ίναι παρατηρημένο ότι η στάση μας απέναντι από μια παλιά φωτογραφία, δική μας ή άλλων, φέρνει στη μνήμη μας την εποχή εκείνη. Συγχρόνως γίνεται και μια σύγκριση με το παρόν και συνειδητοποιούμε πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και πόσο … γρήγορα μεγαλώσαμε.
Γιατί η φωτογραφία μάς δείχνει τον κόσμο αυτό όπως διατυπώνεται στο συγκεκριμένο χρόνο. Ο χρόνος όμως είναι ταυτόσημος με τη φθορά και το θάνατο. Ευρισκόμενοι, λοιπόν, μπροστά σε μια παλιά φωτογραφία βρισκόμαστε μπροστά στη συνειδητοποίηση της φθοράς.
Δεν είναι χωρίς λόγο που στην Εκκλησία δεν έχουμε φωτογραφίες αλλά εικόνες, ακόμα και για πρόσφατους αγίους. Γιατί η εικόνα δεν δείχνει το φθαρτό τούτο κόσμο, με το χαρακτηριστικό του θανάτου, αλλά τον κόσμο του ουρανού, τη Βασιλεία του Θεού, που υπερβαίνει το θάνατο.
Ερχόμενος από το φθαρτό κόσμο, με όλα τα γνωρίσματα της φθαρτότητάς του και εισερχόμενος στο ναό του Θεού του ζώντος, με τις εικόνες και την όλη διαφορετική ατμόσφαιρα, νιώθεις το κάτι άλλο του κόσμου τούτου. Όχι ως απόρριψή του ούτε ως υποτίμησή του, αλλά ως δυνατότητα μεταμορφωσής του. Γιατί ο Θεάνθρωπος Χριστός προσέλαβε, πήρε, την ανθρώπινη φύση και την αγίασε, τη μεταμόρφωσε, τη θέωσε.
Όλα αυτά τα θεολογικά έχουν μια βαθιά και ουσιαστική σημασία για τον άνθρωπο. Γιατί μας λένε πως πέρα από τις μικρότητες, τα μίση και τα ποικίλα πάθη, που μας κρατούν χαμηλά και τονίζουν τη φθαρτότητά μας, δηλαδή όζουν θάνατο, υπάρχει η Εκκλησία του Χριστού όπου μπορούμε όχι απλά να γίνουμε καλύτεροι, αλλά να μεταμορφωθούμε, να αγιαστούμε, να θεωθούμε. Μπορούμε δηλαδή να υπερβούμε το μέσα μας θάνατο, να αναστηθούμε σε νέα ζωή, τη ζωή του Αναστημένου Χριστού.
Τότε η θλίψη, το άγχος, η μιζέρια και όλα όσα φέρνει η άτσαλη ζωή μας μεταποιούνται σε χαρά, αγαλλίαση, ειρήνη της καρδιάς. Όχι χωρίς προσπάθεια ούτε χωρίς κόπο. Αλλά τι σημασία έχουν ό,τι και να προηγηθεί, όσο δύσκολο και να είναι, όταν ακολουθεί αυτό που ολοκληρώνει το πρόσωπο;
Η θέα της παλιάς φωτογραφίας δεν φέρνει μόνο τη συνειδητοποίηση της αλλαγής, αλλά μπορεί και να φέρει τη συνειδητοποίηση των πολλών θετικών που τώρα, σε σχέση με το χθες, έχουμε. Δεν είναι πάντα η αλλαγή αρνητική, όπως και δεν είναι πάντα θετική.
Έτσι η στάση μας μπροστά σε μια εικόνα, στο σπίτι ή στο ναό, μπορεί να μας δείξει τη νέα ζωή που ο Χριστός μας καλεί. Να μας φανερώσει την ομορφιά που υπάρχει κρυμμένη στα χρώματα της φύσης, στις εναλλαγές του καιρού, στα βουνά και στη θάλασσα. Κυρίως όμως να μας φανερώσει την ομορφιά που υπάρχει στη συγχωρητικότητα, στη συμπόρευση, στην κατανόηση, στην καλοσύνη. Και ακόμα πιο πολύ, να μας αποκαλύψει την ομορφιά και τη χαρά που υπάρχει στην προσευχή, στην ταπείνωση, στη μετάνοια, στη Θεία Κοινωνία, στην τήρηση των εντολών του Χριστού.
Τότε το παλιό που έχουμε μέσα μας γίνεται νέο και αποκτά η ζωή νόημα και γίνεται η ύπαρξή μας μια νέα εικόνα που δείχνει τη ζωντανή παρουσία του ζώντος Κυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου