Ο... σκανδαλισμός της γερόντισσας!
Η Θεία Λειτουργία της Κυριακής μόλις είχε τελειώσει. Η ατμόσφαιρα στον ναό ήταν διάχυτη από την Χάρη του Θεού. Η οσμή ευωδίας από το λιβάνι και το κερί είχαν διαποτίσει ακόμα και τους τοίχους.
Κοντά στους ιστορημένους Αγίους που σε αγκάλιαζαν από παντού, ένοιωθες ότι κολυμπάς στο ... μέλι. Μελωμένες πράγματι και οι αγιογραφίες. Ποιος ξέρει τι συνέβαινε στην πραγματικότητα, κι' ένα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά του πατέρα του που πάσχιζε να το φέρει κοντά στις εικόνες να τις φιλήσει, εκείνο ήθελε και να τις ... γλείφει! Οι Άγιοι, σου χαμογελούσαν, ευχαριστημένοι που είδαν για μία ακόμη φορά να έχουν τελεστεί τα μυστήρια του Θεού. Οι άγγελοι κρατούσαν συγχορδία στη συστολή του ιερέα: μάζευαν κι' αυτοί τα φτερά τους!
Ο Κύριος εν χαρά μεγίστη, που προκλήθηκε να μοιράσει τον εαυτό Του στους κοινωνημένους πιστούς, οι οποίοι θα Τον μετέφεραν στα σπίτια τους και στην καθημερινότητά τους.
Οι πιστοί, πλην ολίγων που είχαν κάποια επείγουσα εργασία, κατέβηκαν στο υπόγειο του ναού για τον καθιερωμένο καφέ.
Το υπόγειο λειτουργούσε ως αίθουσα πολλαπλών χρήσεων: προσφορά πρωινού καφέ μετά τη Θεία Λειτουργία, προσφορά καφέ σε μνημόσυνα, τόπος πνευματικών συνάξεων για μελέτη Αγίας Γραφής, αίθουσα κατηχητικών ...
Μεγάλη ευλογία για τον ναό! Εκεί πραγματοποιείτο η λειτουργία μετά την ... Λειτουργία. Και εκεί η ατμόσφαιρα πανηγυρική και ευχάριστη.
Ο ιερέας κατέλυσε και ξεφόρεσε. Κατέβηκε κι' αυτός να συναντήσει τους ενορίτες του, να πιει κι' αυτός τον καφέ του. Πριν καθήσει, έκανε ένα γύρο στα διάσπαρτα τραπέζια. Σε όλους είχε κάτι να πει: έναν ενθαρρυντικό λόγο, μία σύντομη παρατήρηση στο πρόβλημα που πεταχτά κάποιος του έλεγε, ένα αστείο. Σε κάποιους απλώς χτύπησε φιλικά την πλάτη. Ο αδελφός ανάμεσα στους αγαπημένους αδελφούς.
Ο πατέρας μαζί με τα παιδιά του! Κάθισε κι' αυτός και σερβιρίστηκε. Οι γύρω του που είχαν προλάβει τις θέσεις χαίρονταν την παρουσία του. Ο καθένας ήθελε και κάτι να του πει. Όλους τους άκουγε με χαμόγελο και ευχαρίστηση. Ορισμένοι ήθελαν να τον ... μονοπωλήσουν. Πάντα συμβαίνει κι' αυτό. Οι άλλοι βεβαίως δεν τον άφησαν. Ο παπάς ήταν ο παπάς τους. Για όλους.
Είδε την ηλικιωμένη γυναίκα που πάντα ήταν πρώτη στη διακονία, να στέκεται παράμερα, σαν να τον περίμενε. Φαινόταν ότι κάτι την απασχολούσε, αλλά δίσταζε με όλους αυτούς που τον περιτριγύριζαν.
«Τι κάνετε, κ. Πηνελόπη;» την ρώτησε ο παπάς. «Ελάτε πιο κοντά. Καθήστε κι' εσείς λίγο μαζί μας. Μια ζωή μας υπηρετείτε όλους. Πιείτε κι' εσείς το καφεδάκι σας».
Η κ. Πηνελόπη διστακτικά προχώρησε. Τα μάγουλά της ήταν λίγο κοκκινισμένα. «Πάτερ», είπε γέρνοντας λίγο προς τον ιερέα.
«Πάτερ, θέλω έπειτα κάτι να σας ρωτήσω, που καιρό τώρα με απασχολεί και με ενοχλεί.
Σαν αγκάθι τριβελίζει μέσα στο μυαλό μου.
Και ιδιαιτέρως σήμερα, δεν ξέρω γιατί, ήταν αυτό που απορρόφησε τόσο την σκέψη μου, σαν λογισμός εκ του πονηρού σχεδόν, που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και στην Θεία Λειτουργία».
«Τι συμβαίνει, κυρία Πηνελόπη;», είπε ψιθυριστά σχεδόν, ο ιερέας. «Θέλετε να ρωτήσετε τώρα, ή λίγο αργότερα, όταν φύγουν οι πολλοί;»
Φύγανε οι πολλοί, έμειναν ελάχιστοι, ο ιερέας έμεινε με την κυρία Πηνελόπη.
«Τι συμβαίνει, κυρία Πηνελόπη;» είπε στην αγαθή γυναίκα, η οποία μπορεί να μην ήξερε πολλά γράμματα, όμως στην καρδιά της είχε αναμμένο πυρσό αγάπης του Θεού. «Τι σας απασχολεί»;
«Όπως σας είπα, πάει πολύς καιρός που μ' ενοχλεί αυτό που ακούω, αλλά σήμερα μου έχει καρφωθεί στο μυαλό. Λοιπόν, πάτερ μου, φταίτε ... κι' εσείς για τον πειρασμό μου αυτόν, όπως και οι εκκλησιαστικοί σταθμοί που ακούω, όταν δεν έρχομαι στον ναό και ακούω από ραδιοφώνου τη Λειτουργία».
Ο ιερέας στενοχωρήθηκε. Ο ίδιος να γινόταν αιτία πειρασμού σε μία τόσο αγαθή γερόντισσα; Μία ρυτίδα αυλάκωσε για λίγο το μέτωπό του.
«Λοιπόν», συνέχισε η γυναίκα, «πρόκειται για κάτι που σχετίζεται με την Παναγία μας. Νοιώθω ότι μ' αυτό που λέτε, όπως το λέτε, την ... υποβαθμίζετε, την προσβάλλετε - πώς να το πω; Και η Παναγία είναι Παναγία. Είναι το λατρευτό μας πρόσωπο. Μετά τον Χριστό μας, όπως και εσείς ο ίδιος λέτε, σ' αυτήν αναφερόμαστε. Θυμάμαι μάλιστα και την φράση που συνεχώς μας λέτε: Θεός μετά Θεόν!»
Έπεφτε από τα σύννεφα ο παπάς. Υποβαθμίζει κι' αυτός την ... Παναγία και δεν το έχει πάρει είδηση; Μα τι συμβαίνει; Δεν μίλησε. Άφησε την Πηνελόπη να ολοκληρώσει.
Η γυναίκα έκανε μία παύση. Σαν να δίσταζε να εκστομίσει τη ... «βλασφημία»! Στο τέλος είπε αποφασιστικά. «Πάτερ, γιατί την Παναγία Μάννα μας, που είναι η Δέσποινα του Κόσμου, εσείς και οι εκκλησιαστικοί σταθμοί την λέτε "Δεσποινίς";»
- Κάτι άρχισε να καταλαβαίνει ο παπάς ...
«Πότε γίνεται αυτό, κ. Πηνελόπη μου;» «Ε, να, τότε που λέτε "Της Παναγίας, αχράντου...", μετά αντί να πείτε Δέσποινας λέτε, «Δεσποινίς»!!!»
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα χείλη του ιερέα και χαμογέλασε πλατιά. Αγκάλιασε την γερόντισσα και εξακολουθώντας να χαμογελά της είπε.
«Κυρία Πηνελόπη μου, φταίει που δεν ξέρετε καλά την γραμματική της Ελληνικής γλώσσης», είπε και τόνισε ιδιαιτέρως το "γλώσσης". Είδατε τι μόλις είπα κυρία Πηνελόπη; Είπα όχι γλώσσας, αλλά γλώσσης. Είναι λάθος αυτό»;
«Όχι, πάτερ», μουρμούρισε η αγαθή γυναίκα, χωρίς να καταλαβαίνει την ερώτηση του ιερέα.
«Να, τι συμβαίνει κυρία Πηνελόπη. Στην Αρχαία Ελληνική, η Δέσποινα κάνει γενική της Δεσποίνης και όχι της Δέσποινας. Όπως συμβαίνει και με το γλώσσα, με την θάλασσα και με ένα σωρό ακόμη λέξεις. Δεν θέλω να κάνουμε τώρα μάθημα γραμματικής, αλλά δεν είναι λάθος αυτό που λέμε, κ. Πηνελόπη μου. Η Δέσποινα είναι της Δεσποίνης, δηλαδή της Δέσποινας.Οπότε λέμε στην αίτηση:
"Της Παναγίας αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου", και όχι "Δεσποινίς". Επειδή μάλλον λέμε την αίτηση με τρόπο εμμελή, λίγο τραγουδιστά δηλαδή, ακούτε τον τόνο να κατεβαίνει στη λήγουσα που λέμε».
«Α!», είπε η κυρία Πηνελόπη. «Να με συμπαθάτε, πάτερ, δεν ξέρω πολλά γράμματα, και γι' αυτό το είχα παρεξηγήσει. Συγγνώμη, πάτερ, που σας στενοχώρησα».
«Να είστε καλά, κυρία Πηνελόπη. Ότι θέλετε να ρωτάτε και αν μπορώ θα σας απαντώ. Μάλλον όμως πρέπει κι' εμείς οι ιερείς να προσέχουμε καλύτερα στο πώς λέμε τις αιτήσεις και τις ευχές, για να μην δημιουργούνται προβλήματα ...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου