Να αποκτήσουμε την αληθινή, την κατά Θεόν Φιλοδοξία, αυτή που θα μας οδηγήσει κοντά στον θρόνο του Θεού

Εκφράσουμε τον σεβασμό μας και την ευγνωμοσύνη μας σε εκείνον που περιφρόνησε τα αξιώματα, τα πλούτη και την δόξα και που θριαμβευτικά εισηλθε στην βασιλεία του Θεου. Ποιο να ήταν άραγε εκείνο το οποίο βοήθησε και έδωσε την δυνατότητα στον Άγιο Δημήτριο 

για αυτήν την μεγάλη του επιτυχία. Τι να ήταν εκείνο το οποίο τον κράτησε αδιάφορο μπροστά στην φρίκη των βασανιστηρίων και των πολύ σκληρά δοκιμασιών. Τι άλλο να ήταν από την θερμή προσευχή και τι άλλο από την συνεχή επικοινωνία του με τον Θεό. Η προσευχή αγαπητοί μου αδελφοί είναι το χρυσό κλειδί με την χρήση του οποίου μπορούμε να ανοίξουμε τις πόρτες όλων των δύσκολων προβλημάτων της ζωής μας.

Η προσευχή είναι ο τέλειος διάλογος ανάμεσα σε εμάς τους ανθρώπους με τον Θεό. Ποιος από εμάς τους ανθρώπους που καθημερινά μας περιτριγυρίζουν διάφορες θύελλες δεν καταφεύγουμε στο σωστικό μέσο που λέγεται προσευχή. Ποιος από εμάς τους ανθρώπους δεν στρέφει τα μάτια του και δεν ζητεί την θεια βοήθεια δια της προσευχής ώστε να ενισχυθούμε και να καταφέρουμε να αποφύγουμε κάθε ποικιλόμορφο κίνδυνο της ζωής μας. Όλοι μας το πράττουμε αυτό. Αν μελετήσει κανείς από εμάς τους διαλόγους, τις προτάσεις και τις ενέργειες που έκανε ο ηγεμόνας προς τον νεαρό τότε Δημήτριο, θα παρατηρήσει πως στόχευαν να κεντρίσουν και να διεγείρουν αυτό που με μια λέξη σήμερα εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε φιλοδοξία: του έταζε του υποσχόταν την υψηλή θέση στην ιεραρχία του στρατού, τις προοπτικές μιας λαμπρής καριέρας, μιας καθολικής αναγνώρισης του προσώπου του, μιας υπερύψωσης του Εγώ του, αρκεί να άφηνε κατά μέρος όλες αυτές τις «ανοησίες» που σκεπτόταν και δίδασκε για τον σταυρωμένο Θεό του, εκείνο τον φτωχό Ναζωραίο και την ανύπαρκτη «Βασιλεία» του, πράγματα που αποτελούσαν ύβρη και απειλή κατά του προσώπου του ηγεμόνα. Και απορούσε ο Ρωμαίος στρατηγός, πώς μπορεί ένα τόσο νέο κι έξυπνο παλικάρι, να εμμένει σε τέτοιες ιδέες, να αρνείται δόξα και εξουσία κοσμική, να προτιμά την ατίμωση στα μάτια της κοινωνίας, την υγρή και σκοτεινή φυλακή, και να μην αρνείται μια τέτοια «ιδεολογία»! Μα, μπορεί κανείς να μην έχει φιλοδοξίες; αυτή ήταν η μεγάλη του απορία! Όχι!

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει φιλοδοξίες! Και βέβαια ο Δημήτριος ήταν φιλόδοξος, όχι όμως όπως θα περίμεναν όσοι κατέχονται από το κοσμικό φρόνημα, το αποστασιοποιημένο από τον Θεό. Διότι η Φιλοδοξία είναι μια κίνηση της ψυχής του ανθρώπου, που του την κληροδότησε ο Πλάστης και Δημιουργός του! Η Φίλο-δοξία είναι εκείνη η επιθυμία, η ανάγκη αν θέλετε της ψυχής και η τάση της να βρίσκεται δίπλα και μέσα στην Δόξα: την Δόξα του Θεού, το φως του προσώπου Του, την αγάπη που εκπέμπει συνεχώς. Η Φιλοδοξία που έβαλε ο Θεός μέσα στον άνθρωπο στοχεύει στην αληθινή δόξα, την αιώνια και ακατάλυτη, όχι την πρόσκαιρη και κοσμική. Είναι η επιθυμία της ψυχής να βιώνει διαρκώς την αγαπητική κοινωνία του Θεού, να βρίσκεται μέσα στο οικοσύστημά της, να είναι συνδεδεμένη με τον Αίτιό της και να αντλεί την Ζωή μέσα από αυτή την σύνδεση! Η κοσμική φιλοδοξία, δεν είναι κάποιο άλλο είδος, αλλά αποτελεί την εφθαρμένη, την αλλοιωμένη όψη της Φιλοδοξίας που μας έδωσε ο Θεός, όπως την έχει καταντήσει η αμαρτωλή φύση μας.

Έχει υποστεί και αυτή την παραποίηση που δέχτηκαν και όλες οι άλλες αρετές, όπως η αγάπη που έγινε ιδιοτελής, η φιλία που κατάντησε ψεύτικη, η πραότητα που μεταβλήθηκε σε επιθετικότητα, η πίστη που έγινε εθιμοτυπία… είναι λοιπόν αποτέλεσμα της υποβάθμισης του ανθρώπινου προσώπου η φιλοδοξία του πλέον να στρέφεται στην κοσμική δόξα, στην εφήμερη αναγνώριση, στην πάση θυσία υπεροχή, ακόμα και την αθέμιτη. Ο Άγιος Δημήτριος όμως, ως Χριστιανός και άρα ουρανοπολίτης, δεν έδωσε σημασία στην κοσμική, επίγεια, φθαρτή κι εφήμερη δόξα, δεν δελεάστηκε από τις ανόητες προτάσεις και προσφορές του ηγεμόνα, αλλά προσβλέπονας στην αληθινή κι αιώνια Δόξα, ως γνήσιος Φιλόδοξος ως τα άκρα, απέρριψε κάθε τι το πρόσκαιρο, κάθε τι που θα τον απομάκρυνε από την φιλόδοξη αναζήτησή του, από την ένωση και την κοινωνία με τον Κύριο Ιησού!! Και με τον τρόπο αυτό κέρδισε και την κοσμική δόξα! Γιατί, ποιος θυμάται πλέον, ύστερα από τόσους αιώνες, κάποιον από τους σύγχρονούς του, κάποιον από τους συστρατιώτες του ή τους διοικητές του; κάποιον έστω καλλιτέχνη της εποχής εκείνης, γλύπτη, ποιητή, φιλόσοφο; ποιος τιμάται και προσκυνείται και δοξάζεται τόσο πολύ μέχρι και σήμερα, πέρα από τον Άγιο Δημήτριο και τους υπόλοιπους Μάρτυρες; κανένας!

Η πρόταση της πίστεώς μας είναι να γίνουμε Φιλόδοξοι! Να αποκτήσουμε την αληθινή, την κατά Θεόν Φιλοδοξία, αυτή που θα μας οδηγήσει κοντά στον θρόνο του Θεού, ώστε να ατενίζουμε αιώνια την ανέσπερη Δόξα του προσώπου Του! Κι αν ποτέ βρεθούμε σε δίλημμα, ας έχουμε πυξίδα μας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις. Αυτό το θείο δώρο ας χρησιμοποιήσουμε και μείς αγαπητοί μου αδελφοί και να είμαστε βέβαιοι ότι ότι ζητήσουμε από τον Ουράνιο Πατέρα μας εφ όσον θα είναι προς το συμφέρον μας θα το έχουμε . Και αν ποτέ βρεθούμε ενώπιων δοκιμασιών σαν αυτές του Αγίου Δημητρίου που τιμάται σήμερα ας ενεργοποιήσουμε την δύναμη της προσευχής μας και δια των πρεσβειών του θα αξιωθούμε να περάσουμε κάθε σκληρή δοκιμασία επιτυχώς και να οδηγήσουμε τον εαυτό μας στο χώρο της βασιλείας του Θεού όπου και ο Άγιος Δημήτριος παρευρίσκεται .

Αρχιμ,π. Δανιήλ Στέφας

Ιερ. Προιστάμενος Ι.Ν Αγ.Θεοδώρων Θηβών

Πηγή