Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ἄγνωστος συγγραφεύς

Ὁ Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε τὸ 1906 στὸν Ἅγιο Ἰωάννη Καρυστίας Εὐβοίας. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Εὐάγγελος. Στὸ σχολεῖο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Ἡ ἀσθένεια τοῦ δασκάλου καὶ ἡ φτώχεια τῆς οἰκογένειάς του τὸν ἔσπρωξαν νὰ ἐργασθεῖ βόσκοντας τὰ λίγα ζῶα της. 

Λίγο ἀργότερα, περίπου ἐννέα χρονῶν παιδάκι, ἐργάστηκε στὸ ἀνθρακωρυχεῖο τῆς περιοχῆς καὶ μετὰ στὸ παντοπωλεῖο ἑνὸς γνωστοῦ τῆς οἰκογένειας, στὸν Πειραιᾶ. Ὁ πατέρας του εἶχε πάει νὰ δουλέψει στὴ διώρυγα τοῦ Παναμᾶ, γιὰ νὰ συντηρήσει τὴν οἰκογένειά του.

Ὅταν ἦταν 8 ἐτῶν, βρῆκε ἕνα φυλλάδιο μὲ τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτη, τὸ ὁποῖο διάβαζε συλλαβιστά. Ὁ βίος τοῦ ἁγίου συγκίνησε τὸ μικρὸ βοσκὸ καὶ θέλησε νὰ τὸν μιμηθεῖ. Ἔτσι, γύρω στὰ δώδεκα χρόνια του, ξεκίνησε μόνος του κρυφὰ γιὰ τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ στὸ πλοῖο συνάντησε τὸν μετέπειτα Γέροντά του, ἱερομόναχο Παντελεήμονα, τὸν πνευματικό, ποὺ ἀσκήτευε στὴν καλύβη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὴ Σκήτη Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Σ΄ αὐτὸν τὸν Γέροντα καὶ τὸν αὐτάδελφό του μοναχὸ Ἰωαννίκιο, ὁ νεαρὸς δόκιμος ἔκανε χαρούμενη καὶ ἄκρα ὑπακοὴ καὶ ἔτσι σὲ λίγα χρόνια ἀξιώθηκε νὰ καρεῖ μοναχός. Λόγω τῆς θερμῆς πίστης του, τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ἄσκησής του, τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ θεία Χάρη καὶ ἀπέκτησε σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως.

Στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀσθένησε ἀπὸ πλευρίτιδα γύρω στὰ 18 του χρόνια καὶ οἱ γέροντές του τὸν ἔστειλαν σὲ μοναστήρι στὴν Εὔβοια γιὰ θεραπεία. Ἐκεῖ τὸν γνώρισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σινᾶ Πορφύριος καὶ ἀφοῦ διαπίστωσε τὴν πνευματική του προκοπή, τὸν χειροτόνησε ἱερέα σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν. Μετὰ ἀπὸ ἕνα μικρὸ διάστημα ὁ Μητροπολίτης τῆς περιοχῆς τὸν κατέστησε πνευματικὸ καὶ ἔτσι ἔθεσε στὴν ὑπηρεσία τῶν πιστῶν τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως. Μὲ τὸ χάρισμα αὐτό, ὁ νεαρὸς ἱερομόναχος καὶ πνευματικὸς Πορφύριος βοηθοῦσε τοὺς ἀνθρώπους νὰ γλιτώσουν ἀπὸ διάφορες πλεκτάνες τοῦ πονηροῦ, νὰ καταλάβουν τί γίνεται στὴν ψυχή τους καὶ νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴ σωτηρία τους.

Τὸ 1940 διορίστηκε ἐφημέριος στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν, στὴν ὁδὸ Σωκράτους, κοντὰ στὴν πλατεία Ὁμονοίας. Σ΄ αὐτὴ τὴ θέση παρέμεινε συνολικὰ 33 χρόνια, ἐξομολογώντας τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἄλλους, προσευχόμενος, συμβουλεύοντας καὶ συχνὰ θεραπεύοντας μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀσθενεῖς ποὺ ζητοῦσαν τὴ βοήθειά του.

Τὸ 1950 νοίκιασε τὸ ἐγκαταλελειμμένο μοναστηράκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Καλλισίων στὴν Πεντέλη καὶ μέχρι τὸ 1978 καλλιεργοῦσε τὴν περιοχή του. Τὸ 1979 ἐγκατεστάθηκε στὸ Μήλεσι Ἀττικῆς, κοντὰ στὸν Ὠρωπό, ὅπου ἄρχισε, ἀφοῦ ἔλαβε τὶς νόμιμες ἄδειες, νὰ κτίζει τὸ Ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. Σ΄ αὐτὸ δεχόταν ἐπισκέπτες κάθε κατηγορίας καὶ τηλεφωνήματα ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, γιὰ διάφορα προβλήματα καὶ συμβούλευε, εὐχόταν, ἐξομολογοῦσε καὶ θεράπευε τὶς ψυχὲς καὶ πολλὲς φορὲς καὶ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων.

Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1991, προαισθανόμενος τὸ τέλος του, καὶ μὴ θέλοντας νὰ κηδευθεῖ μὲ τιμές, ἀναχώρησε γιὰ τὸ καλύβι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου εἶχε καρεῖ μοναχὸς πρὶν ἀπὸ περίπου 70 χρόνια καὶ στὶς 2 Δεκεμβρίου παρέδωσε τὸ πνεῦμα στὸν Κύριο.

Οἱ διδαχὲς του παραμένουν πολύτιμες παρακαταθῆκες γιὰ τὸν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Μὲ τὴ βαθιὰ ἀγάπη καὶ τὴ διάκριση ποὺ τὸν χαρακτήριζε, τὰ λόγια του ἀποτελοῦν ἀληθινὲς σανίδες παρηγοριᾶς στὶς μέρες μας. Ἡ διεισδυτική του ματιὰ καὶ ἡ μεγάλη του φιλανθρωπία προσφέρουν ξεχωριστὲς διαστάσεις στὴ σύγχρονη Ποιμαντική.

Πηγή