Τοῦ Ἐπιταφίου τά ἄνθη ...

π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός

Απομένει στό χέρι ἀκόμα ἡ μοσχοβολιά τῆς ματζουράνας καί τοῦ μαγιάτικου τοῦ τριαντάφυλλου· ὅπως ἐπίσης ἀκόμα φαίνεται στά δάχτυλα ἡ ἐωθινή δροσιά πού κρατοῦσαν τά ἄνθη ἐκεῖνα, τά ἄνθη τῆς εὐλαβείας δηλαδή, πού κόμιζες πρωΐ-πρωΐ στήν παλιά τήν ἐκκλησία τοῦ 

χωριοῦ σου, τήν ἔρημη σήμερα, γιά νά στολιστεῖ ὁ Ἐπιτάφιος. Τότε ὑπῆρχε ἀκόμα ἡ ἁπλότητα καί ἡ προσφορά.. Γιατί τό ἐξεζη- τημένο ἦρθε ἀργότερα, μέ τήν εἴσοδο τοῦ νεοπλουτισμοῦ, τῆς ἀποταγῆς κάθε μορφῆς παράδοσης καί τῆς σχέσης μέ τίς ρίζες πού διακρατοῦν τήν ἱστορική μνήμη καί συνέχεια.. Οἱ μέρες πού ἔρχονται, μέρες Μεγαλοβδομαδιάτικες, Πασχάλιες ἡμέρες, θυμίζουν πολλά καί παράλληλα δημιουργοῦν ἐρωτήματα.

Ἤδη οἱ ἐκκλησιές προετοιμάζονται· οἱ εὐλαβεῖς γυναῖκες, ὅσες δηλαδή ἀπόμειναν, ξεσκονίζουν, σιδερώνουν, καθαρίζουν τά καντήλια καί τά μα- νουάλια, ἐνῶ παράλληλα ξεσκεπάζεται καί τό κουβούκλιο τοῦ Ἐπιταφίου, γιατί πρέπει νά εἶναι ἕτοιμο κι αὐτό. Φυσικά δέ θά χρειαστεῖ νά καθαρι- στεῖ ὁ πολυέλαιος νά τοποθετηθοῦν νέα φιτίλια καί καινούριο λάδι, μήτε τά φανάρια τοῦ Κουβουκλίου θά γυαλιστοῦν, γιατί ὅλα εἶναι ἠλεκτρικά τώρα πιά. Καί μαζί μ᾿ αὐτά θά παραγγελθοῦν τά ἄνθη τοῦ Ἐπιταφίου, ἄνθη εἰσαγωγῆς, πού θά στολίσουν μέ τήν ὅποια φροντίδα, οἱ λιγοστές γυναῖκες τῆς ἐνορίας. Γιατί τά παιδιά δέν θά ἔλθουν πιά, κρατῶντας στά τρυφερά τους χέρια τά ἄνθη τῆς εὐλαβείας καί τῆς προσευχῆς πού τούς ἔδωσαν οἱ μανάδες τους· μήτε θά ὑπάρξει ἐκείνη ἡ εὐωδία ἀπό τή χρυσοπράσινη ματζουράνα νά ποτίσει τά δάχτυλα..

Γιατί τά ἄνθη τοῦ ἐμπορίου δέν εὐωδιάζουν, ὅπως καί δέν τά κομίζουν χέρια παιδιῶν, ἀλλά φτάνουν στό ναό συσκευασμένα. Καί τό χειρότερο, ὅταν παρέλθουν λίγες ἡμέρες “ὄζουν”, ἀποπνέουν δηλαδή μιά μυρωδιά σαπίλας ἀναμιγμένη μέ τό φάρμακο τῆς συντήρησης πού τά ραντίζουν γιά νά διατηρηθοῦν. Ἄν πονᾶ ἡ ψυχή αὐτές τίς μέρες, δέν εἶναι γιατί ἔφυγαν πρόσωπα καί συνήθειες, ἀλλά γιατί δέν ἀντικαθίστανται. Κι ὅλο λιγοστεύουν...... Γι᾿ αὐτό καί ὅσοι παραμένουν ἀθεράπευτοι νοσταλγοί τῶν εὐλογημένων ἐκείνων ἐθίμων, στέκουν μέ ἱερή προσοχή, σέ μιάν ὥρα ἡσυχίας καί αὐτο- συγκέντρωσης, πασχίζοντας νά θυμηθοῦν. Ἀγωνίζονται δηλαδή νά μήν ξεχάσουν· καί τό κυριώτερο, νά μήν ἀφήσουν τή Μεγαλοβδομάδα τους νά χαντακωθεῖ μέσα στίς μυλόπετρες τοῦ συρμοῦ, τῆς ἀνοχῆς/ἀδιαφορίας, ἀλλά στολίζουν τόν Ἐπιτάφιο τῆς ψυχῆς τους μέ ἀληθινά ἄνθη εὐλα- βείας καί δάκρυα, μνημονεύοντας τίς ἱερές συνήθειες πού τούς ἔμαθε ἡ μάνα τους καί πού τίς δίδαξαν ἐκεῖνες οἱ σεμνές καί ἄδολες “στολίστρες”· ἐκεῖνες πού ἤξεραν πῶς θ᾿ ἀξιοποιήσουν καί τό πιό ἔσχατο ἄνθος, ὥστε νά παρουσιαστεῖ ἕνα σύνολο λιτό μέν, ἀλλά γεμᾶτο ἀπό αὐτοπροσφορά πίστη καί εὐλάβεια......

Πηγή