Με αφορμή την αγιοκατάταξη του μακαριστού Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από βιβλίο που αναφέρεται στο βίο του και συγκεκριμένα στ απαιδικά του χρόνια και στην ευλάβει απου “κληρονόμησε”από την ευλαβεστάτη μητέρα του Θεοδώρα.
Νεανικές ασκήσεις
“Η μητέρα μου έκανε μετάνοιες, δεήσεις, προσευχές, νηστείες. Έτσι γιατρευόμασταν τότε. Άπό μικρό, με είχε μάθει ή μαννούλα μου νά τηρώ τήν τάξη της Εκκλησίας, νηστείες, μετάνοιες. Μικρό παιδάκι, άνοιγα (τήν πόρτα) χωρίς νά με παίρνουν είδηση στίς 1 2 μέ 1 (ή ώρα) ίο βράδυ καί
πήγαινα στην ερημιά. (Άλλες φορές) έκανα “Λειτουργίες” μέ τά μικρά παιδάκια. Μέ φώναζαν:
πήγαινα στην ερημιά. (Άλλες φορές) έκανα “Λειτουργίες” μέ τά μικρά παιδάκια. Μέ φώναζαν:
“ό παπα-Ίάκωβος”. Χαρά μου ήταν νά πώ τό “Χριστός Ανέστη” καί νά ήχήση σ’ δλη τήν πλάση. Πήγαινα σέ ξωκκλήσια. Άναβα τά καντήλια, τά περιποιόμουν, σκούπιζα. Είδα τήν άγια Παρασκευή. Ήμουν απλό παιδί. Ούτε νερό δεν έπινα χωρίς τήν ευχή της μητέρας μου. Πρίν κοινωνήσω φίλαγα τό χέρι τοΰ πατέρα, της μητέρας, (καί σάν στρατιώτης) του Διοικητού μου. “Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου”.»Όταν ήμουν νέος, έκανα τόσες… μετάνοιες, ποτέ δέν τίς μετρούσα. Τώρα πού γέρασα εχω καρδιά, ζάλη, πόνους στά πόδια, στά χέρια… Όμως, λέω: “‘Άς πεθάνω εκεί (στον αγώνα)”».
***
«Μικρός ήμουν ευσεβής»
Οταν ζούσα στον κόσμο, ήμουν ευσεβής, τώρα πού έγινα μοναχός δέν είμαι. »Όταν ήμουν παιδί, μέ φώναζαν καί σταύρωνα τους αρρώστους καί τίς ετοιμόγεννες πού δυσκολεύονταν νά γεννήσουν.
»Γιά πολλά χρόνια νόμιζα δτι οί ιερείς είναι άσαρκοι. Ότι κάτω άπό τό ράσο τους δέν έχουν σάρκα καί δτι τρέφονται άπ’ ευθείας άπό τόν ουρανό».
***
Μητρική παιδαγωγία
Κάποτε, βρήκα στον δρόμο μιά χαλασμένη τριχιά άπό κάποιο γάιδαρο τριμμένη, πεταμένη, άχρηστη καί τήν πήρα νά παίξω, καί ή άγια μητέρα μου μέ μάλωσε πολύ!
— Νά πάς τήν τριχιά εκεί πού τήν βρήκες. Ξένα πράγματα δέν αγγίζουμε.
— Μά, ήταν πεταμένη.
— ‘Άς ήταν, δέν σου ανήκει, νά τήν πάς.
»Καί τήν πήγα. Αυτή ήταν ή μητέρα μου, έτσι μας έμαθε».
***
«Είχα τήν κλίση μου στά Ιερά»
6γώ, μέ συγχωρείτε, δταν χάραξα αυτόν τόν δρόμο άπό παιδί, δέν έδινα σημασία πού μου λέγανε τά παιδιά “καλόγερο Ιάκωβο” ή δτι νά! αυτό τό παιδί είναι άπό τους παλαιούς ή δτι ό Ιάκωβος είναι ανίκανος γι’ αυτό θά πάη στό Μοναστήρι. Έγώ είχα τήν κλίση μου στά ιερά».
***
«Ή μάννα μου μ’ έμαθε νά κάνω μετάνοιες»
Η μητέρα μου έτσι μάς έμαθε νά προσευχώμεθα καί έτσι είχα μάθει καί έκαμνα μετάνοιες καί άπό παιδί καί εδώ πού ήρθα καλόγερος στό Μοναστήρι καί τό Πάσχα έκαμνα μετάνοιες. Στό χωριό μου κάθε 15 ημέρες ερχόταν ό παπάς καί μάς λειτουργούσε. Έμενα μου άρεζε καί πήγαινα πρωί-πρωΐ νά περιμένω (τόν παπά) στην καρυδιά άπό κάτω νά κρατώ τό σχοινί (της καμπάνας) καλ έλεγα (μέ τό μυαλό μου), “άς μ’ έλεγε αυτός ό παπάς νά χτυπήσω τήν καμπάνα, άς μέ έπαιρνε νά μέ κάνη παιδί του, νά μέ βάλη τό ράσο. Ποιος νά παρουσιαστή, ένας μορφωμένος νά με πάη στον Δεσπότη, νά του πή δτι εγώ θέλω νά γίνω μοναχός καί νά μέ βάλη τό ράσο έ’στω τήν νύχτα νά τό φορώ;”. Καί έκεί έκαμνα μετανοίας καί πάντα μου άρεζε ή Εκκλησία καί μέ έβλεπε ό παπάς καί μοϋ λέει: “Ιάκωβε, δέν κάνουμε τώρα μετάνοιες, διότι ανέστη ό Κύριος”. “Πάτερ μου, του λέγω, ή μητέρα μου μου έμαθε νά κάνω μετάνοιες καί νηστείες”».
***
Απλότητα καί ευλάβεια
Πήγα στό σχολείο, έμαθα γράμματα. Σέ έ’να έ-ξωκκλήσι της Άγιας Παρασκευής, εκεί ήτανε τό σχολείο μας, εκεί μάθαμε γράμματα καί μετά όταν άρχιζε ή Άνοιξη, ό Απρίλιος, πάνω στον πεΰκο είχαμε τόν πίνακα καί μέσα στό κουτάκι βάζαμε τίς κιμωλίες. Καθαρίζαμε, καθόμασταν χάμω, λοιπόν, καί μάθαμε γράμματα, θυμάμαι, είχα αδιαθετήσει δέν ξέραμε άπό αρρώστιες έμεΐς τότε. Καί κανένα κρυολόγημα (παθαίναμε) τότε, καμμιά ασπιρίνη νά μάς έδινε ή μητέρα μου. Καί επειδή ήμουνα έτσι ανήμπορο καί αδιάθετο δλη τήν ημέρα, ή μητέρα ήρθε στό σχολείο, έ’κανε υπόκλιση στον δάσκαλο -είδατε τί σεβασμό πού εΐχαν;- φίλησε τό χέρι του δασκάλου καί του λέει: “Δάσκαλε, τό παιδί μου σήμερα θά κάνη μιά απουσία άπό τό σχολείο, αδιαθέτησε καί τώρα πού θά πάτε εκδρομή μιά ώρα άπό εδώ μακριά σέ μιά πηγή, μήν κουραστή τό παιδί καί τό πιάσει πυρετός καί πέσει τό παιδί. Γι’ αυτό ήρθα νά σέ ειδοποιήσω δτι τό παιδί δέν θά ‘ρθή στην εκδρομή”. “Ακουστέ, κυρία Θεοδώρα, της λέει. Ή εκδρομή είναι καί αυτή ένα μάθημα”.
***
Από το βιβλίο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου