αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Ο Θεός δεν τιμωρεί, δεν είναι κάποιο κομπλεξικό πλάσμα που θέλει να υποφέρουμε. Ο Θεός δεν ζητά εκδίκηση για τις αμαρτίες μας. Ο Θεός δεν είναι κακός. Δεν στέλνει τον καρκίνο σε παιδάκια και μεγάλους, δεν σκοτώνει σε τροχαία οικογένειες, δεν δημιουργεί πολέμους, δεν στερεί την τροφή σε λαούς, δεν χωρίζει ανδρόγυνα.
Ο Θεός είναι Αγαθός, είναι Αγάπη.
Δυστυχώς όμως επειδή πολλές φορές παρουσιάζεται έτσι ο Θεός, γι’αυτό και πολλοί άνθρωποι τον απορρίπτουν. Ουσιαστικά απορρίπτουν όχι τον Αληθινό Θεό αλλά τον Θεό που οι άνθρωποι παρουσιάζουν ως αληθινό.
Ο Αληθινός Θεός θέλει τη σωτηρία μας και όχι το κακό μας, θέλει να συγχωρεθούμε μαζί Του αιώνια και όχι να μας κολάσει επειδή προσβλήθηκε με την ανομία μας. Δεν παραμονεύει ο Θεός όταν αμαρτήσουμε να στείλει κάποιο κακό. Δεν είναι εμπαθής ο Θεός όπως εμείς. Ο Θεός δεν είναι μικρόψυχος όπως εμείς. Ο Θεός είναι αρχοντικός. Η αγάπη Του είναι αρχοντική.
Βεβαίως κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι ο Θεός αφού είναι Παντοδύναμος φέρει ευθύνη για όλα τα κακά του κόσμου αυτού, μιας και θα μπορούσε -με την Παντοδυναμία Του- να τα αποτρέψει.
Κατ΄αρχήν ο Θεός δεν σκέφτεται όπως εμείς και γι’αυτό δεν επεμβαίνει όταν το θέλουμε εμείς και όπως θεωρούμε εμείς σωστό και δίκαιο.
Κατα δεύτερον, ο Θεός δεν είναι κοντόφθαλμος όπως εμείς. Ο Θεός δεν θέλει απλά να είμαστε καλά εδώ στη γη αλλά να σωθούμε αιωνίως γι’αυτό και ο Θεός επιτρέπει να συμβούν κάποια πράγματα που με το μυαλουδάκι μας τα θεωρούμε κατάρες. Άλλο είναι να λέμε ότι ο Θεός στέλνει το κακό και άλλο ότι ο Θεός επιτρέπει κάποια δοκιμασία που θα έρθει στην ζωή μας για να ξυπνήσουμε από τον πνευματικό λήθαργο που έχουμε περιπέσει.
Τίποτα από μόνο του δεν είναι κακό αρκεί βεβαίως να τοποθετηθούμε σωστά σ’αυτό που συμβαίνει. Μια αρρώστια από κατάρα μπορεί να γίνει ευλογία όταν γίνει η αφορμή να βάλουμε αρχή μετανοίας και έργων αγαθών, αποκτώντας συμπόνοια για τους πάσχοντες ανθρώπους. Ένας χωρισμός μπορεί να γίνει η αφορμή όχι για να πληγωθούμε αλλά για να ταπεινωθούμε, να αποδεχθούμε ότι αποτύχαμε και να γίνουμε σοφότεροι, να πάψουμε να επιδιώκουμε να νικήσουμε τον άλλον σε μια διαφωνία και να προσπαθούμε να τα βρούμε με τον άλλον (αν είναι εφικτό) με φρόνημα συγχωρετικότητας και κατανόησης. Ένας θάνατος, ενός οικείου προσώπου, από γεγονός που μπορεί να μας εγκλωβίσει στην κατάθλιψη, μπορεί να μας οδηγήσει στην συνειδητοποίηση της εύθραυστης ζωής μας, στην καλλιέργεια της προσευχής, στην μνήμη του θανάτου που θα μας κάνει να δούμε σοβαρά -και να εκτιμήσουμε- την ζωή μας.
Πολλά μπορούμε να πούμε όμως το ζητούμενο δεν είναι να πείσουμε ότι ο Θεός δεν φταίει, αλλά να δούμε πως εμείς μπορούμε να προοδεύσουμε πνευματικά μέσα από τις διάφορες δοκιμασίες της ζωής μας.
Εάν προσεγγίζουμε την ζωή μας με κοσμικό φρόνημα, αναζητώντας λογικές απαντήσεις, ψάχνοντας ενόχους, δικαιολογώντας τον εαυτούλη μας,τότε οι δοκιμασίες θα αντιμετωπίζονται πάντοτε ως κατάρες. Εάν όμως καταλάβουμε ότι το ζητούμενο αυτής της ζωής είναι να βρούμε τον Χριστό και όχι επίγεια ευτυχία, εάν καταλάβουμε ότι το ζητούμενο είναι η σωτηρία μας και όχι το βόλεμά μας τότε θα βλέπουμε τον σταυρό μας ως δρόμο προς την ανάστασή μας και τον Θεό όχι ως φοβερό μέσα στην Παντοδυναμία Του αλλά ως φοβερό μέσα στην Αγάπη Του, ως τον Πατέρα που υπομένει τα λάθη μας και περιμένει την επιστροφή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου