(Ἑβρ. ια΄,33 – ιβ΄,2)
Ἀδελφοί, οἱ Ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοςύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ,
παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως ταύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ ταὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.
Ερμηνεία
Το αποστολικό ανάγνωσμα μας μιλάει για τα θαυμαστά επιτεύγματα των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και για την αρετή που επέδειξαν κατά τη διάρκεια των πολυειδών αγώνων τους. Θα καταλήξει ο απόστολος Παύλος να μας πει να αποφεύγουμε την αμαρτία και να αγωνιζόμαστε πνευματικά- «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄, 2). Ας δούμε όμως πώς η αμαρτία επιδρά στον άνθρωπο.
Τι είναι αμαρτία;
Η αμαρτία είναι μεγάλος τύραννος. Τίποτε δεν βαρύνει τόσο πολύ την ψυχή, τίποτε δεν κάνει τόσο ανάπηρη τη διάνοια και δεν την ταπεινώνει «ὡς ἁμαρτίας συνειδὸς», γράφει ο ιερός Χρυσόστομος.
Πριν να διαπράξει κάποιος την αμαρτία, δεν καταλαβαίνει την απαίσια όψη της. Η μέθη της ηδονής συγκαλύπτει τη βδελυρότητά της. Όταν όμως διαπραχθεί, δεν περνούν λίγα λεπτά και αρχίζει το μαστίγωμα της συνειδήσεως. Αφαιρεί η αμαρτία από τον άνθρωπο κάθε επιχείρημα. Τον κουρελιάζει. Σφίγγεται ο αμαρτωλός από τις σειρές των παραπτωμάτων του.
Ακόμη υπάρχουν και τα χειρότερα. Πολλές φορές καταλαμβάνεται από φοβίες, γίνεται ο άνθρωπος καχύποπτος και αγωνιά. Μάλιστα στις ημέρες μας, για να γλιτώσουν πολλοί από την πίεση της αμαρτίας, καταφεύγουν και σε ψυχοφάρμακα• «...πάντα αὐτοῖς δέους καὶ ἀγωνίας ἐστὶ μεστά, πάντα περιβλέπονται, πάντα φοβοῦνται», θα συμπληρώσει ο ιερός Χρυσόστομος. Μια γυναίκα, όταν γεννήσει, σταματάνε οι πόνοι του τοκετού, ενώ στην αμαρτία, όταν αυτή γεννηθεί στην καρδιά του ανθρώπου, τότε αρχίζουν οι φοβερές οδύνες. Τόσο πολύ σφίγγει η αμαρτία τον άνθρωπο, ώστε νομίζει πως θα πεθάνει- «περιέσχον με ὠδῖνες θανάτου» (Ψαλμ. ιζ΄, 5), δηλ. με κατέλαβαν οι πόνοι και οι ωδίνες του θανάτου, λέγει ο προφήτης Δαβίδ.
Παραδείγματα για την αμαρτία
Πάνω σ’ αυτά ας αναφέρω μερικά παραδείγματα. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του Κάιν που αναφέρεται στο βιβλίο της Γενέσεως. Όταν σκότωσε τον αδελφό του, είχε φοβερές τύψεις συνειδήσεως. Ο ίδιος είπε για τον εαυτό του- «ἔσομαι στενῶν καὶ τρέμων ἐπὶ τῆς γῆς» (Γεν. δ΄, 14). Ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό είναι φοβερή κατάσταση. Ο άνθρωπος δεν βλέπει την αγάπη του Θεού, αλλά τη δικαιοσύνη του και φοβάται πολύ. Κι όταν ο Δαβίδ έπεσε στο διπλό αμάρτημα της μοιχείας και του φόνου και τον ήλεγξε ο προφήτης Νάθαν, στεναχωρήθηκε. Τον έσφιγγαν οι αμαρτίες του πάρα πολύ. Έτσι εκ βάθους της καρδίας του είπε- «Ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ» (Β' Βασ. ιβ΄, 13). Έγραψε μάλιστα και τον πεντηκοστό ψαλμό και ανάμεσα στα άλλα έλεγε- «...ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός» (Ψαλμ. ν΄, 5). Δεν έφευγε από μπροστά του η αμαρτία. Η συνείδηση τον κατηγορούσε συνέχεια και τον έκανε να υποφέρει.
Τραγικότερο είναι το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν καταλήφθηκε από τύψεις συνειδήσεως και τον πίεζε η αμαρτία του, εκ βάθους αναφώνησε- «Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῶον», και πιεζόμενος σκληρά από τη συνείδησή του αυτοκτόνησε, «ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. κζ΄, 5). Δεν μετανόησε, αλλά προτίμησε την αυτοκτονία. Αυτό το φοβερό σφίξιμο των αμαρτωλών καταστάσεων το νιώθουμε όλοι μας.
Θεραπεία της αμαρτίας
Αμαρτήματα που δεν έχουν εξομολογηθεί, ανομολόγητα και κρυφά, μας τυραννούν νύχτα και ημέρα. Όσο και αν από πλευράς κοινωνικής δεν μας δημιουργούν προβλήματα, εντούτοις μέσα μας νιώθουμε μια πίεση, και μάλιστα αφόρητη, και οδύνες και στενοχωριόμαστε και πολλές φορές παθαίνουμε και ψυχολογικά τραντάγματα και σοκ. Κανείς δεν μας αντιλαμβάνεται, αλλ’ εμείς ζούμε το δράμα μας.
Έχουμε τη δυνατότητα μέσα στην Εκκλησία να σπάσουμε τις σειρές των αμαρτημάτων μας με τη μετάνοια και την εξομολόγηση και στη συνέχεια με τη θετική εργασία των εντολών του Θεού. Αντί να μας πιέζουν οι αμαρτίες, ας μας περιβάλλει η χάρη του Θεού. Αντί να είμαστε δέσμιοι των παθών, ας γίνουμε απελεύθεροι Ιησού Χριστού. Αντί να τρέμουμε μήπως καταστραφούμε, ας νιώσουμε την άνεση των τέκνων του Θεού. Ο Παύλος το φωνάζει- «τῇ ἐλευθερίᾳ ἡμᾶς Χριστὸς ἠλευθέρωσεν˙ στήκετε καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. ε΄,1). Μας απάλλαξε ο Κύριος με το αίμα του από τις αλυσίδες της αμαρτίας• μην τις ξαναβάζουμε πάλι μόνοι μας. Η μετάνοια είναι ένα δεύτερο βάπτισμα. Εξαλείφει και τις πιο μεγάλες αμαρτίες και χαρίζει στον άνθρωπο την ελευθερία και την άνεση. Η μετάνοια είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Είναι μια δεύτερη συνθήκη που συνάπτουμε με τον Θεό, για να αρχίσουμε τη ζωή μας χωρίς να έχουμε σύντροφο την αμαρτία και τα πάθη μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου είναι η αμαρτία. Εάν απελευθερωθούμε απ’ αυτήν, τότε γίναμε πραγματικά ελεύθεροι.
Αγαπητοί αδελφοί, να δώσει ο Θεός να γίνουμε άνθρωποι δικοί του χωρίς να μας κυνηγάει και να μας σφίγγει η αμαρτία. Αμήν.
Μητροπ. Εδέσσης Ιωήλ, Ο επιούσιος Άρτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου