(†) Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο όσιος Γεώργιος συλλειτουργούσε με αγίους. Άπειρες οι σχετικές συγκινητικές διηγήσεις. Στην απόλυση ο όσιος συνήθιζε να μνημονεύει και τους συλλειτουργούς του, τους ουράνιους φίλους του, τους τακτικούς «μουσαφίρηδές» του.
Η κατάνυξή του τότε ήταν αφάνταστα μεγάλη. Γινόταν σαν παιδί, από ενθουσιασμό και χαρά, έτρεμαν τα χέρια του, από δέος κι εσωτερικό συγκλονισμό, η φωνή του χαμήλωνε, η ταπείνωσή του συναγωνιζόταν τη σεμνότητά του.
Υπερβολικά ευλαβείτο και τιμούσε την Υπεραγία Θεοτόκο, την Πάναγνο Παναγία. Την επεκαλείτο συνεχώς μετά δακρύων. Η επικοινωνία του οσίου μετά του αόρατου πνευματικού κόσμου είναι από τις ωραιότερες σκηνές του οσίου βίου του. Η επαφή του με τους ήρωες της πίστεώς μας ήταν φιλική, ζωντανή και χαριτωμένη. Οι εξαίσιες αυτές συναντήσεις ήταν πυκνές κατά τις ιερές ώρες της θείας λατρείας και της αναίμακτης ιερουργίας. Ιδιαίτερο σεβασμό και παρρησία είχε ο όσιος στον Τίμιο Πρόδρομο, τον προστάτη του μοναχικού τάγματος, τον προφήτη της δικαιοσύνης, τον κήρυκα της αλήθειας.
Όταν κάποτε ο όσιος προσευχόταν μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου, που ήταν στο τέμπλο, την είδε «ιδρωμένη», γεμάτη όλη την επιφάνειά της από μεγάλες ρανίδες. Ο όσιος έψαλε το τροπάριο του Προδρόμου κι έπειτα εστράφη προς τον βοηθό του και του είπε: «Ο Τίμιος Πρόδρομος βρίσκεται σε αγώνα και βία, πηγαίνει να βοηθήσει κάπου μακριά τους ανθρώπους, που κινδυνεύουν. Τον ξεπροβόδισαν και άλλοι άγιοι…» Την εποχή εκείνη είχε αρχίσει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος.
Η παρουσία των αγίων στον βίο του οσίου Γεωργίου ήταν συχνή και σημαντική. Όχι μόνο στις ώρες της θείας λειτουργίας, αλλά και κατά τη διάρκεια ιερών ακολουθιών σημειώνονταν οι εξαίσιες αυτές εμφανίσεις, που για τους πιστούς είναι φυσικές καταστάσεις, αλλά για τους άγευστους πνευματικών εμπειριών θεωρούνται φανταστικές, υπερβολικές κι ενίοτε πλανερές. Οι άνθρωποι του Θεού από τις αγιοφάνειες αυτές ενισχύονται στον αγώνα τους, παραμυθούνται στις δοκιμασίες τους και χαροποιούνται ψυχικά, ως ταπεινοί δούλοι του Υψίστου. Με μεγάλη απλότητα έλεγε ο όσιος Γέροντας: «Σπάνια λειτουργώ μόνος μου» εννοώντας δίχως την παρουσία αγίων. Συνήθως απέφευγε να λειτουργεί με ιερείς που δεν τους γνώριζε καλά.
Ένα απόγευμα, ένα πνευματικό του τέκνο πλησίον του μοναστηριού έκοβε ξύλα κι αισθάνθηκε μία δυνατή ευωδία, σαν υπέροχο θυμίαμα, που τον γέμισε χαρά και ειρήνη ανέκφραστη. Πήγε στο μοναστήρι και βρήκε τον όσιο να τελεί τον εσπερινό. Στην απόλυση, κατά τη συνήθειά του, μνημόνευε αρκετά ονόματα αγίων. Ήταν οι ουράνιοι επισκέπτες του, οι φίλοι του άγιοι, που έκαναν την παρουσία τους και σε άλλους γνωστή με την άρρητη ευωδία και την πνευματική ενίσχυση, που έδωσαν με την ειρήνη και τη χαρά.
Όταν κάποτε ο όσιος ήταν κλινήρης, λόγω ασθενείας του, και επί μία εβδομάδα ήταν στο παρά τον ναό κελλί του, συνέβη το εξής. Στον ιερό ναό ακούσθηκαν βήματα. Ο επισκέπτης, που καθόταν δίπλα στον όσιο, νόμιζε πως έφθασαν άλλοι επισκέπτες και δεν έδωσε σημασία. Μετά από λίγη ώρα επανελήφθη το ίδιο άκουσμα, οπότε σηκώθηκε να πάει να δει ποιοι είναι. Δεν είδε όμως κανένα. Αυτό επανελήφθη και για τρίτη φορά και ούτε τότε είδε κάποιον να βαδίζει. Τότε ο όσιος άνοιξε τα μάτια του και του είπε σιγά-σιγά: «Τι θέλεις να δεις με τα μάτια σου; Αυτοί είναι αόρατοι επισκέπτες…». Την ίδια ημέρα ο όσιος σηκώθηκε με αρκετή δυσκολία, γιατί ήταν σοβαρά ασθενής, για να τελέσει την ακολουθία του εσπερινού, αφού βαστούσε τους τοίχους για να βαδίσει αργά. Μετά το τέλος του εσπερινού έγινε τελείως καλά. Οι ουράνιοι συμπαραστάτες του του είχαν δώσει πάλι την υγεία του.
