Την Κυριακή 2 Ιουλίου 2017 κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στον ιερό ναό Παναγίας Χρυσελεούσας της κοινότητας Ακακίου, η Ιερά Μητρόπολη Μόρφου απένειμε τιμητικό δίπλωμα στον ιεροψάλτη
κ. Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του (3 Ιουλίου 1917) και την ευδόκιμη και πολύχρονη προσφορά τους ως Πρωτοψάλτης στους ιερούς ναούς της κοινότητάς του.
Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος συλλειτουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, πλαισιούμενοι από τους κληρικούς του ναού, τον Πρόεδρο της κοινότητας Ακακίου κ. Γιάννη Χατζηγιάννη, τα μέλη της οικογένειας του, συγχωριανών και άλλων πιστών.
Στο πρόσωπο του κ. Νικόλα Χατζηγιάννη αναφέρθηκε ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, ο ιεροψάλτης της κοινότητάς Ακακίου κ. Ιωάννης Λέμπος, ο πρωτοψάλτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριος Αντωνίου ανάγνωσε το τιμητικό δίπλωμα που του απένειμε η Μητρόπολη Μόρφου, κι εκ μέρους της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του ναού ο πρόεδρος π. Κωνσταντίνος Κακουρίδης.
Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Μόρφου ανάγνωσε ειδική ευχή που συνέταξε για τον Πρωτοψάλτη της κοινότητας Ακακίου κ. Νικόλαο Χατζηγιάννη για την εκατονταετηρίδα του βίου του και στο σύντομο λόγο του αναφέρθηκε στη σημασία της τιμής του κ. Νικόλαου ειδικά σήμερα, «που η κοινωνία μας πάσχει από την έλλειψη προτύπων» λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Ένας λόγος που επιθυμούσα να γίνει αυτή η τιμητική εκδήλωση προς το πρόσωπο σου αγαπητέ μου Νικόλαε είναι αφενός για να τιμηθεί η πολύχρονη και ευδόκιμη προσφορά σου στην Εκκλησία, αλλά και να τιμηθούν αυτά τα νέα παιδιά, οι νέοι ψάλτες, που στελεχώνουν το δικό σου αναλόγιο, αλλά και τ’ άλλα αναλόγια της ταπεινής μας Μητρόπολης. Διότι όπως γνωρίζουμε όλοι μας δεν είναι εύκολο μέσα στο κοσμικό φρόνημα που διέπει τη σύγχρονη κοινωνία μας, οι νέοι ν’ αφήσουν το κομπιούτερ τους, το διαδίκτυό τους, τους σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας, τις συνήθειες που τους επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και να ασχοληθούν με κάποια πρωτινά σημάδια της εκκλησιαστικής μας μουσικής, τα οποία όμως οδηγούν σε δρόμους αγιότητας. Επομένως, σε μια εποχή που αναζητούνται υποδείγματα και πρότυπα ζωής, ο κ. Νικόλας αποτελεί παράδειγμα για όλους μας.
Αλλά θα πρέπει να έχουμε κατά νουν ότι όλοι εμείς, οι ψάλτες, τα παιδιά, τα εγγόνια του Νικολάτζιη και οι συγχωριανοί του, δεν βρισκόμαστε σε αυτή τη σεμνή τελετή για να πανηγυρίσουμε μόνο τα εκατό του χρόνια, «γήρας γαρ τίμιον ου το πολυχρόνιον ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται» (Σοφ. Σολ. 4,8), αλλά γιατί ο άνθρωπος πρέπει να τιμάται και στη γη και στον ουρανό όπως μου είπε κάποτε ο γέροντάς μου ο Ιάκωβος. Κι αυτή η τιμή πρέπει ν’ αναφέρεται από τον ίδιο τον άνθρωπο που τιμάται στον Δωρεοδότη Χριστό και, είμαι βέβαιος αγαπητέ μου Νικολάτζιη ότι αυτή την εσωτερική διαδικασία ξέρεις να την ανακαλείς στη μνήμη σου, διότι, «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθέν εστι καταβαίνον από του πατρός των φώτων» (Επιστ. Ιακώβου 1,17).
Προσωπικά, ίσως το μόνο που πρόσφερα στον αγαπητό μου Νικολάτζιη, που δεν το σκέφτηκε κανείς άλλος, ήταν όταν πριν από οχτώ χρόνια τον έπεισα να έλθει μαζί μας σ’ ένα προσκυνηματικό ταξίδι στους Αγίους Τόπους, όπου έγινε και χατζής, προσκυνητής και θεωρός των Αγίων Τόπων. Μάλιστα μου έλεγε χαριτολογώντας, «ο μόνος που μου γέλασε να με φέρει νέο εις τους Αγίους Τόπους είστε εσείς Πανιερώτατε».
Χαίρομαι που είχαμε αυτή την ευκαιρία να είμαστε μαζί στον Άγιο Τάφο του Κυρίου μας που νίκησε τους τάφους. Εύχομαι να έχουμε αναστάσιμη γεύση κι εσύ κι εγώ και ο αδελφός μας Νικόλαος, αλλά κι όλοι εσείς κι εύχομαι αυτά τα νέα παιδιά του ψαλτηρίου ν’ ακολουθούν πάντοτε τον δρόμο και το υπόδειγμά του αγαπητού μας Νικόλαου.
Ιδιαίτερες ευχαριστήριες οφείλουμε στον Θεό που μας αξίωσε αυτή την ημέρα να έχουμε και εσάς μαζί μας αγαπητέ μου αδελφέ Νικόλαε, συλλειτουργό και συμπαραστάτη και, θα ήθελα στην αγάπη σας να απευθύνεται και εσείς το δικό ψυχωφελή λόγο».
Στο σύντομο του λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος μεταξύ άλλων είπε:«Πανιερώτατε, θέλω πολύ να σας ευχαριστήσω για το γεγονός ότι αποδεχθήκατε την πρόσκληση που μου έκανε ο κ. Νικόλαος και να εκφράσω, επίσης, τη μεγάλη μου χαρά που τέτοια μέρα, βρίσκομαι στην εκκλησία αυτή που διακόνησε τόσα χρόνια ο αγαπητός μας ιεροψάλτης.
Αν κοιτάξει κανείς τις ημερομηνίες, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της πρώτης του εκατονταετηρίδας και θα ήθελα ν’ ακούσουμε την τριγμή, καθώς εισέρχεται στο δεύτερο αιώνα της ζωής του. Το πρώτο, να του δίνει ο Θεός αυτή τη μεγάλη ευλογία, το δεύτερο σεβόμενος τον δεύτερο αιώνα της ζωής του, να μπει μέσα στην απόφαση να συνεχίσει να δοξολογεί τον Κύριο και το τρίτο μας δίνει ένα μήνυμα, το οποίο εύχομαι να το κρατήσετε, ότι πραγματικά αιωνόβιος, δεν είναι αυτός που ζει εκατό χρόνια στη γη, αλλά αυτός ο οποίος όσα χρόνια του δίνει ο Θεός, τα ζει με το φρόνημα της Αιωνίου Βασιλείας του.
Σας ευχόμαστε με αυτό το φρόνημα σεβαστέ κι αγαπητέ μας, κύριε Νικόλαε, ο Θεός να σας αξιώνει πραγματικά και με όλη την εμπειρία της πρώτης εκατονταετηρίδας να πορεύεστε κάτω από τη σκέπη των ευλογιών Του και στη δεύτερη εκατονταετηρίδα σας».
Ο τιμώμενος ιεροψάλτης κ. Νικόλας στο δικό του ευχαριστήριο λόγο μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Η τιμή που μου κάμνετε σήμερα είναι πρωτόγνωρη. Ίσως και υπερβολική. Αν με τιμάτε για τα εκατό χρόνια αυτής της ζωής μου, απλά θέλω να πω, πως πολλοί άλλοι έφθασαν και ξεπέρασαν τα εκατό. Ευχαριστώ τον Πανάγιο Θεό, για ότι μου έδωσε. Αν πάλι με τιμάτε για την μακρόχρονη παρουσία μου στα εκκλησιαστικά δρώμενα και για το ψάλσιμο για ογδόντα συνεχή χρόνια, είτε για τη συμμετοχή μου στα πράγματα του χωριού, σας ευχαριστώ θερμά. Πιστέψτε μου, δεν έκανα τίποτε άλλο, από ότι ένοιωθα. Από τα νεανικά μου χρόνια και από ότι μου έλεγε ο πατέρας μου, που έκλεισε ενενηνταπέντε χρόνια, ολόκληρο το Αργάκι ζούσε και λειτουργούσε γύρω από την Εκκλησία. Από τον εσπερινό του Σαββάτου μέχρι το απόγευμα της Κυριακής και στις μεγάλες γιορτές το χωριό ήταν πάντα στα γιορτινά του. Ζούσαμε μια ζωή μονοιασμένοι μέσα και γύρω από την Εκκλησία. Με την καμπάνα ξυπνούσε το χωριό. Με την καμπάνα τρώγαμε το μεσημέρι. Με την καμπάνα, μας καλούσε ο παπάς στην Εκκλησία. Και με την καμπάνα άρχιζε και τέλειωνε το σχολείο ο δάσκαλος».
Ο δε Πρωτοψάλτης του Ακακίου κ. Ιωάννης Λέμπος στο δικό του λόγο αναφέρθηκε στη ζωή του κ. Νικολάου και στο ζήλο που είχε από παιδί να διακονήσει ως ιεροψάλτης στην Εκκλησία τονίζοντας χαρακτηριστικά:
«Ο κ. Νικόλας από παιδί αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και τις Ακολουθίες. Ξυπνούσε νωρίτερα από τον πατέρα του και τον ακολουθούσε στον ναό ξημερώματα, πριν ανατείλει ακόμα ο ήλιος. Μικρό παιδί ανέβαινε στο αναλόγιο δίπλα στον πατέρα του Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη (Ρουσή), ο οποίος υπηρέτησε ως βοηθός ιεροψάλτης στο χωριό μας. Θυμάται πως, πριν ακόμα τελειώσει το δημοτικό σχολείο, έψελνε σύντομα τροπάρια των Ακολουθιών, τα οποία είχε διδαχθεί πρακτικώς, όπως τα Αντίφωνα της Θείας Λειτουργίας «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου…», «Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο αναστάς εκ νεκρών» κ.ά.».
Πολυχρονισμός στον ιεροψάλτη κ. Νικόλα Χατζηγιάννη Χατζηλευτέρη με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων του βίου του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου