Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)
Ευλαβείς εκκλησιαζόμενοι, κυρίως αθώα παιδιά, την ώρα της Θείας Λειτουργίας έβλεπαν τον όσιο Γεώργιο να μη πατά στη γη, αφοσιωμένο πλήρως στο μέγα μυστήριο της θείας ιερουργίας. Οι μαρτυρίες είναι πολλές και βεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Φαινόμενο και αυτό αγίων ψυχών και πολλών εναρέτων συγχρόνων μορφών, όπως διηγούνται για τους μακαριστούς ιερείς άγιο Νικόλαο Πλανά (†1932), Γέροντα Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη (†1957), ηγούμενο Φιλόθεο Ζερβάκο (†1980) και άλλους.
Σε μία νυκτερινή θεία λειτουργία, την ώρα της αναγνώσεως του ιερού Ευαγγελίου, εθεάθη ο όσιος από τους εκκλησιαζόμενους να μη πατά στη γη. Τούτο συνέβη σε όλη τη διάρκεια της αναγνώσεως της ευαγγελικής περικοπής. Σε άλλη νυκτερινή λειτουργία είδαν τον όσιο κατά τη μεγάλη είσοδο των τιμίων δώρων, να βαδίζει δίχως να πατά στη γη, να σταματά στο κέντρο του ναού, ως μία πιθαμή υπερυψωμένος από το πάτωμα και εισερχόμενος στο άγιο Βήμα να πατά πάλι στη γη.
Όταν κάποτε ένας προσκυνητής πήγε για πρώτη φορά στο μοναστήρι και είδε τον όσιο κατά τη Θεία Λειτουργία να μη πατά στη γη, έκπληκτος το διηγείτο στο εκκλησίασμα. Όταν το έμαθε ο όσιος τον κάλεσε, τον επετίμησε και του είπε αυστηρά: «Ό,τι βλέπεις, δεν θα το λες σε άλλον». Εκείνος ζήτησε από τον όσιο να τον συγχωρέσει κι εκείνος εγκάρδια τον συγχώρεσε, γιατί δεν γνώριζε.
Μία ευλαβής γυναίκα ανέφερε ότι ο σύζυγός της ήταν στη Ρωσία και εκοιμήθη εκεί. Η ίδια όμως δεν γνώριζε τον θάνατό του. Ο όσιος, με το χάρισμα της διοράσεως, που τον κοσμούσε ο Θεός, γνώριζε τον θάνατό του και μία ημέρα είπε στη σύζυγό του: «Μου χρωστάς τρεις πήχες σάβανο». Δεν της αποκάλυψε όμως τότε τον λόγο, για να μη τη λυπήσει. Μετά από αρκετό καιρό, σε μία θεία λειτουργία, μνημόνευσε: «Μαρίας και των τέκνων». Δίχως να μνημονεύσει τον σύζυγό της. Όταν επέστρεψε στην οικία της συλλογίσθηκε, γιατί δεν μνημόνευσε και τον σύζυγό της Σάββα. Όταν μετά μερικές ημέρες πήγε πάλι στο μοναστήρι και ήταν κι άλλοι παρόντες, ο όσιος με τρόπο της αποκάλυψε τον θάνατο του συζύγου της. Η ίδια, καθώς διηγείτο, έβλεπε τον όσιο ως λειτουργό να μη πατά στη γη.
Μία άλλη γυναίκα, μετά από μία θεία λειτουργία, είπε στον όσιο ότι τον είδε ως λειτουργό να λάμπει εκτυφλωτικά. Ο όσιος απάντησε σεμνά, ταπεινά και χαμηλόφωνα: «Είμαι άξιος να λάμψω; Ο Χριστός ήταν. Μπορεί η λάμψη του Χριστού να έπεφτε επάνω μου…»
Διηγείται πνευματικό του τέκνο: «Στο μοναστήρι πήγαμε οικογενειακώς για να κάνουμε λειτουργία στο όνομά μας. Φτάσαμε εκεί το απόγευμα και βρήκαμε κι άλλους προσκυνητές. Ο Γέροντας μάς περίμενε, αλλά δεν είπε τίποτε όταν του είπαμε τι θέλουμε. Καθίσαμε στον επάνω ξενώνα και περιμέναμε τον εσπερινό. Ο χρόνος περνούσε αλλά ο Γέροντας δεν σηκωνόταν κι εμείς ανυπομονούσαμε. Κάποια στιγμή, πετιέται πάνω, τρέχει και χτυπά την καμπάνα. Εμείς τρομαγμένοι τον ακολουθούμε στην εκκλησία, για να γίνουμε μάρτυρες ενός εσπερινού και μίας παράκλησης απερίγραπτης κατανυκτικότητας. Καθισμένος στο παγκάρι, έβλεπα τον Γέροντα να αιωρείται ψηλότερα από το δάπεδο του ναού, τα πόδια του δεν πατούσαν στο έδαφος, το πρόσωπό του φεγγοβολούσε. Για πρώτη φορά είδα τόσο φωτεινή όψη ανθρώπου, πετούσε. Αυτό που είδαν τα μάτια μου ήταν ένα θαύμα, που με συγκλόνισε ολόψυχα. Πάντα το θυμάμαι».
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 29-30, 22 (αποσπάσματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου