Κρατώ τα μάτια σφαλιστά .
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Όλα πιο καθαρά μπροστά μου. Την ομίχλη του ο Άθωνας την στολίζεται μονάχος. Και κείνη δεν παραπονιέται …Στην κορυφή της Μεταμόρφωσης προτιμά να παραμένει σαν άλλος μετανοημένος μαθητής …Καλόν ημάς εστί ώδε είναι …
Βήματα απαράλλαχτα, μετρημένα τώρα στο μονοπάτι του Ουρανού …Πατήματα στο χώμα , σκαμμένοι οδοδείκτες για το κελί του Αγίου. Η γη κρατά στο φόρεμά της, μονάχα όσα με φιλότιμο πόνο και πίστη χαράχτηκαν απάνω της. Για τα άλλα βρίσκει χώμα ξερικό και τα απαλείφει στη στιγμή.
Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Δεν λοξοδρομούν οι ψυχές όταν ελπίζουν. Προσμένει ο Όσιος κεραστής με γλύκα και δροσιά να τις φιλέψει. Φτάνω ξανά στην αυλή της Παναγούδας. Οι αισθήσεις , ακονισμένες ψάχνουν για ακήρατες πλευρές του Δεσπότη Χριστού να τον ψηλαφίσουν. Οι μνήμες ερημίτικα πουλιά ταξιδευτές, σαν τον Όλετ τον φτερωτό προσκυνητή που άφοβα ακόμα τρώει και πίνει απ τη χούφτα του Αγίου. Θαύματα και θαυμάσια ίχνη του Γέροντα τόσα χρόνια μετά . Σαν να μην κύλησε ποτέ ο χρόνος. Όλα όπως τα άφησε, όλα όπως τα ευλόγησε .Όλα όπως τα οικονομεί.
Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Τώρα στην αγιόκαρπη γη τυπώνονται ίχνη από γόνατα. Μυριαρίθμητα ζευγάρια γόνατα, που στέκουν στην μεγάλη σειρά της ευγνωμοσύνης, καρτερώντας με υπομονή και δάκρυα, λίγο-λίγο να φτάσει η ώρα που θα τον συναντήσουν, μετανοίζοντας στο μέρος της καρδιάς του, που εκείνος έλεγε πως είναι πολύ μικρή για να χωρέσει την απέραντη αγάπη του Κυρίου. Κι όμως αυτήν την καρδιά την πλάτυνε τόσο ο Χριστός, που πάνω της ανάπαυσε και λύτρωσε έναν Παράδεισο ψυχές …
Ζήλεψαν τώρα τα χείλη τα ευλογημένα γόνατα . Πόθησαν κι αυτά να συναντηθούν με το ευωδιαστό χώμα στο ταπεινό του κιβούρι , στη σκιά του Παρθένου μαθητή, στου Θεολόγου το μοναστηράκι.
Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Ξανά στην ταπεινή καλύβη του Γέροντα . Παραμονές της Αγίας Ευφημίας . Μαζί κάνουν στρωτές μπρος στη χάρτινη εικονίτσα της Αγίας Τριάδας , όπως εκείνο το πρωινό μετά την εννάτη στο κελί. Και ύστερα ξανακάθονται, εκείνη στο σκαμνί κι αυτός στο μπαουλάκι του,να μιλήσουν για τα φριχτά μαρτύριά της και το αντιδόξασμα του Ουρανού.
Δεν σταματά του θέρους η καμπάνα να διαλαλεί την Αγία μνήμη. Δεν σταματά το συναξάρι να αφήνει χώρο για νέους αθλητές , για νέες παρηγορίες , νέους στρατιώτες παρακλήτους . Γεμάτος από κορυφές και ψηλώματα λιόχαρα ο Ιούλης . Στις έντεκα η Αγία Ευφημούλα ! Μια μέρα ύστερα ο ασκητής της Παναγούδας , του Θεού ο ασυρματιστής , ένσαρκος Άγγελος κι αυτός σαν τον Θεσβίτη . Χωρίς πύρινο άρμα όμως στο δρομολόι του Ουρανού … Παναγούδα –Σουρωτή.
Με μάτια σφαλιστά και στα χείλη η ευχή του Ιησού δια πρεσβειών του.
Τόσο βαστάει τούτη η διαδρομή …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου