«Τὴν ὥρα ποὺ μπαίνει κάποιος νὰ ἐξομολογηθεῖ, τὸν… κοιτάζω. Ὅταν φεύγει, τὸν συνοδεύω μὲ προσευχή, τοῦ στέλνω τὴν ἀγάπη μου ὣς ἔξω, ὥσπου νὰ ἔλθει ὁ ἄλλος. Εἶναι καλύτερα νὰ στέλνεις σιωπηλὰ τὴν ἀγάπη σου, παρὰ νὰ λὲς λόγια».
Ὅταν σὲ ἡλικία εἰκοσιενὸς ἐτῶν ὁ π. Πορφύριος ἔγινε ἱερέας καί, στὴ συνέχεια, στὰ εἴκοσι τρία του, πνευματικός, ὅσους πήγαιναν κοντά του γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν, δὲν τοὺς κοίταζε κατάματα, ὅπως μοῦ ἔλεγε ὁ ἴδιος, γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνονται ἄβολα. Τοὺς ἔριχνε μόνο μιὰ ματιά, τὴν ὥρα ποὺ ἔμπαιναν, καὶ μετὰ ἔσκυβε τὸ κεφάλι του. Καί, πολλὲς φορές, πρὶν ἀκόμη ἀρχίσουν νὰ τοῦ μιλοῦν, τοὺς ἔλεγε ἐκεῖνος: “Κοίταξε, ἀπὸ τὸ χαρτάκι ποὺ ἔγραψες, μόνο τὸ τρία καὶ τὸ πέντε εἶναι ἁμαρτίες. Τὰ ἄλλα δὲν εἶναι ἁμαρτίες. Πές μου, λοιπόν, γιὰ τὸ τρία καὶ τὸ πέντε καί, ἅμα μᾶς μείνει χρόνος, μοῦ λὲς καὶ γιὰ τὰ ἄλλα”.
«Παιδιά μου, νὰ ἐξομολογεῖσθε συχνά, νὰ κοινωνεῖτε καὶ ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους».
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 169, 171, 172)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου