Πανηγύρισε ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αλεξανδρείας την μνήμη του Οσίου πατρός ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου.
Το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε πανηγυρική Θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο.
Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, τέθηκε σε προσκύνηση φιαλίδιο με το αίμα του Οσίου Πορφυρίου, το οποίο δωρίστηκε στην Ιερά Μητρόπολή μας από πνευματικό τέκνο του Οσίου Πορφυρίου.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:
«Τῆς Εὐβοίας τόν γόνον … καί Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν πιστοί».
Ἑορτάζουμε καί τιμοῦμε σήμερα ἕναν ἀπό τούς νεωτέρους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ὅσιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη. Ἕναν ἄνθρωπο πού γεννήθηκε καί ἔζησε ἀνάμεσά μας πρίν ἀπό λίγα χρόνια καί ἀναδείχθηκε γνήσιος φίλος τοῦ Χριστοῦ, δοχεῖο τῆς θείας χάριτος, ἔσοπτρο καθαρότατο τοῦ Θεοῦ.
Πῶς ὅμως τό κατόρθωσε αὐτό, ἀδελφοί μου, ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος; Πῶς ἕνας ἄνθρωπος χοϊκός μπορεῖ νά γίνει φίλος τοῦ Χριστοῦ;
«Ὑμεῖς φίλοι μού ἐστέ, ἐάν ποιῆτε ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαι ὑμῖν», λέγει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Φίλοι του, δηλαδή, εἴμαστε, ὅταν κάνουμε πράξη καί βίωμά μας τίς ἐντολές του. Ὅταν ζοῦμε, ἐφαρμόζοντας στή ζωή μας τό θέλημά του.
Ὅταν δείχνουμε μέ τίς ἐπιλογές τῆς ζωῆς μας ὅτι θέλουμε νά βρισκόμασθε κοντά του, θέλουμε νά ζοῦμε μέσα σ᾽ αὐτή τή φιλία πού ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει: «ὑμᾶς δέ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἅ ἤκουσα παρά τοῦ Πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν».
Σᾶς ὀνομάζω φίλους μου, λέγει ὁ Χριστός στούς μαθητές του, γιατί ὅλα ὅσα ἄκουσα ἀπό τόν Πατέρα μου σᾶς τά ἔκανα γνωστά.
Στή ζωή τοῦ ἁγίου Πορφυρίου βλέπουμε, ἀδελφοί μου, νά ἐπιβεβαιώνονται καί τά δύο αὐτά χαρακτηριστικά τῆς φιλίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό.
Εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος, γιατί τό προορατικό καί διορατικό χάρισμα πού διέθετε εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς τιμῆς πού κάνει ὁ Χριστός στούς ἀνθρώπους πού θεωρεῖ ὅτι εἶναι φίλοι του.
Εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ ὁ ἅγιος Πορφύριος, γιατί ἔζησε τή ζωή του τηρώντας τίς ἐντολές καί τό θέλημά του. Εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ, διότι παρότι ἔζησε τά περισσότερα χρόνια τῆς ζωῆς του μέσα στόν κόσμο καί μέσα στήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ἐκεῖνος τήρησε τόν ἑαυτό του «ἁγνόν ἀπό τοῦ κόσμου».
Τήρησε τήν καθαρότητα καί τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά ἰσχύει καί γι᾽ αὐτόν ὁ μακαρισμός τοῦ Κυρίου «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».
Καί αὐτήν τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος συνιστοῦσε ὁ ἅγιος καί σέ ὅσους τόν πλησίαζαν, γιατί τήν θεωροῦσε ἀναγκαία γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά κάθε πιστό.
Γι᾽ αὐτό παρότρυνε καί τούς γονεῖς νά προσεύχονται γιά τά παιδιά τους, ὥστε νά διατηρήσουν τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητά τους σέ ὅλη τους τή ζωή, ἀλλά καί τούς κληρικούς νά τήν συστήνουν ἰδιαιτέρως στούς νέους, ἀφοῦ πρῶτα ἐκεῖνοι πρέπει νά ζοῦν αὐτή τή ζωή τῆς ἁγνότητας καί τῆς καθαρότητας.
Ἔλεγε κάποτε ὁ ἅγιος στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖο: «Κάθισα μία ἡμέρα πάνω σέ μία γέφυρα καί παρατηροῦσα τούς ἀνθρώπους πού περνοῦσαν.
Καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τούς ἔβλεπα διάφανους, καί τά σώματα καί τίς ψυχές τους. Εἶδα ψυχές, ἄδειες, μοναχικές, πληγωμένες, τσακισμένες. Ψυχές πού δέν ἔχουν δύναμη νά ἀγαπήσουν ἀληθινά.
Γι᾽ αὐτό», συνέχιζε, «νά μή λέτε στούς νέους θεωρίες, ἀλλά νά τούς προτρέπετε νά ζοῦν σεμνή ζωή. Νά μή ζοῦν μέ χαλαρότητα ἠθῶν. Νά τούς ὁμιλεῖτε σέ βασικά θέματα: ὅτι ὁ Χριστός τά κάνει ὅλα, ἀλλά ἐμεῖς πρέπει νά θέλουμε τόν Χριστό. Νά τόν ἀποδεχόμεθα. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ προσπάθεια καί ἐγκράτεια. Τή θέλει τήν ἄσκηση ὁ Χριστός. Στούς νέους λοιπόν νά συνιστᾶτε νά ἀγαποῦν τήν ἁγνότητα, γιατί ἡ ἐλευθεριάζουσα ζωή δέν εἶναι μόνο ἀνθυγιεινή καί ἄχαρη, ἀλλά εἶναι καί ἐξαθλιωτική. Ἐξαθλιώνει τόν ἄνθρωπο, τόν ἀχρηστεύει, δημιουργεῖ ψυχολογικές καί σωματικές διαταραχές.
Στούς νέους νά διδάσκεις», ἔλεγε ὁ ἅγιος, «νά μελετοῦν τήν ἁγία Γραφή», γιατί ἡ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς καί τῶν λόγων τῶν Πατέρων εἶναι αὐτή πού καθαίρει τόν ἄνθρωπο.
«Ἔτσι νά ἀγωνίζεσθε στήν πνευματική ζωή», συνιστοῦσε ὁ ἅγιος Πορφύριος. «Ἡ ψυχή ἁγιάζεται καί καθαίρεται μέ τή μελέτη τῶν λόγων τῶν Πατέρων, μέ τήν ἀποστήθιση ψαλμῶν, ἁγιογραφικῶν χωρίων, μέ τήν ψαλτική καί μέ τήν εὐχή τοῦ Κυρίου. … Εἶναι δύο δρόμοι πού μᾶς ὁδηγοῦν στόν Θεό, ὁ σκληρός καί κουραστικός, μέ τίς ἄγριες ἐπιθέσεις κατά τοῦ κακοῦ, καί ὁ εὔκολος, μέ τήν ἀγάπη.
Ἐγώ προτιμῶ τόν εὔκολο δρόμο, δηλαδή αὐτό τόν τρόπο πού τόν πετυχαίνουμε μέ τή μελέτη τῶν κανόνων τῶν ἁγίων … Καλό εἶναι», ἔλεγε, «νά κάνουμε αὐτή τήν ἁγία κλοπή. Νά κάνουμε καί ἐμεῖς ὅ,τι ἔκαναν οἱ ἅγιοι. Αὐτοί ρίχθηκαν στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἔδωσαν ὅλη τήν καρδιά τους. Νά κλέψουμε τόν τρόπο τους».
Αὐτά ἐπαναλαμβάνει, ἀδελφοί μου, καί σέ μᾶς σήμερα ὁ ὅσιος Πορφύριος, ἀποκαλύπτοντάς μας τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο διατήρησε καί ἐκεῖνος τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του καί τῆς ζωῆς του καί ἔγινε φίλος τοῦ Χριστοῦ.
Καί ὅπως ἐκεῖνος «ἔκλεψε τόν τρόπο» τῶν ἁγίων, ἔτσι καί ἐμεῖς, ἄς κλέψουμε τόν δικό του τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσήγγισε τόν Θεό.
Διότι ἡ μελέτη τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τῶν Πατέρων, εἶναι αὐτή πού γεμίζει τό εἶναι μας, ὥστε νά μήν ὑπάρχει χῶρος γιά τίποτε ἄλλο παρά μόνο γιά τή θεία χάρη, ἡ ὁποία καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο φίλο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκανε καί μέ τόν ἑορταζόμενο ἅγιο Πορφύριο.
Ἄς κλέψουμε, ἀδελφοί μου, τόν τρόπο τοῦ ἁγίου Πορφυρίου καί ἄς τόν παρακαλοῦμε πάντοτε νά μᾶς ἐνισχύει στόν ἀγώνα μας νά διατηροῦμε τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας καί νά πρεσβεύει στόν Θεό γιά μᾶς, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τῆς θείας του χάριτος.
Ὁ ἅγιος Πορφύριος, πού ἔζησε στίς ἡμέρες μας, εἶναι ἕνα ζωντανό παράδειγμα γιά ἐκείνους πού ἴσως λιποψυχοῦν καί λέγουν ὅτι εἶναι δύσκολο να κερδίσει κανείς τήν αἰώνια ζωή, ὅτι εἶναι δύσκολο νά κερδίσουμε τόν παράδεισο ἤ νά ἀποκτήσουμε τήν ἁγιότητα.
Ἕνας ἄνθρωπος σάν καί μᾶς ἦταν, ὁ ὁποῖος ἔζησε μάλιστα τόν περισσότερο χρόνο τῆς ζωῆς του μέσα στή χειρότερη περιοχή τῶν Ἀθηνῶν, στήν Ὁμόνοια, ἐκεῖ πού εἶναι ὅλα τά κακά.
Ἐκεῖ διηκόνησε σέ μία κλινική καί βοήθησε τούς ἀνθρώπους καί ψυχικά καί σωματικά, ἀλλά πάνω ἀπό ὅλα ἐκεῖνος θεώθηκε, ἁγίασε, γιατί φρόντισε αὐτή τήν καθαρότητα· ὅπου καί ἄν βρισκόταν, στό χειρότερο μέρος, φύλαξε τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του.
Ἔτσι καλούμεθα καί ἐμεῖς. Δέν ὑπάρχει δικαιολογία γιά κανένα μας, ὅπου καί ἄν βρισκόμεθα, ὅπου καί ἄν ἐργαζόμεθα, ὅπου καί ἄν διακονοῦμε, εἶναι στό χέρι μας νά κρατήσουμε καθαρή τήν ψυχή μας καί τό σῶμα μας.
Σᾶς εἶπα ὅτι ὁ ἅγιος διακονοῦσε στήν Ὁμόνοια. Δίπλα ἐκεῖ εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τά καταστήματα ἀπό τά ὁποῖα ἀκούονται ὅλη τήν ἡμέρα κάθε εἴδους τραγούδια, ἐκεῖνος ὅμως ἔπρεπε νά ἔχει τόν νοῦ του σέ αὐτά πού προσευχόταν, σέ αὐτά πού λειτουργοῦσε.
Καί τό κατόρθωσε. Ὅλα αὐτά ἦταν κάτι ξένο γι᾽ αὐτόν καί δέν τόν ἐπηρέαζαν οὔτε στήν προσευχή του, οὔτε στή ζωή του, οὔτε στό νά κατορθώσει αὐτό πού εἶναι τό πᾶν γιά ὅλους μας, «ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί», νά φθάσει δηλαδή στήν ἁγιότητα.
Ἔτσι, λοιπόν, κανείς μας δέν μπορεῖ νά δικαιολογήσει τόν ἑαυτό του, γιατί ἔχουμε ζωντανά παραδείγματα στίς ἡμέρες μας, ὅπως εἶναι ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὅπως πρό ἡμερῶν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο κατέταξε στή χορεία τῶν ἁγίων ἕναν ἄλλο γνωστό ἱερομόναχο, τόν π. Ἰάκωβο, ἀπό τή Μονή τοῦ ὁσίου Δαβίδ στή Χαλκίδα. Βλέπετε ἡ Ἐκκλησία μας δίδει ἁγίους.
Ἔτσι καλούμεθα καί ἐμεῖς νά ὁμοιάσουμε τούς ἁγίους καί νά φθάσουμε στό μέτρο πού ἔφθασαν ἐκεῖνοι ἀγωνιζόμενοι γιά τήν ψυχή μας, γιά τή σωματική μας καθαρότητα καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου