Η αγία Γενεβιέβη των Παρισίων

Η αγία Γενεβιέβη γεννήθηκε το 422 στο χωριό Ναντέρ κοντά στο Παρίσι. Ήταν μόλις επτά χρονών όταν ο άγιος Γερμανός της Ωξέρ (η μνήμη του εορτάζεται στις 31 Ιουλίου), διακρίνοντας την εύνοια του Θεού πάνω 

στο παιδί, ανακοίνωσε στους γονείς της ότι είχε επιλεγεί για να υπηρετήσει τη σωτηρία πολλών. Την ευλόγησε και της έδωσε ένα νόμισμα σημαδεμένο με ένα σταυρό ως σημείο της αφιέρωσής της στον Θεό. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί αφοσιώθηκε όλο και περισσότερο
στην άσκηση.

Μια μέρα η μητέρα της, εκνευρισμένη που την έβλεπε να συχνάζει τόσο πολύ στην εκκλησία, πήγε να την χτυπήσει, μα στη στιγμή ο Θεός την τύφλωσε. Ξαναβρήκε το φως της μετά δύο χρόνια, τρίβοντας τα μάτια της με νερό που η κόρη της είχε αναμείξει με τα δάκρυά της και το είχε σταυρώσει. Χωρίς εμπόδια πια από μέρους των δικών της η Γενεβιέβη αφιερώθηκε οριστικά στον Κύριο, διακονώντας τον επίσκοπο Βούργων Βίλικο, εξακολούθησε όμως την ασκητική της ζωή στην οικογενειακή οικία, καθώς τότε δεν υπήρχαν μοναστήρια στη Γαλατία.

Όταν πέθαναν οι γονείς της ήρθε να εγκατασταθεί στο Παρίσι, στο σπίτι της νονάς της. Αφού υπέμεινε καρτερικά μια σκληρή αρρώστια, επέβαλε στον εαυτό της μεγάλες στερήσεις: προσευχόταν αδιάκοπα, δεν έβγαινε έξω παρά για να βοηθήσει τους φτωχούς, έτρωγε μόνο δυο φορές την εβδομάδα λίγο ψωμί και κουκιά. Καθυπόταξε έτσι τις ορμές της σαρκός και ειρήνευσε την ψυχή της, σε σημείο που να υπομένει καρτερικά τις κατηγορίες και τις φήμες που διέδιδαν οι φθονεροί, μέχρις ότου ο άγιος Γερμανός της Ωξέρ με παρέμβασή του τους επέβαλε να σέβονται τη διακόνισσα του Θεού. Έτσι οι Παριζιάνοι άρχισαν να αναγνωρίζουν την αγιότητά της και νεαρές κοπέλες συνάχθηκαν γύρω της για να μιμηθούν τη βιοτή της.

Η φήμη της αγίας Γενεβιέβης απλώθηκε ως την Ανατολή, αφηγούνται μάλιστα ότι Σύροι έμποροι μετέφεραν στον άγιο Συμεών τον Στυλίτη (1 Σεπτ.) τις αρετές της ταπεινής παρθένας των Παρισίων και αυτός της έψαλε δοξαστικό και ήθελε να την επικαλείται στις προσευχές του.

Η αγία Γενεβιέβη είχε μεγάλη αφοσίωση στους αγίους που είχαν θεμελιώσει τη Γαλατική Εκκλησία. Οικοδόμησε την πρώτη βασιλική πάνω από τον τύμβο του αγίου Διονυσίου Παρισίων και ενέπνευσε στους Παριζιάνους την ευλαβική συνήθεια να έρχονται εδώ για προσκύνημα, ακόμη και με τη χειρότερη κακοκαιρία. Μια μέρα πήγε στη βασιλική εν μέσω καταιγίδας μ’ ενα κερί στο χέρι χωρίς να σβήνει η φλόγα του. Συνέβαλε ακόμη τα μέγιστα στην ανάπτυξη της τιμής του αγίου Μαρτίνου της Τουρ, που θα γινόταν ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα της Δύσης. Σε αυτά της τα ταξίδια θεράπευε τους αρρώστους και έδιωχνε δαιμόνια υπηρετώντας όλους ως όργανο της θείας Πρόνοιας.

Στις αρχές του 451 ο Αττίλας και η βάρβαρη ορδή του των Ούννων πλησίαζε επικίνδυνα το Παρίσι, λεηλατώντας και αφανίζοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Οι κάτοικοι της πόλης πανικόβλητοι ήθελαν να φύγουν, μόνο η Γενεβιέβη διατηρώντας την ψυχραιμία της συγκέντρωσε τις γυναίκες στις εκκλησίες για να ικετεύσουν τη βοήθεια του Θεού με νηστεία, δάκρυα και προσευχή, και προσπάθησε να ενθαρρύνει τους άνδρες. Αυτοί συγκρούστηκαν μαζί της και μάλιστα ετοιμάστηκαν να τη ρίξουν στο Σηκουάνα, όταν ένας αγγελιοφόρος ήρθε εκ μέρους του αγίου Γερμανού της Ωξέρ, να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά ότι ο Θεός είχε εκλέξει τη Γενεβιέβη προστάτιδα της πόλης.

Όντως, σύμφωνα με τις προρρήσεις της αγίας, ο Αττίλας γρήγορα παρέκαμψε το Παρίσι, υπέστη δεινή ήττα με το κοινό μέτωπο Φράγκων και Γαλλορωμαίων και αποχώρησε. Ο βασιλιάς των Φράγκων Χιλδέριχος ηγεμόνευσε τότε στην περιοχή για είκοσι χρόνια. Αν και παρέμενε βάρβαρος, έδειχνε σεβασμό για την Εκκλησία και με τις παρακλήσεις της αγίας συναίνεσε να απαλυνθούν τα βάσανα των φυλακισμένων. Οι Φράγκοι ωστόσο απωθήθηκαν από τους Ρωμαίους και προσπάθησαν να επωφεληθούν κατακρατώντας την τροφοδοσία της πόλης. Η σιτοδεία ήταν προ των πυλών και ο λαός έχανε ξανά την εμπιστοσύνη του στο Θεό. Η Γενεβιέβη κάλεσε μερικούς τολμηρούς λεμβούχους και με μεγάλη διακινδύνευση προμηθεύθηκε σιτάρι από την Αρκίς-συρ-Ωμπ και ξαναγύρισε να το μοιράσει σε όλους τους Παριζιάνους ευνοώντας τους φτωχότερους.

Το 481 ο Κλόβις γίνεται βασιλιάς των Φράγκων και με την επιρροή της συζύγου του αγίας Κλοτίλδης (τιμάται στις 3 Ιουνίου) επέδειξε πάντα μεγάλο σεβασμό για την αγία Γενεβιέβη. Άκουγε τις συμβουλές της και δεν δίσταζε να μεταβάλει την πολιτική του απέναντι στους κατατρεγμένους. Ενώ αποτέλειωνε την κατάκτηση της Γαλατίας, η αγία Κλοτίλδη έμεινε κοντά στη Γενεβιέβη στο Παρίσι και ο άγιος Ρεμί ερχόταν καμιά φορά να τις επισκεφθεί για να μιλήσουν για θεία πράγματα. Τρεις άγιοι επαγρυπνούσαν λοιπόν στη γέννηση της Γαλλίας.

Η αγία Γενεβιέβη έφθασε έτσι σε ηλικία ογδόντα ετών. Παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό εν ειρήνη, περιβεβλημένη την αγάπη και την αφοσίωση ολόκληρου του λαού. Δεν έπαυσε ωστόσο να προστατεύει στους αιώνες την πόλη των Παρισίων και τους κατοίκους της. Τα άγια λείψανά της, που βρίσκονται στην εκκλησία της αγίας Γενεβιέβης, πάνω στον ομώνυμο από τότε λόφο, επιτελούν αναρίθμητες ιάσεις. Στους μεγάλους κινδύνους: πολέμους, πολιορκίες, επιδημίες, λιμούς, πλημμύρες, πυρκαγιές, ο λαός κατέφευγε σύσσωμος στην αγία. Γίνονταν μεγάλες λιτανείες με τη λειψανοθήκη μπροστά και ο Θεός δεν παρέλειπε να δείξει την εύνοιά του με θαύματα, ανταποκρινόμενος στις προσευχές της αγίας και στην πίστη του λαού της πόλης.

Τα λείψανά της κάηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους και ρίχθηκαν στο Σηκουάνα από τους επαναστάτες το 1793. Όμως η αγία παραμένει ζωντανή για αυτούς που ξέρουν να την επικαλούνται με πίστη.

Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Ιανουάριος. Εκδόσεις Ορμύλια.

Πηγή