Ζοῦμε σέ μιά κοινωνία ὂχι μονάχα ἐδῶ, ὃλη ἡ κοινωνία ἡ παγκόσμια ἒχει γίνει σαρκική. «Οὐ μή καταμείνει τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰώνα διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας» δηλαδή δέν θά
παραμείνη στούς ἀνθρώπους αὐτούς τό πνεῦμα μου γιατί ἒγιναν δοῦλοι τῆς σαρκός (Γέν.6-3). Νά τό ποῦμε ἁπλᾶ τί θά πεῖ σάρξ.
Εἶναι ἡ κατάσταση ἐκείνη, στήν ὁποία ἒχουμε πλέον γίνει ὁλόκληροι, ψυχῆ τε καί σώματι, ἓνα κομμάτι τοῦ ἀνθρώπου.
Καί ἐνῶ ὁ ἂνθρωπος περιορίζει τόν ἑαυτό του σέ μία μονάχα λειτουργία, σάν νά εἶναι αὐτή τό πᾶν καί λατρεύεται ὁ καινούργιος Θεός, ὁ παλιός δηλαδή, ἡ Ἀφροδίτη, μέ καινούργιο ὂνομα. Μοντέρνα πράγματα!
Ἑπομένως ὁ ἂνθρωπος αὐτός ὁ σαρκικός, εἶναι ἀδύνατο νά δεχτεῖ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, διότι καταπνίγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σέ μία τέτοια ἂθλια ψυχή.
Καί ζοῦμε λιγότερο ἢ περισσότερο, μικροί καί μεγάλοι, ἐπηρεασμένοι ἀπό τό πνεῦμα αὐτό.
Ἱερομ. Εὐσεβίου, Β΄ὁμιλία, «Ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου