Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο άγιος Τύχων καταγόταν από την αρχαία πόλη της Κύπρου Αμαθούντα και έζησε τον 4ο αιώνα μ. Χ. Οι γονείς του ήσαν ευσεβείς και τον ανέθρεψαν “εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου”. Ήταν από την παιδική του ηλικία φιλάνθρωπος και ελεήμων.
Μικρός βοηθούσε τον πατέρα του στο Αρτοποιείο, που εκείνος διέθετε, και στους πτωχούς έδινε ψωμί χωρίς να εισπράττη χρήματα. Κάποια φορά ο πατέρας του τον παρατήρησε, επειδή “τό είχε παρακάνει” κατά την κρίση του, και τον πήρε μαζί του στην αποθήκη για να του δείξη το σιτάρι που συνεχώς λιγόστευε.
Με έκπληξη όμως παρατήρησε ότι η αποθήκη ήταν γεμάτη σιτάρι και από τότε του επέτρεψε να ελεή απλόχερα τους πτωχούς. Στο μικρό Τύχωνα αυτό φάνηκε πολύ φυσικό, γιατί πίστεψε με όλη του την καρδιά τον λόγο που άκουσε, το ότι, δηλαδή, όποιος ελεεί τους πτωχούς δανείζει τον Θεό, ο οποίος θα του το ανταποδώση στο πολλαπλάσιο. Και τώρα διαπίστωνε ότι ο λόγος αυτός είναι πέρα για πέρα αληθινός.
Με έκπληξη όμως παρατήρησε ότι η αποθήκη ήταν γεμάτη σιτάρι και από τότε του επέτρεψε να ελεή απλόχερα τους πτωχούς. Στο μικρό Τύχωνα αυτό φάνηκε πολύ φυσικό, γιατί πίστεψε με όλη του την καρδιά τον λόγο που άκουσε, το ότι, δηλαδή, όποιος ελεεί τους πτωχούς δανείζει τον Θεό, ο οποίος θα του το ανταποδώση στο πολλαπλάσιο. Και τώρα διαπίστωνε ότι ο λόγος αυτός είναι πέρα για πέρα αληθινός.
Ο άγιος Τύχων έγινε κατ΄ αρχάς Αναγνώστης και στην συνέχεια Διάκονος και Πρεσβύτερος. Τέλος, αξιώθηκε να γίνη ποιμενάρχης της Επισκοπής Αμαθούντος. Με τα πύρινα κηρύγματά του, και δια του μυστηρίου του Βαπτίσματος, ενέταξε στους κόλπους της Εκκλησίας πάρα πολλούς ειδωλολάτρες, οδηγώντας τους από το σκοτάδι της φιλήδονης και εμπαθούς βιοτής, στο φως της κατά Χριστόν ζωής. Επί των ημερών του η Κολυμβήθρα έγινε πολύτεκνη. Αυτό εξόργισε τους φανατισμένους ειδωλολάτρες, τους ιερείς των ειδώλων, αλλά και κάποιους που είδαν να θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα και τον πολέμησαν με αγριότητα. Ωστόσο δεν επέτρεψε ο Θεός να υποστή το μαρτύριο και “ετελειώθη εν ειρήνη”.
Από τα αναρίθμητα θαύματα του αγίου μπορεί να ξεχωρίση κανείς ένα, το οποίο είναι ασυνήθιστο. “Όταν ο άγιος ζούσε φύτεψε ένα ξερό κλήμα και αφού προσευχήθηκε θερμά αυτό βλάστησε και έδωσε καρπούς. Από τότε κάθε χρόνο το θαύμα επαναλαμβάνεται. Την ημέρα της μνήμης του το κλήμα παρουσιάζει σταφύλια ώριμα και γλυκά, τα οποία προσφέρονται ως ευλογία στους πιστούς”.
Επειδή ο άγιος Τύχων ήταν πλήρης Πνεύματος "Αγίου γνώριζε πολύ καλά τί σημαίνει αληθινή ελευθερία και τί πνευματική δουλεία και σε ποιά τραγική κατάσταση οδηγεί τους ανθρώπους η υποδούλωσή τους στα είδωλα, δηλαδή στον διάβολο. Επειδή λατρεία των ειδώλων σημαίνει λατρεία του Διαβόλου, αφού “τά είδωλα των εθνών είναι δαιμόνια”, γι΄ αυτό και αγωνίσθηκε εναντίον της ειδωλολατρείας, από αγάπη προς τους ανθρώπους, για να τους βοηθήση να γευθούν την ειρήνη, την χαρά, την αγάπη και όλες τις άλλες αρετές, που στην αυθεντική τους μορφή δεν είναι απλά συναισθήματα, αλλά καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η δημιουργία ειδώλων και η απονομή λατρείας σε αυτά συνιστά πνευματική ανωριμότητα, ύπαρξη εσωτερικού κενού και έλλειψη πληρώματος ζωής. Ανάλογα με τα πάθη, στα οποία είναι κανείς υποδουλωμένος, είναι και τα είδωλα που κατασκευάζει και λατρεύει. Μερικά από αυτά έχουν σχέση με την φιληδονία, άλλα με την φιλαργυρία, την κενοδοξία κ.λ.π. και όλα μαζί με την υπερηφάνεια, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στο σημείο να ειδωλοποιήση και να λατρεύη ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό του, ως άλλος Ναβουχοδονόσορας. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος “ενώ εγνώρισαν τον Θεό, δεν τον τίμησαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν, αλλά με τις σκέψεις τους παρεδόθησαν σε μάταια πράγματα και σκοτίσθηκε η ανόητη διάνοιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν ανόητοι και αντήλλαξαν την λαμπρότητα του αφθάρτου Θεού με το ομοίωμα της μορφής φθαρτού ανθρώπου και πτηνών και τετραπόδων και ερπετών. Γι΄ αυτό, τους παρέδωσε ο Θεός στις επιθυμίες των καρδιών τους σε ακαθαρσία, ώστε να ατιμάζουν τα σώματά τους μεταξύ τους. Αντήλλαξαν την αλήθεια του Θεού με το ψεύδος και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίση αντί του Δημιουργού, ο οποίος αληθινά είναι άξιος να ευλογήται αιώνια. Γι΄ αυτό τους εγκατέλειψε η Χάρη του Θεού και παρεδόθησαν σε πάθη ατιμωτικά (Ρωμ. α' 21-26).
Οι θεοί των ειδώλων είναι ανύπαρκτοι. Είναι στην πραγματικότητα η θεοποίηση των ανθρωπίνων παθών. Οι ειδωλολάτρες επιμένουν στην λατρεία των ψεύτικων θεών, αλλά και στην δημιουργία νέων ειδώλων, επειδή θέλουν να δουλεύουν στα πάθη τους χωρίς να ελέγχονται από τον νόμο του Θεού, ή από την συνείδησή τους, την οποία θέλουν και προσπαθούν να φιμώσουν.
Στις μέρες μας παρατηρείται μια έξαρση της ειδωλολατρείας και οι νεοειδωλολάτρες θέτουν συχνά - πυκνά ένα ψευτοδίλημμα του τύπου “Ορθοδοξία ή Ελληνισμός”. Αλλά, όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Πρωτ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, “κάθε δίλημμα αυτού του τύπου είναι όχι μόνο πλαστό, αλλά και εθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση επιστροφής στην ατέλειά μας, στην παλαιά αγωνιώδη αναζήτησή μας. Ενώ για τον Ελληνισμό, που διασώζει την αυτοσυνειδησία του, το ζητούμενο ευρέθη. Είναι η Ορθοδοξία. "Είδομεν το φως το αληθινόν... εύρομεν πίστιν αληθή!" Κάθε αποδέσμευση του Ελληνισμού από την Ορθοδοξία δεν συνιστά μόνο τραγικό διαμελισμό της υπάρξεώς μας, αλλά και καθαρό παραλογισμό, αφού η τυχόν επιστροφή στον αυθεντικό Ελληνισμό, θα καταλήξη οπωσδήποτε στην γνήσια εκείνη αναζήτηση, που οδήγησε στην ένωσή του με την Ορθοδοξία. Έξω από τη ζήτηση αυτή έμεινε... ο παγανισμός και ο διονυσιασκός αισθησιασμός του Γραικύλου. Γι΄ αυτό όπου χάνεται η Ορθοδοξία χάνεται και ο Ελληνισμός”.
Η λατρεία του αληθινού Θεού βοηθά τον άνθρωπο να ελευθερωθή από την υποδούλωση στα κτιστά πράγματα του “παρόντος αιώνος του απατεώνος” και να βιώση την πνευματική ηδονή, που είναι απαλλαγμένη από την πίκρα και οδύνη.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου