H Παναγία του Πάθους

Ἡ ἱστορία τοῦ πρωτοτύπου τῆς εἰκόνας αὐτῆς (ἀνῆκε στόν τύπο τῆς Ὁδηγητρίας, μέ προσθήκη δύο Ἀγγέλων πού φέρουν τά σύμβολα τοῦ Πάθους), παραμένει ἄγνωστη, στήν Ρωσία ὅμως ἔχουν τιμηθεῖ εὐρύτατα διάφορα ἀντίγραφά της.

Μία πρώτη μαρτυρία ἀνάγεται στόν 15ο αἰ. Ὅταν, κατά τήν βασιλεία τοῦ Ἰβάν Δ' τοῦ Τρομεροῦ, μία πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος τῆς Μόσχας, ἕνα ἀντίγραφο τῆς Παναγίας τῶν Παθῶν πού βρισκόταν σέ μία ξύλινη καλύβα, διασώθηκε θαυματουργικά. Ἡ εἰκόνα αὐτή μέ διαταγή τοῦ Τσάρου μεταφέρθηκε στό Κρεμλίνο καί τοποθετήθηκε στό τέμπλο τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῶν Είσοδείων τῆς Θεοτόκου.

Κατά τήν βασιλεία τοῦ Μιχαήλ θεοδώροβιτς (1613 - 1645), μία γυναίκα πού ἔπασχε ἀπό δαιμονική ἐνέργεια, ὑποσχέθηκε στήν Θεοτόκο ἄν θεραπευθεῖ νά γίνει μοναχή. Ὅταν ὅμως μετά τήν θεραπεία της δέν ἐκπλήρωσε τήν ὑπόσχεσή της καί ἔμεινε παράλυτη, ἡ Θεοτόκος οἰκονόμησε τήν σωτηρία της μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο: Τήν διέταξε νά παραγγείλει σέ ἁγιογράφο τοῦ Νόβγκοροντ, ἕνα ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας τοῦ Πάθους, τό ὁποῖο στήν συνέχεια ἀναδείχθηκε θαυματουργό, θεραπεύοντας πρῶτα τήν ἴδια. Τό ἀντίγραφο αὐτό μετέφερε στή Μόσχα ὁ ἴδιος ὁ Τσάρος Μιχαήλ καί ὄλη ἡ πόλη τό ὑποδέχθηκε στήν πύλη τοῦ Τβέρ, ὅπου ἀργότερα κτίστηκε ναός καί δημιουργήθηκε μονή.

Τό 1831 οἱ κάτοικοι τοῦ Λιπέτς, στήν περιοχή τοῦ Ταμπώφ, λιτάνευσαν ἕνα παλαιό ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας καί ἀπαλλάχθηκαν ἀπό ἐπιδημία χολέρας.

Τό 1960, τέλος, τήν 14η Μαΐου, μία ἁπλή λιθογραφία πού εἰκόνιζε ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας, ἰδοκτησία μιᾶς Ἑλληνορθόδοξης οἰκογένειας στό Λόγκ Ἄϊλαντ τῆς Νέας Ὑόρκης, ἄρχισε νά ρέει μύρο! Τό θαῦμα αὐτό συνεχίστηκε ἀρκετά χρόνια καί διαδόθηκε εὐρύτατα. '

Τιμᾶται τήν 30ή Ἀπριλίου καί τήν 13η Αὐγούστου.

Μεγαλυνάρια ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ 

(Ταξιάρχου Βορείου Εὐβοίας)

Σκέπε τούς καρδίᾳ Σοῦ καθαρᾷ κατασπαζομένους, τήν Εἰκόνα Σου τήν θαυμαστήν, ἐν τοῦ Ταξιάρχου τῇ κώμῃ, Θεοτόκε, τοῦ Πάθους, Παναγία Θεοχρίτωτε.

Χαῖρε, Πολυεύσπλαχνε Μαριάμ, τόν Ἐσταυρωμένον ἡ βαστάζουσα Ἰησοῦν, ἐν ταῖς Σαῖς ἀγκάλαις ταῖς μητρικαῖς, Παρθένε, τοῦ Πάθους Παναγία, Θεογεννήτρια.

Φύλαττε καί σκέπε διά παντός κώμην Ταξιάρχου, θησαυρίζουσαν Σήν μορφήν, τήν θαυμάτων κρήνην ὑπάρχουσαν παντοίων, τοῦ Πάθους Παναγία, Μῆτερ Πανάχραντε.

Ἐκ τῆς ἐπηρείας τοῦ πονηροῦ, φύλαττε ἀτρώτους τούς προσπίπτοντας εὐλαβῶς, χάριτί Σου θείᾳ καί κατασπαζομένους τοῦ Πάθους Παναγία, Σοῦ θεῖον ἔκτυπον.

Θαύματα πηγάζει τοῖς εὐλαβῶς, ταύτῃ προσιοῦσιν, ἡ Εἰκών Σου ἡ εὐκλεής καί ἀρδεύει πᾶσαν τήν Εὔβοιαν ἀρδείαις, τοῦ Πάθους Παναγία, τῆς Σῆς χρηστότητος.

Δεῦτε, ἀνυμνήσωμεν ἐν χορῷ, τοῦ Ἐσταυρωμένου τήν φιλόστοργον Ἰησοῦ καί Θεοῦ Μητέρα, τήν νέμουσαν ἀπαύστως, τοῦ Πάθους Παναγίαν, πᾶσι τά πρόσφορα.
Ἡ Εἰκών τῆς Παναγίας τοῦ Πάθους, ὁμοία τῆς Παναγίας τοῦ Χάρου Πάτμου, φυλάσσεται εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ταξιάρχου, τοῦ ὁμωνύμου χωρίου Βορείου Εὐβοίας. Τά Μεγαλυνάρια εἶναι ποιήματα τοῦ Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια, ἐκ τοῦ πρός Αὐτήν Παρακλητικοῦ Κανόνος (2002).