Ο σύνδεσμος και η οικειότητα του οσίου πατρός με τους αγίους φαίνεται ωραία και από το παρακάτω περιστατικό. Ένα αγαπητό και πιστό πνευματικό του τέκνο διανυκτέρευε στο μοναστήρι, στο παρακείμενο από τον όσιο κελλί. Αισθάνθηκε την παρουσία του Τιμίου Προδρόμου, που ευλογούσε τον όσιο Γεώργιο. Ο όσιος Γέροντας παρακινούσε τον πνευματικό του υιό να ζητήσει τις πρεσβείες και τη βοήθεια του αγίου, για την πνευματική του πρόοδο και τη σωτηρία της ψυχής του. Το πρωί ο άνθρωπος αυτός ζητούσε να μάθει κάτι περισσότερο περί της ουρανίας αυτής επισκέψεως. Ο όσιος αρκέσθηκε να του χαμογελάσει και απομακρύνθηκε σιωπηλά και διακριτικά.
Κάποτε ο φιλάγιος όσιος πήγε μαζί με πνευματικά του τέκνα σε μία αγρυπνία, στον ιερό ναό του Αγίου Γρηγορίου Ν. Καρβάλης, όπου θησαυρίζεται εκεί το τίμιο λείψανο του αγίου, προσευχόμενος θερμά. Μαζί του είδαν και άλλοι την κανδήλα του αγίου να κινείται από μόνη της. Στην επιστροφή είπε εμπιστευτικά σ’ ένα δικό του πρόσωπο: «Όλη τη νύχτα ήμουν μετά του αγίου Γρηγορίου κι έβλεπα τον άγιο να δίδει τη χάρη του σε ορισμένους από τους προσκυνητές…»
Σε μία Θεία Λειτουργία ο όσιος είχε ψάλτη τον Χατζηανέστη. Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός. Όλο το εκκλησίασμα άκουσε δυνατό θόρυβο στο άγιο Βήμα, που του έκανε μεγάλη εντύπωση. Όλοι αισθάνθηκαν πως κάτι το θείο συμβαίνει και η προσευχή τους έγινε πιο θερμή και κατανυκτική. Στη συνέχεια της θείας λειτουργίας το πρόσωπο του οσίου είχε την καλή αλλοίωση και ήταν ιδιαίτερα φωτεινό. Ο Χατζηανέστης ρώτησε τον όσιο Γέροντα τι είχε συμβεί. Ο όσιος με λίγα λόγια απάντησε: «Είχαμε ουράνιους επισκέπτες, τον άγιο Μηνά, τον άγιο Γεώργιο, τον άγιο Νικόλαο…».
Μετά από μία Θεία Λειτουργία κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ο όσιος με μεγάλη κατάνυξη είπε: «Είχαμε μουσαφιρέους, τον άγιο Νικόλαο και τον άγιο Ιωάννη· αυστηρός μουσαφίρης ο άγιος Πρόδρομος…». Όταν τον θύμιαζε, έτρεμε το χέρι του. Στις αρχές έλεγε: «Σήμερα είχαμε τον τάδε άγιο συλλειτουργούντα», κατόπιν σταμάτησε να λέει. Την παραμονή του πολέμου με τους Ιταλούς, έκλαιγε συνεχώς. Του είπαν: «Τι έχεις, Γέροντα, και κλαις;» Απάντησε: «Έμεινα ορφανός». Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος είπε: «Έφυγε η Παναγία με τον άγιο Γεώργιο στο μέτωπο».
Μία φορά τον χερουβικό ύμνο ο ψάλτης του Χατζηανέστης αναγκάσθηκε να τον ψάλλει και δεύτερη φορά, γιατί ο λειτουργός όσιος δεν έκανε καμία κίνηση, για να κάνει τη μεγάλη είσοδο. Ένα πνευματικό του τέκνο άκουσε ένα γλυκύτατο κελάηδημα πουλιού και απόρησε από πού ακουγόταν. Στο τέλος ρώτησε τον ψάλτη τι είχε γίνει κι εκείνος του εξήγησε πως εκείνο που άκουσε ήταν η συνομιλία του οσίου με τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, που μαζί συλλειτούργησαν για μία ακόμη φορά.
Ο όσιος έψελνε κατανυκτικά και γλυκά. Όλος ήταν αμίλητος και προσεκτικός μέσα στην εκκλησία. Όταν με απορία και θαυμασμό κάποιοι τον ρωτούσαν πώς μπορούσε και κρατούσε τα Τίμια Δώρα με την αναπηρία που είχε, τους απαντούσε με βεβαιότητα, που δεν επιδεχόταν συζήτηση: «Δεν τα κρατώ εγώ, οι άγιοι τα κρατούν!»
Ο Γέροντας αγαπούσε πάρα πολύ τον άγιο Μηνά. Έλεγε συχνά: «Κάθε μέρα τον βλέπω με το άσπρο του άλογο, που γυρνάει εδώ γύρω-γύρω στα βουνά και μας φυλάγει».
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 83-88, 108 (αποσπάσματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου