Στις πολυλογίες και αργολογίες ας προτιμήσουμε τη σιωπή

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Αναφέρεται στο Γεροντικό για τον αββά Αρσένιο ότι όταν ήταν στο παλάτι, ως παιδαγωγός των γιών του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου, προσευχήθηκε στο Θεό λέγοντας: «Κύριε, οδήγησέ με πώς να σωθώ». 

 Κι άκουσε μια φωνή να του λέει: «Αρσένιε, φεύγε από τους ανθρώπους και θα σωθείς». Βέβαιος ότι η φωνή αυτή μέσα του ήταν η απάντηση του Θεού στην προσευχή του, έφυγε από τον κόσμο και έγινε μοναχός.
Ευρισκόμενος στη μοναχική πολιτεία, πάλι προσευχήθηκε, ζητώντας από το Θεό να του δείξει πώς να σωθεί. Και πάλι άκουσε τη φωνή να του λέει: «Αρσένιε, να φεύγεις, να σιωπάς, να ησυχάζεις∙ γιατί αυτές είναι οι ρίζες της αναμαρτησίας».

Στο πιο πάνω περιστατικό φαίνεται ως να ζητά ο Θεός να αποστρεφόμαστε από τους ανθρώπους, ν’ απομονωνόμαστε και να ζούμε μόνοι. Όμως η προσεκτική μελέτη δείχνει δύο σημαντικά σημεία:

Πρώτο: ο άγιος Αρσένιος ζητά να του αποκαλύψει ο Θεός πώς ο ίδιος θα σωθεί, πώς θα πορευτεί τον προσωπικό δρόμο της σωτηρίας του. Δεν είναι όλα για όλους. Γι’ αυτό ο άνθρωπος που προβληματίζεται για την αιώνια πορεία του, αναζητά, ρωτά, εμπιστεύεται. Πρώτα το Θεό και μετά τον πνευματικό του πατέρα, που το άγιο Πνεύμα μπορεί να μιλήσει μέσω του αν αυτός που ρωτά είναι ειλικρινής και έχει πόθο να γνωρίσει.

Δεύτερο: η «φυγή από τους ανθρώπους», που ο Θεός αποκαλύπτει στον άγιο Αρσένιο πως είναι ο δρόμος της σωτηρίας του, είναι φυγή που οδηγεί στην ησυχία, με την πνευματική έννοια του όρου, όπου θα μπορεί να δει το μέσα του κόσμο, να προσευχηθεί και να μετανοήσει, ώστε να συναντήσει στην καρδιά του το Θεό. Αυτό συμπεραίνεται από τη δεύτερη απάντηση στην προσευχή του.

Νομίζω πως όλοι μας είμαστε μάρτυρες των πολλών λόγων, των αργών και περιττών λόγων, χωρίς ουσία και περιεχόμενο. Στη δουλειά, στο σπίτι, στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, ακούμε από τους ανθρώπους και ό,τι μας διασπά το νουν, αδειάζει την καρδία, μας κάνει να νιώθουμε κουρασμένοι.

Ασφαλώς, ευρισκόμενοι με ανθρώπους, είναι αναγκαίο να διαλεγόμαστε. Όμως, πόσα περιττά λέμε και ακούμε με αρνητικά αποτελέσματα! Γι’ αυτό είναι ανάγκη, κάποια στιγμή της ημέρας ή της νύχτας να μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας, για να ανασυγκροτούμαστε, να ηρεμούμε, να προσευχόμαστε και να μελετούμε.

Όσοι το προσπάθησαν και το πέτυχαν να «φύγουν από τους ανθρώπους», τους συνάντησαν ουσιαστικά, καρδιακά, γιατί συναντώντας το Θεό της καρδίας συνάντησαν τον αδελφό, τον «εγγύς και τον μακράν», που πονεί, που δυσκολεύεται, που υποφέρει.

Στις πολυλογίες και αργολογίες ας προτιμήσουμε τη σιωπή, τη φυγή, την απομόνωση. Σ’ ένα κόσμο που αγχώνεται, συντρίβεται, συγχίζεται και αδημονεί, ας αφουγκραστούμε την ησυχία των αγίων, την ηρεμία της καρδίας, τη χαρά της εντός ημών Βασιλείας.

Πηγή