Ένας Κινέζος, λέει η διήγηση, αφού ερεύνησε τις διάφορες θρησκείες και φιλοσοφίες, έγινε Χριστιανός. Στο γιατί της απόφασής του απάντησε: "Στα δύσκολα χρόνια της αναζήτησης κάποια στιγμή ένοιωσα σαν να βρισκόμουν σε ενα βαθύ λάκκο χωρίς ελπίδα καμιά να βγω απ' αυτό.
Δεν απογοητεύτηκα όμως. Άρχισα τις απεγνωσμένες προσπάθειες και συνέχισα με απεγνωσμένες κραυγές που δυνάμωναν όταν αφουγκραζόμουν κάποιον να περνά. Ξαφνικά βλέπω έναν άνθρωπο να σκύβει πάνω από το λάκκο μου.
Την αχτίδα ελπίδας που φάνηκε στην καρδιά μου έσβησαν τα λόγια του: 'Σε συμπονώ, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, το βάθος είναι τεράστιο. Φαίνεται πως το κισμέτ ορίζει να πεθάνεις'.
Την αχτίδα ελπίδας που φάνηκε στην καρδιά μου έσβησαν τα λόγια του: 'Σε συμπονώ, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, το βάθος είναι τεράστιο. Φαίνεται πως το κισμέτ ορίζει να πεθάνεις'.
Ήταν ο Μωάμεθ.
Δεν πέρασε πολύ ώρα, πέρασε όμως κάποιος άλλος με στρογγυλό γελαστό πρόσωπο. Ακούγοντας τις φωνές, έκανε μερικά αργά βήματα προς το βάραθρο και χωρίς καθόλου να σκύψει είπε με απάθεια: 'Όποιος κι αν είσαι, άνθρωπε, ηρέμησε, μείνε εκεί που βρίσκεσαι και κάνε υπομονή'.
Αυτός ήταν ο Βούδας και με βούλιαξε στην απελπισία, για να με βουλιάξει σε αυτήν και ο επόμενος περαστικός. Είχε κιτρινωπό πρόσωπο και σχιστά μάτια, πλησίασε κάπως, με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: 'Ποιος ξέρει τι έχεις κάνει, ποιους νόμους έχεις παραβεί και τώρα δικαίως τιμωρείσαι'.
Ήταν ο Κομφούκιος.
Η απελπισία με έπνιξε και ανέβασε τη φωνή μου ως τον ουρανό. Τότε είδα μια γλυκιά μορφή να σκύβει στον λάκκο της ταλαιπωρίας μου. Δεν είπε τίποτα, μόνο σιγά σιγά ο τόσο διαφορετικός από τους άλλους περαστικός, άρχισε να κατεβαίνει κοντά μου και σηκώνοντάς με στους ώμους Του, με έβγαλε στο φως. Με κοίταξε με συμπάθεια στα μάτια και μου είπε: 'Πρόσεξε μην ξαναπέσεις εκεί'. Αυτός ήταν ο Χριστός, ο Σωτήρας μου. Για αυτό ή καλύτερα για Αυτόν έγινα Χριστιανός.
Περιοδικό ''Προς τη Νίκη''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου