Ιερομόναχος Ιουστίνος
Έγραψε ο απόστολος Λουκάς στο έργο του Πράξεις των Αποστόλων ότι ο Χριστός «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος» (10.38), φράση που θα μπορούσε επάξια να είναι ο τίτλος της επίγειας ζωής του Σωτήρα .
Τα σημερινά ευαγγελικά γεγονότα (Λουκ. 8.41-56) που μας περιέγραψε ο ίδιος συγγραφέας, ο Λουκάς, αποδεικνύουν και αυτά, μαζί με πληθώρα άλλων, την ορθότητα της διαπιστώσεώς του ότι το πέρασμα του Ιησού από τον ταλαίπωρο πλανήτη μας ήταν μια συνεχής ευεργεσία.
Έχουμε εδώ δυο θαύματα «ιατρικά», τη θεραπεία της αιμορρoούσας και την ανάσταση της θυγατέρας του Ιαείρου. Θα περιορισθούμε στο δεύτερο γεγονός.
Πεθαίνει λοιπόν η δωδεκάχρονη παιδούλα, το μοναχοπαίδι του αρχισυναγώγου Ιαείρου. Παρότι οι έγκριτοι της Συναγωγής τού Ισραήλ, οι Φαρισαίοι, εχθρεύονται τον Ναζωραίο, ο Ιάειρος φαίνεται πως έχει δεχθεί μιαν ηλιαχτίδα της Χάριτος και γι’ αυτό πιστεύει – πρόκειται για ωραία σύμπτωση το ότι Ιάειρος μεταφράζεται Φώτιος, φωτισμένος· τώρα είναι ιάειρος «όνομα και πράμα».
Ο πόνος του μαζί με την πίστη του τον κάνουν ν’ αψηφίσει τις συνέπειες του διαβήματός του από την πλευρά των Φαρισαίων και να καταφύγει στον Λυτρωτή.
Έρχεται μάλιστα αυτοπροσώπως, δεν στέλνει τυχόν κάποιο δούλο του. Και μάλιστα ξεχνάει την αξιοπρέπειά του: Αυτός, ο «άρχων της συναγωγής» πέφτει στα πόδια του Κυρίου, του κατά την κοινή αντίληψη υποδεεστέρου του, αφού ήταν απλώς ένα μέλος της συναγωγής και όχι άρχοντάς της.
Πώς άρα να μη γίνει το θαύμα; Η κορούλα αναστήθηκε, την έσωσε ο πατέρας της, δηλαδή ο Χριστός μας που λυπήθηκε τον πατέρα της.
Και πριν από τον Χριστό και μετά από τον Χριστό έχουμε πλήθος περιπτώσεις κατά τις οποίες η πίστη των γεννητόρων στον Θεό θαυματούργησε στα παιδιά, μέχρι και τα γιάτρεψε από ανίατες αρρώστιες ή και τα ανάστησε ακόμα! Ας αναφέρουμε ένα περιστατικό:
Μια καλόψυχη αριστοκράτισσα που κατοικούσε στη Σωμάν της Παλαιστίνης, κάποτε κράτησε στο σπίτι της και φιλοξένησε τον προφήτη Ελισσαίο. Κατάλαβε ότι ήταν «άνθρωπος του Θεού άγιος» και παρακάλεσε τον σύζυγό της και του παραχώρησαν στο υπερώο τους «τόπο μικρό και… κρεββάτι και τραπέζι και κάθισμα και λυχνάρι» – πόσο επιτυχημένα εκφράζονται πυκνά και λιτά και ογκομετρικά κατιούσες οι αναγκαίες συνθήκες στεγάσεως! Λοιπόν τούτο ήταν το κατάλυμα του προφήτη όποτε πήγαινε στον τόπο τους.
Έτσι μια φορά «την κάλεσε και στάθηκε μπροστά του [δεν κάθισε, λόγω σεβασμού φαίνεται]». Της είπε ότι τον κατέπληξε βαθιά, όπως και τον μαθητή του Γιεζί, η τόση ευγένεια και γενναιοδωρία της. Τι χάρη να της έκανε; Μήπως είχε καμιά υπόθεση εκκρεμή στον βασιλιά για να μεσολαβούσε αυτός; Του απάντησε ότι ζούσε ειρηνικά, δεν είχε πρόβλημα.
Αργότερα ο Γιεζί τού υπενθύμισε πώς ήταν άτεκνη και ο σύζυγός της παρήλικας. Τότε ο Ελισσαίος «την κάλεσε, και στάθηκε στην πόρτα» πάλι. Της προανάγγειλε ότι, καλή ώρα σαν τότε, τον ερχόμενο χρόνο θα κρατούσε στην αγκαλιά της γιό. «Η δε είπε: «Μη, Κύριε! Μη διαψεύσεις τη δούλη σου», μη βγει ψεύτικη η υπόσχεση σου!»
Πράγματι γέννησε αγόρι. Φανταζόμαστε την ευτυχία της! Μεγάλωσε το μικρό, αλλά τι συνέβη; Έτυχε να πάει έξω στα χωράφια τους που θέριζαν ο πατέρας του και οι δούλοι τους, και εκεί έπαθε ηλίαση. «Και είπε προς τον πατέρα του: «Την κεφαλή μου, την κεφαλή μου». Εκείνος με κάποιο δούλο το έστειλε πίσω στη σύζυγό του «και κοιμήθηκε πάνω στα γόνατά της ως το μεσημέρι και πέθανε».
Η κεραυνοβολημένη από τη συμφορά διατήρησε με φοβερή ψυχραιμία την αυτοκυριαρχία της. Άλλη στη θέση της θα σπάραζε με απόγνωση, αλλόφρων και ολολύζοντας, πολύ περισσότερο που το είχε μοναχοπαίδι, και μάλιστα αποκτημένο ανέλπιστα με τον τρόπο που είχε αποκτηθεί.
Καθησύχασε τον άνδρα της που δεν είχε πάρει είδηση την κατάληξη του παιδιού τους, και πορεύθηκε στον προφήτη στο όρος Κάρμηλο.
Πέφτει και γαντζώνεται στα πόδια του και παραπονείται: «Μήπως ζήτησα γιο από τον κύριό μου; Δεν είπα «Μη με πλανήσεις»;»
Εκείνος ακολουθεί βιαστικά την συντετριμμένη γυναίκα, πηγαίνουν στο σπίτι, ανεβαίνει στο δωμάτιό του, στο κρεββάτι του όπου αυτή είχε ξαπλώσει τον μονάκριβό της, και της τον ανασταίνει και της τον παραδίδει, ενώ αυτή πέφτει πάλι στα πόδια του προσκυνώντας τον τώρα (Δ’ Βασ. 4.8-37). Ορόσημο και παράδειγμα μητέρας!
Όσες φορές αρρωσταίνουν, και κυρίως ψυχικά, τα παιδιά, ποιο το χρέος των γονέων, τι οφείλουν να πράξουν; Να προστρέχουν αυτοί στον Χριστό, σαν τον Ιάειρο, μιας και δεν προστρέχουν τα παιδιά τους. Και τα πράγματα δείχνουν ότι ο Θεός ακούει τους «ιαείριους» γονείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου