Τρία περιστατικά απο το βίο του Αγίου Αμβροσίου των Μεδιολάνων

+ Μητρ. Αυγουστίνου Καντιώτη

Από τα κηρύγματα του αρκετές νέες αριστοκρατικών οικογενειών αφιερώθη­καν στο Χριστό Και σχημάτισαν ολόκληρο τάγμα. Τρόμαξαν τότε οι μανάδες και δεν έστελναν πλέον τα κορίτσια τους στα κηρύγμα­τα του, από φόβο μήπως γίνουν και αυτά παρθένες. 

Οι δε εχθροί του διέδιδαν, ότι αυτός με τη διδασκαλία του υπέρ της παρθενίας θα κάνη το ανθρώπινο γένος να σβήσει...

Τι απήντησε ό Αμβρόσιος; Είπε,ότι δεν κινδυνεύει ό κόσμος εάν μερικά κορίτσια αφοσιωθούν στο Θεό Και στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ό κόσμος δέ θα χαθεί από την εγκράτεια και την παρθενία· ό κόσμος—προφήτευσε— θα χαθεί από την ακολασία του, από τη διαφθορά ανδρών και γυναικών.

Προφητικός ό λόγος του. Και σ' εμάς τα ίδια γίνονται. Εμποδίζουν τα παιδιά να πάνε στα κατηχητικά σχολεία, μήπως ακολουθήσουν τον άγαμο βίο. Άλλα πόσα είν' αυτά; Δέ' θα χαθεί ό κόσμος αν, μέσ' στα χίλια παιδιά, ένα αφιερωθεί στο Θεό. Ό κίνδυνος είναι στη διαφθορά. Ή Ελλάς κινδυνεύει να σβήσει από το χάρτη εξ αιτίας των τετρακοσίων χιλιά­δων εκτρώσεων πού γίνονται κάθε χρόνο!

Το άλλο περιστατικό. Μια μέρα χτύπησε τη μητρόπολη του μια χήρα γυναίκα πού έκλαιγε.

—Γιατί κλαις; —Για το παιδί μου. —είναι άρρωστο;

—Όχι είναι ζωηρό, πολύ άτακτο. Δέ'μ' ακούει. Κάνει κακές παρέες, γυρίζει μέρα -νύχτα. Αχ, θα χάσω το παιδί μου!... 

Ό ιερός Αμβρόσιος την παρηγόρησε και της είπε·

—Παιδί, που ή μάνα του προσεύχεται και κλαίει, δε θα χαθεί. Ποια ήταν ή μάνα αυτή; Ή Μόνικα. Και το παιδί; Ό ιερός Αυγουστίνος.

Από τα δάκρυα της αγίας εκείνης γυναίκας βγήκε ο Ιερός Αυγουστίνος, τον όποιο έπειτα δίδασκε και κατηχούσε ό άγιος Αμβρόσιος

Και το τρίτο περιστατικό. Αυτοκράτωρ ήταν τότε ό Μέγας Θεοδόσιος. Αυτός Τι έκανε; 

Στη Θεσσαλονίκη ό λαός, ενοχλημένος από τους φόρους του, επαναστάτησε και σκότωσε μερι­κούς αξιωματικούς και στρατιώτες. Ό Θεοδόσιος διέταξε το στρατό, την ώρα πού ό κόσμος ήταν μαζεμένος στο στάδιο να παρακολουθήση αγώνες, να βγάλουν τα σπαθιά και να κά­νουν σφαγή. Και σφάξανε πόσους; Εφτά χιλιάδες ανθρώπους! Κοκκίνισε ή Θεσσαλονίκη α­πό το αίμα. Ποιος τώρα να διαμαρτυρηθεί; Κανείς. Ένας μόνο τόλμησε· ό Αμβρόσιος.

Ό Θεοδόσιος πήγε στα Μεδιόλανα. Και ενώ τα χέρια του στάζανε αίμα, είχε την τόλμη να πάει στο ναό με την ακολουθία του. Μπήκε μέσα; Δέν μπήκε! Στην πόρτα στάθηκε ό Αμβρόσιος· 

—Δέ θα προχώρησης! Δεν είσαι άξιος να μπρος στην εκκλησία. Αμάρτησες, σκό­τωσες χιλιάδες.

—Μα, λέει, και ό Δαβίδ σκότωσε. 

—Ναι, του άπαντα ό Αμβρόσιος, αλλά με­τανόησε. Κ' εσένα τότε θα σε δεχτώ...

Του έβαλε κανόνα· εννιά μήνες έκλαιγε κι αναστέναζε· και μετά —όχι πλέον με βασιλικά στέμματα, αλλά ταπεινός και κλαίων— ήρθε στο ναό. Τότε τον δέχθηκε ό Αμβρόσιος.

Πηγή/αντιγραφή