Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο Απόστολος Βαρνάβας ήταν «Ιουδαίος Λευ|της, Κύπριος τώ γένει». Αρχικά ονομαζόταν Ιωσής, οι Απόστολοι όμως τον μετονόμασαν σε Βαρνάβαν, που σημαίνει «υιός παρακλήσεως», δηλαδή γιός
παρηγοριάς, επειδή είχε το χάρισμα να παρηγορή τούς ανθρώπους και να τούς στηρίζη στην πίστη. Καί «παρεκάλει πάντας τή προθέσει της καρδίας προσμένειν τώ Κυρίω».
Ανήκε στον χορό των εβδομήκοντα Αποστόλων και κατείχε την πρώτη θέση. Ήταν «των εβδομήκοντα πρώτος, των δώδεκα ισοστάσιος» (Απολυτίκιο Απ. Βαρνάβα). Λόγω του φλογερού του ζήλου και των εξαιρετικών του χαρισμάτων, όλοι έτρεφαν προς το πρόσωπό του βαθειά εκτίμηση και είχαν εμπιστοσύνη στην κρίση του. Αυτό γίνεται φανερό και από το γεγονός ότι την περίοδο κατά την οποία υπήρχε δυσπιστία και επιφυλακτικότητα ως προς τις αγαθές προθέσεις του Αποστόλου Παύλου, λόγω του παρελθόντος του ως διώκτου των Χριστιανών, ο Απόστολος Βαρνάβας, που στο πρόσωπο του Αποστόλου Παύλου διέκρινε τον διαπρύσιο κήρυκα του Ευαγγελίου, κατόρθωσε να διαλύση τις υποψίες και την παγερότητα και να τον φέρη σε αδελφική κοινωνία με τούς άλλους Αποστόλους.
Μαζί με τον Απόστολο Παύλο τούς βρίσκουμε, κατ’ αρχάς, στην Αντιόχεια όπου υπήρχε ευρύ και γόνιμο πεδίο ιεραποστολής. Στήν συνέχεια, περιοδεύουν την Κύπρο, την Παμφιλία, την Πισιδία, το Ικόνιο και την Λυκαονία, έχοντες ως βοηθό τους τον ευαγγελιστή Μάρκο, ανηψιό του Βαρνάβα, ο οποίος όμως τούς εγκατέλειψε στην Πέργη της Παμφυλίας. Η περιοδεία τους αυτή διήρκεσε τρία χρόνια, μέσα σε πολλές δοκιμασίες, διωγμούς και κακοπάθειες μέχρι θανάτου, αλλά και με ικανοποιητική καρποφορία μεταξύ των Ιουδαίων και των Εθνικών.
Η νέα περιοδεία που σχεδίασαν μαζί δεν καρποφόρησε και έτσι ακολούθησε ο καθένας διαφορετική πορεία. Αιτία της διαφωνίας και του χωρισμού τους υπήρξε αφ’ ενός η επιμονή του Βαρνάβα να συμπαραλάβουν τον Μάρκο, που προηγουμένως τούς είχε εγκαταλείψει, αφ’ ετέρου η άρνηση του Παύλου να πάρουν και πάλι μαζί τους τον αποστάτη. Αυτή, βεβαίως, η διαφωνία δεν έγινε αιτία να ψυχρανθούν οι σχέσεις τους, ακολούθησαν όμως χωριστούς δρόμους. Η πορεία του Αποστόλου των Εθνών είναι γνωστή από τις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Απόστολος Βαρνάβας παρέλαβε τον Μάρκο και πήγε στην Κύπρο, όπου χρημάτισε, σύμφωνα με την παράδοση, πρώτος Επίσκοπος της Εκκλησίας της Κύπρου. Είναι δέ ο ιδρυτής και προστάτης της.
Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες, κήρυξε το Ευαγγέλιο και στην Αλεξάνδρεια, την Ρώμη, καθώς και στα Μεδιόλανα της Κάτω Ιταλίας, όπου θεωρείται και ο ιδρυτής της εκεί Εκκλησίας. Τίς τελευταίες ημέρες της ζωής του τις πέρασε στην Σαλαμίνα της Κύπρου, όπου υπέστη μαρτυρικό θάνατο. Τόν λιθοβόλησαν οι Ιουδαίοι, πιθανόν μεταξύ των ετών 57-60 μ. Χ. Ο τάφος του ευρίσκεται κοντά στην Σαλαμίνα, δίπλα στην ομώνυμη Ιερά Μονή του, η οποία σήμερα μένει εγκαταλελειμμένη και αλειτούργητη λόγω της συνεχιζομένης, από το 1974, τουρκικής κατοχής στο νησί.
Στήν Παλαιά Διαθήκη ο Θεός, διά στόματος του προφήτου Ησα|ου, προτρέπει τούς Ιερείς να παρακαλούν, ήτοι να παρηγορούν τον λαό Του. Δηλαδή, ο λόγος τους προς τον λαό να είναι παρακλητικός. Νά στοχεύη στις καρδιές των ανθρώπων, να τις παρηγορή και να τις στηρίζη. Όμως για να έχη ο λόγος τους την δύναμη να παρηγορή και να θεραπεύη, δεν αρκεί το να γνωρίζουν να ομιλούν ωραία, αλλά θα πρέπη να έχουν δεχθεί την Χάρη του Παρακλήτου, η οποία δίδεται, κατά τον βαθμό της καθάρσεως, σε όσους αγωνίζονται να καθαρθούν από τα πάθη διά της ματανοίας και γενικώς διά της κατά Χριστόν ζωής. Η προτροπή αυτή παραμένει πάντοτε επίκαιρη, αφού σε κάθε εποχή οι άνθρωποι είναι πονεμένοι, αντιμετωπίζουν πολλούς πειρασμούς και δυσκολίες και έχουν ανάγκη από στήριξη και αυθεντική παρηγοριά.
Ο Μέγας Αντώνιος λέγει ότι ο άνθρωπος αποτελεί πεδίο δράσεως τριών θελήσεων. Πρώτον, της θελήσεως του Θεού, που είναι τελεία και σωτήρια. Δεύτερον, της καθαρά δικής μας, της ανθρωπίνης θελήσεως, που καθ’ εαυτήν δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή και τρίτον, της θελήσεως του διαβόλου, που μάς οδηγεί στην απώλεια.
Ο λόγος των ανθρώπων, οι οποίοι εξουσιάζονται από τον διάβολο, είναι καταστροφικός. Δημιουργεί ταραχή στην ψυχή και σπέρνει την έχθρα μεταξύ των ανθρώπων.
Ο ανθρώπινος λόγος, που δεν έχει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ή του πονηρού πνεύματος δεν προξενεί κακό στούς άλλους, αλλά και δεν τούς ωφελεί.
Αντίθετα, η παρουσία και ο λόγος εκείνων, οι οποίοι απέκτησαν το Άγιο Πνεύμα, έχουν θεία δύναμη και ενέργεια και προσφέρουν στον λαό του Θεού ουσιαστική βοήθεια. Τόν στηρίζουν, τον παρηγορούν αληθινά και τον θεραπεύουν. Τά λόγια τους δεν είναι κενά, κούφια, αλλά «ρήματα ζωής αιωνίου», που αναγεννούν και ζωοποιούν.
Η προσπάθεια για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, που σύμφωνα με την διδασκαλία του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, αποτελεί σκοπό της ζωής του ανθρώπου, πρέπει να γίνεται από όλους τούς πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς, αφού οι εντολές του Θεού είναι ίδιες για όλους. Καί πραγματικά υπάρχουν λαϊκοί, όπως και μοναχοί που δεν έλαβαν την Χάρη της μυστηριακής ιερωσύνης, οι οποίοι, επειδή έχουν την πνευματική ιερωσύνη, την ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχουν την δυνατότητα να θεραπεύουν τούς ανθρώπους, να τούς παρηγορούν αληθινά και να τούς στηρίζουν. Όπως υπάρχουν και ιερωμένοι που δεν έχουν αυτήν την δυνατότητα.
Όσοι έχουν την πνευματική ιερωσύνη, αυτοί είναι «υιοί παρακλήσεως» και έχουν την δυνατότητα να εισέρχονται στο βάθος και την ουσία των ανθρωπίνων προβλημάτων και να διαγνώσκουν την πραγματική τους αιτία. Έτσι, μπορούν να βοηθούν αποτελεσματικά τούς ανθρώπους. Γι’ αυτό και αποτελούν την αδιάψευστη ελπίδα και την αυθεντική παρηγοριά του λαού του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου