσωμαι.

ΑΠΟΔΟΣΗ:

Ένα δώρο Σου ζητάω, Λόγε του Θεού,

έναν άγιο λογισμό, μια σκέψη, μιαν απόφαση·

να μετανοήσω.

Έναν πόθο κατάνυξης θερμής για την ψυχή μου τη φτωχή·

ξύπνα με τον κοιμισμένο από της πώρωσης τον ύπνο

πού νάρκωσε την καρδιά μου.

Η ραθυμία πλάκωσε τη ζωή μου σά νύχτα στο σκοτάδι.

Σκόρπισε την απόγνωση πού φέρνει μπρός στα μάτια μου,

ζόφο, ζάλη, θολούρα, καταχνιά.

Κι εγώ, όταν από τη γη σηκώσω το κεφάλι μου,

θα σ΄ αγκαλιάσω με λαχτάρα,

ένα ταλαίπωρο παιδί Σου που τρέχει χαρωπό

να πορευθεί πάνω στο θέλημά Σου.

Ώ πώς διάγω αμέριμνος

τόν τής ζωής μου καιρόν μετεώρως παρέρχομαι

μή είς νούν βαλλόμενος τάς πολλάς αμαρτίας μου

μή τού θανάτου τήν φοβεράν απειλήν,

καί τής ετάσεως τό αδέκαστον!

Ώ τίς μέ ρύσεται πυρός αιωνίζοντος,

εί μή, Θεέ, μόνε υπεράγαθε, σύ οικτειρήσεις με.

ΑΠΟΔΟΣΗ:

Ώ, πώς τις μέρες μου αφρόντιστα διαβαίνω,

πνιγμένος σε χίλιες δυο βιοτικές φροντίδες.

Γεμίζοντας το σακκί της ζωής μου μ΄ελπίδες κούφιες.

Σε μύρια του κόσμου πράγματα μετέωρος

ο νούς μου ο ταλαίπωρος πλανιέται,

δίχως να νιώσει ακόμα, να χωνέψει τις πολλές μου αμαρτίες,

τήν απειλή τή φοβερή π΄ ο θάνατος γεννάει,

τήν κρίση, τήν εξέταση τήν αδέκαστη

καί τό λογαριασμό εκείνον…

Ώ, ποιός άραγε θα με αρπάξει απ΄ τή φωτιά εκείνη

πού τρέφει άσβηστα μια αιωνιότητα ολόκληρη,

αν Σύ Θεέ μου, πού καλωσύνη μόνο έχεις Σύ

καί με τό παραπάνω, δεν λυπηθείς

μένα τό πλάσμα Σου καί τό παιδί Σου.

Εγώ υπάρχω το δένδρον το άκαρπον, Κύριε,

κατανύξεως καρπόν μή φέρων τό σύνολον·

καί τήν εκκοπήν πτοούμαι

καί τό πύρ εκείνο δειλιώ τό ακοίμητον·

διό σέ ικετεύω,

πρό εκείνης της ανάγκης,

επίστρεψον καί σώσόν με.

ΑΠΟΔΟΣΗ:

Κύριε, είμαι ένα δέντρο άκαρπο,

ολότελα χωρίς καρπό, δίχως κατάνυξη.

Συλλογιέμαι το τέλος

καί απ΄ τό φόβο μου ανατριχιάζω.

Τρέμω στη σκέψη τής φωτιάς εκείνης

πού ύπνο δέν έχει, ανύστακτη είναι.

Σε ικετεύω γι΄ αυτό.

Και πάλι φέρε με κοντά Σου, σώσε με,

προτού βρεθώ ο δυστυχής

έρημος κι αβοήθητος

στη φοβερή την ώρα, την ώρα του θανάτου.

Ως τήν συκήν τήν άκαρπον

μή εκκόψης με, Σωτήρ, τόν αμαρτωλόν·

αλλ΄ επί πολλώ τώ έτει συγχώρησίν μοι δώρησαι,

αρδεύειν μου τήν ψυχήν τοίς δάκρυσι τής μετανοίας,

ίνα καγώ καρπόν προσενέγκω σοι ελεημοσύνης. 

ΑΠΟΔΟΣΗ:

Το νήμα της ζωής μου, Σωτήρα μου, μή μού τό κόψεις.

Μή με σωριάσεις

σάν τήν άκαρπη συκιά στό χώμα.

Είμαι αμαρτωλός, τό ξέρω.

Μά δός μου παράταση,

καιρό ακόμα δός μου, συγχώρα με.

Άνοιξε αυλάκια στήν κατάξερη κι άνυδρη ψυχή

νά ποτισθεί μέ δάκρυα

μέ τή μετάνοια τή δροσοστάλακτη

κι εγώ καρπό θέ νά σού φέρω

"έλεος αγάπης" πού ζητάς Εσύ κι οι αδελφοί μου.

____________________

Από το βιβλίο "Κατανυκτικά" (Της Παρακλητικής και του Τριωδίου), αρχ.Ιωαννικίου, Εκδόσεις Ι. Η. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Κουφάλια - Θεσσαλονίκης, 1990.