Καλοκαιρινή πρόταση για τους νέους

Από τον π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό

Τα τελευταία χρόνια, λόγω και της οικονομικής κρίσης, πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους το καλοκαίρι σε κατασκηνώσεις. Ασφαλές περιβάλλον, κοινωνικοποίηση, δημιουργικότητα, αθλητισμός, 

ψυχαγωγία, διακοπές από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και το πρόγραμμα του χειμώνα καθιστούν την κατασκήνωση ελκυστικό τόπο και τρόπο. Μάλιστα, αρκετά παιδιά, όταν τελειώσουν το σχολείο και περάσουν στο πανεπιστήμιο, γίνονται στελέχη των κατασκηνώσεων, ομαδάρχες και ομαδάρχισσες.

Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μορφή εθελοντισμού, μέσα από την οποία αναδεικνύονται και ηγετικές προσωπικότητες. Το χιούμορ, η υπευθυνότητα, η δημιουργικότητα, η ανάληψη πρωτοβουλιών, αλλά και η αίσθηση ότι ο χρόνος είναι -εκτός από χρήμα- και προσφορά στους άλλους δίνουν ευκαιρίες σε χαρισματικούς νέους και νέες να ξεπηδήσουν από τις κατασκηνώσεις «άλλοι άνθρωποι». Κατασκηνώσεις έχει και η Εκκλησία. Ο θεσμός έχει τις ρίζες του στα χρόνια του Μεσοπολέμου, από τις εκκλησιαστικές οργανώσεις οι οποίες, επηρεασμένες από τον δυτικό τρόπο έκφρασης του εκκλησιαστικού βίου, αξιοποίησαν το καλοκαίρι ως έναν επιπλέον τρόπο και χρόνο κατήχησης. Πρόσφεραν όμως πολλά στην εκκλησιαστική ζωή, διότι έδωσαν την ευκαιρία σε πλήθος παιδιών να γνωρίσουν τι σημαίνει, εκτός από κοινωνικοποίηση και διακοπές, η επαφή με την εκκλησιαστική λατρεία και την παράδοση. Η Εκκλησία, κυρίως σε μητροπολιτικό αλλά και σε ενοριακό επίπεδο, αξιοποίησε τον θεσμό και σχεδόν σε όλους τους τόπους της πατρίδας μας οι γονείς μπορούν να επιλέξουν για τα παιδιά τους την εκκλησιαστική κατασκήνωση.

Τι διαφορετικό έχει αυτή η κατασκήνωση; Κυρίως τη γνωριμία με τις κύριες αρχές της χριστιανικής ζωής: την αγάπη, την προσευχή, τη θεία λειτουργία, την Αγία Γραφή, την εξομολόγηση, την εκκλησιαστική μουσική, τη ζωή των Αγίων, το κοινοτικό πνεύμα. Ταυτόχρονα, την απάντηση σε πολλές απορίες των παιδιών και των νέων για την πραγματικότητα του ουρανού που συναντά τη γη, τις υπαρξιακές ανησυχίες, την αίσθηση ότι υπάρχει ένα άλλο νόημα ζωής. Ολα αυτά σε συνδυασμό με τη χαρά και την αυθεντική ψυχαγωγία, καθώς και τη συνάντηση με πρόσωπα της εκκλησιαστικής ζωής, όπως είναι ο Επίσκοπος, ο ιερέας, ο κατηχητής, ο ομαδάρχης, ο εθελοντής στο μαγειρείο, ο οργανωτής, που δείχνουν στους νέους ότι η Εκκλησία δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα της ζωής, αλλά είναι η ίδια ζωή.

Κυρίως όμως είναι το κοινοτικό πνεύμα. Η αίσθηση του «εμείς». Οτι στην κοινωνία της πίστης χωρούν όλοι, χαρισματικοί και δύσκολοι, ευχάριστοι και ιδιόρρυθμοι, αρκεί με ελευθερία να προσέρχονται και να ζητούν να ανήκουν. Γι' αυτό και οι κατασκηνωτικές κοινότητες, στις οποίες τα παιδιά μαθαίνουν στην πράξη το «ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη», αποτελούν ένα υπόδειγμα ζωής που δεν συναντούμε εύκολα ούτε στις ενορίες ούτε και στις άλλες μορφές κοινοτικής οργάνωσης που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες μας, ιδίως τις σχολικές τάξεις. Τα δάκρυα του αποχωρισμού, η νοσταλγία κατά τον χειμώνα, η αίσθηση ότι το καλοκαίρι δεν έχει νόημα χωρίς την κατασκήνωση, παρά τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες των καιρών, δίνουν στα παιδιά και στους νέους που συμμετέχουν είτε ως κατασκηνωτές είτε ως στελέχη τη βεβαιότητα ότι τον Θεό, ακόμη κι αν Τον βρεις μόνος σου, δεν μπορείς να Τον ζήσεις μόνος σου. Γι' αυτό και η εκκλησιαστική κατασκήνωση θα είναι πάντοτε μια μοναδική καλοκαιρινή πρόταση για τους νέους, που θα τους αλλάξει τη ζωή!

Ορθόδοξη Αλήθεια