«Σημερινοί είμαστε, ουρανοί δεν είμαστε!»

…Θυμάμαι τον θάνατο του Γερο-Ησύχιου του Κωνσταμονίτη πριν χρόνια. Πήγε ν’ ανάψει το καντηλάκι, έγειρε κι έτσι ήσυχα έφυγε. Χρόνια πορτάρης, με μετρημένα λόγια. Ο Μελέτιος ο Σιμωνοπετρίτης χαμογελώντας απεκοιμήθη. Ο Γερο-Γιάννης της Καλύβης μου, μόλις κοινώνησε.

Και θυμάμαι κι εγώ τον θάνατο αγρυπνώντας με την αρρώστια μου. Ακούγεται η σόμπα, ένα ποντίκι στη σκεπή, τα βήματα του παπα-Σίμωνα, σαν κάτι νά ’χασε μέσα στη νύχτα, κάπου να σκουντοφλά, κάτι να ζητά, ή κάτι ν’ ανακατεύει ανάμεσα στα κουτιά και τα φουντούκια και τις εικόνες και τα σκεπάσματά του.

…Πέθανε η ανηψιά του παπα-Σίμωνα, εφτά χρονώ λέει. Δηλαδή πρέπει νά ’μαστε έτοιμοι κάθε στιγμή, λέει.

Όποτε κοιμηθεί μοναχός χτυπά η καμπάνα, ό,τι ώρα και νά ’ναι, ακόμη και στη λειτουργία. Για να βοηθήσουν οι ευχές την ψυχή στην άνοδο.

Το πρωί φέρανε σκοτωμένο ένα λύκο.

Σαν να πιάνει νοτιάς.

Πέθανε και η γιαγιά του Σαμουήλ. Εκατό χρονώ. Θα πάει στον Παράδεισο, έλεγε. Ήταν καλή. Στις εκκλησιές μέσα αισθανόταν πιο καλά απ’ ό,τι στο σπίτι της. Ο Ευστράτιος φεύγοντας άφησε μισή σοκολάτα και είπε: «Σημερινοί είμαστε, ουρανοί δεν είμαστε!».

Ο Εσπερινός έγινε στο κοιμητήρι.

Αύριο των ψυχών…

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1952–2014)

※

[(1) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου: «Αγρυπνία στο Άγιον Όρος», §10, σελ. 29–32· Σειρά: Ορθόδοξη μαρτυρία–35, Εκδόσεις «Ακρίτας», (2η ανατύπωση)· Αθήνα, Φεβρουάριος 1995.

(2) Επιμέλεια ανάρτησης, επιλογής θέματος και φωτογραφίας, πληκτρολόγηση κειμένου: π. Δαμιανός.]

Πηγή