Μια φορά ένα παιδί δευτέρας γυμνασίου ήρθε στο καλύβι και χτύπησε το σιδεράκι στην πόρτα. Είχα ένα τσουβάλι γράμματα να διαβάσω, αλλά είπα, ας βγω να δω τι θέλει.
-Τι είναι, παλληκάρι; του λέω.
-Αυτό είναι, αλλά αυτός δεν είναι εδώ. Πήγε να αγοράση τσιγάρα, του λέω.
-Φαίνεται κάποιον πήγε να εξυπηρετήση, μου λέει με καλό λογισμό.
-Για τον εαυτό του πήγε να τα αγοράση, του λέω. Του είχαν τελειώσει και έκανε σαν τρελλός για τα τσιγάρα. Εμένα με άφησε εδώ μόνον μου και ούτε ξέρω πότε θα γυρίση. Αν δω ότι αργεί, θα σηκωθώ να φύγω.
Βούρκωσαν τα μάτια του και με καλό πάλι λογισμό είπε:
-Τον κουράζουμε τον Γέροντα.
-Τι τον θέλεις, τον ρωτάω.
-Την ευχή του θέλω να πάρω, μου λέει.
-Τι ευχή να πάρης, μωρέ! Αυτός είναι πλανεμένος. Δεν έχει χαΐρι. Εγώ τον ξέρω καλά. Μην περιμένεις άδικα, γιατί, κι όταν γυρίση, θα είναι νευριασμένος, ίσως είναι και μεθυσμένος, επειδή πίνει κιόλας.
Αλλά εκείνο έβαζε συνέχεια καλό λογισμό.
-Τέλος πάντων, του λέω, εγώ θα περιμένω λίγο ακόμη, τι θέλεις να του πω;
-Έχω ένα γράμμα να του δώσω, μου λέει, αλλά θα περιμένω να πάρω και την ευχή του.
Είδατε; Ότι του έλεγα, το έπαιρνε με καλό λογισμό. Του είπα: «σαν τρελλός έκανε για τα τσιγάρα» και το καημένο αναστέναξε, βούρκωσαν τα μάτια του. «Ποιός ξέρει», είπε, «κάποιον θα ήθελε να εξυπηρετήση».
Άλλοι τόσα διαβάζουν, κι εκείνο, παιδάκι δευτέρας γυμνασίου, και να έχη τόσο καλούς λογισμούς! Να του χαλάς τον λογισμό και αυτό να φτιάχνη καλύτερο λογισμό και να βγάζη πιο καλό συμπέρασμα. Το θαύμασα! Πρώτη φορά είδα τέτοιο πράγμα!
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου - Λόγοι Γ΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου