Την Κυριακή 15 Μαΐου 2016 ο ιεραποστολικός σύλλογος «Κυριακή» πραγματοποίησε στο παρεκκλήσιο της Ζωοδόχου Πηγής στην Περίσταση Κατερίνης, εσπερινό και ομιλία από τον π. Σάββα τον Αγιορείτη με θέμα: «Tα χαρακτηριστικά του Αναστημένου ανθρώπου».
Σε ένα πολυπληθές ακροατήριο το οποίο είχε κατακλύσει από νωρίς τον αύλειο χώρο του παρεκκλησίου ο π. Σάββας αρχικά, ανέλυσε τον όρο Ανάσταση, ο οποίος προέρχεται όπως είπε από το ρήμα ανίσταμαι, δηλαδή στέκομαι. Ο Χριστός πέθανε ως άνθρωπος, αναστήθηκε όμως ως Θεός από μόνος Του, αφού Αυτός είναι η αυτοζωή όπως διακηρύττει στο «εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάσταση».
Σε ένα πολυπληθές ακροατήριο το οποίο είχε κατακλύσει από νωρίς τον αύλειο χώρο του παρεκκλησίου ο π. Σάββας αρχικά, ανέλυσε τον όρο Ανάσταση, ο οποίος προέρχεται όπως είπε από το ρήμα ανίσταμαι, δηλαδή στέκομαι. Ο Χριστός πέθανε ως άνθρωπος, αναστήθηκε όμως ως Θεός από μόνος Του, αφού Αυτός είναι η αυτοζωή όπως διακηρύττει στο «εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάσταση».
Ο γέροντας ανέφερε ως πρώτο χαρακτηριστικό του Αναστημένου ανθρώπου τη μετάνοια. Ο άνθρωπος που μετανοεί αποβάλλει το κακό και εγκολπώνεται το καλό. Έτσι, όσο μετανοεί, καθαρίζεται και ζει πραγματικά. Με την εξομολόγηση, τόνισε ο γέροντας, φεύγουν οι ενοχές, όχι όμως η κακή συνήθεια. Αυτή καταπολεμείται με την άσκηση, η οποία υποτάσσει τη σάρκα στο πνεύμα.
Το δεύτερο γνώρισμα του αναστημένου ανθρώπου είναι η προσευχή, η οποία αποτελεί την αναπνοή της ψυχής. Ο πνευματικά υγιής προσεύχεται όλο το εικοσιτετράωρο και ζητάει πρώτα τη βασιλεία του Θεού και ύστερα όλα τ΄άλλα. Έτσι, η νοερά προσευχή πραγματοποιείται στο τέλος από μόνη της στην καρδιά του αναστημένου ανθρώπου.
Ο π. Σάββας ανέφερε ακόμα ότι η ανιδιοτελής αγάπη αποτελεί το τρίτο γνώρισμα του αναστημένου ανθρώπου, μιας αγάπης, η οποία «ου ζητεί τα εαυτής». Σε μια εποχή, που κανείς δε θυσιάζεται εύκολα για τον άλλον, ο αναστημένος άνθρωπος αντιτάσσει την εν Χριστώ αγάπη στο σύζυγο, στα παιδιά, στους οικείους, η οποία δεν εκπίπτει. Επίσης, ο αναστημένος άνθρωπος δεν έχει άγχος και αγωνία, γιατί εμπιστεύεται όλη τη ζωή του στο Θεό. Όπως το παιδάκι εμπιστεύεται απόλυτα τον πατέρα του, έτσι και ο άνθρωπος του Θεού δεν αγωνιά για τίποτε, αφού ο Θεός που γνωρίζει όλες τις ανάγκες του θα μεριμνήσει για όλα.
Τέλος, ο αναστημένος άνθρωπος δε φοβάται το θάνατο, αλλά τον αντιμετωπίζει ως ένα απλό συμβάν. Ο γέροντας τόνισε ότι πριν την Ανάσταση ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο. Μετά την Ανάσταση ο άνθρωπος είναι φοβερός για το θάνατο, επειδή ο Χριστιανός δε ζει με το φόβο του θανάτου, αφού ο Χριστός μας παρέχει τη βεβαιότητα της δικής Του και της δικής μας Ανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου