«Είμαι αμαρτωλός όπως όλοι οι άνθρωποι»;

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Δεν είναι τραγικό, αν οι γύρω μας υποκρίνονται και δείχνουν έναν εαυτό που δεν έχουν. Τραγικό είναι αν εμείς υποκρινόμαστε στον εαυτό μας, αν δεν έχουμε την τόλμη να τον αποδεχτούμε όπως είναι και να δούμε τι θα γίνει παραπέρα.

Είναι αλήθεια πως ο κοινωνικός περίγυρος επηρεάζει τις αντιλήψεις μας για τη ζωή, τον κόσμο, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τον έρωτα, το θάνατο, και κυρίως για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε.
Αν η αντίληψη για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε συγκρούεται με τη δική μας επιθυμία συμπεριφοράς, τότε αναπόφευκτα, υπάρχει σύγχυση και αναστάτωση. Γι’ αυτό ή θα πρέπει να ταυτιστούμε με το περίγυρο μας ή να συγκρουστούμε. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει η εξωτερική ηρεμία και η εσωτερική καταπίεση κι άρα απουσία ελευθερίας και χαράς. Στη δεύτερη περίπτωση-αυτή της σύγκρουσης- μπορεί να υπάρξει εξωτερική αναστάτωση αλλά σίγουρα εσωτερική πληρότητα, ελευθερία και χαρά.

Νομίζω ότι το όλο πρόβλημα βρίσκεται μέσα μας κι όχι στους άλλους. Η ειλικρίνεια με τον εαυτό μας, η αποδοχή των δυσκολιών και αναπηριών του, η χωρίς δικαιολογία κριτική του για να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα κι όχι για να τιμωρηθεί με ενοχές, θα δώσουν την καλή αυτοπεποίθηση που ξέρει τι θέλει και τι μπορεί.

Όταν οι άγιοι Πατέρες μιλούν για τη θεραπευτική ικανότητα της εξομολόγησης, είναι γιατί ο εξομολογούμενος ονομάζει την αμαρτία του. Αυτό σημαίνει ότι, με το να την περιγράψει, να την πει, την κατανοεί και την αναδεικνύει. Η γενική εξομολόγηση με τη φράση «είμαι αμαρτωλός όπως όλοι οι άνθρωποι» χωρίς την αναφορά σε συγκεκριμένα αμαρτήματα, στερεί τον άνθρωπο από την ευκαιρία της γνώσης και αποδοχής του εαυτού του. Όπως και η δικαιολογία για τα αμαρτήματα του, φανερώνει την πρόθεση του να υποκριθεί, κρύβοντας την πραγματικότητα.

Βέβαια, η αποκάλυψη του αμαρτωλού, ανάπηρου και ακατάστατου εαυτού μας στον εαυτό μας, δεν συνεπάγεται και αποκάλυψή του στους άλλους. Όχι για να δείξουμε πως είμαστε χωρίς ψεγάδια, αλλά γιατί ο εαυτός μας και τα όποια χάλια του ανήκουν σε μας, έστω κι αν επηρεάζει αρνητικά τους γύρω μας. Ο εσωτερικός αγώνας, με τη βοήθεια του πνευματικού μας πατέρα, όπως και τη συμπαράσταση κάποιων πνευματικών αδελφών, είναι ικανός να μεταποιήσει τις αναπηρίες σε ευλογίες και τις αμαρτίες σε αγιότητα.

Η συχνή αυτοκριτική, η μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατέρων, όπως και σύγχρονων ωφέλιμων βιβλίων, καθώς και η στενή ουσιαστική επικοινωνία με τον πνευματικό μας πατέρα, θα βοηθήσει στη γνώση του κρυμμένου εαυτού μας που δεν μας αφήνει να χαρούμε τη ζωή.

Γιατί έτσι θα μπορέσουμε να δούμε την πραγματικότητα, να τη θεραπεύσουμε, όσο οδυνηρό και να ’ναι αυτό, και να ζήσουμε την ελευθερία των τέκνων του Θεού που χαρίζει την ειρήνη της καρδίας, τη χαρά του Χριστού, την εμπειρία της όντως Ζωής.

Πηγή