Οι νέοι και το «νόημα ζωής» σήμερα

Από τον π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό

Οι νέοι σήμερα έχουν επιλέξει μια οδό συμβιβασμού με τον κόσμο και την εποχή τους. Έχουν εκλάβει ως δεδομένο ότι θα πρέπει να ακολουθούν τον πολιτισμό του καιρού όχι μόνο ως προς τις συνήθειες, 

τις επιλογές της διασκέδασης, τις μοντέρνες ιδέες, την προβολή του εαυτού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και ως προς τις σχέσεις τους. Οι νέοι αναζητούν την κοινωνικότητα και τη συντροφικότητα όχι

μέσα από τον έρωτα, το μοίρασμα, την ευθύνη, αλλά, κυρίως, μέσα από την ευκολία της σωματικής επαφής, την αποθέωση της εμφάνισης, την αποφυγή του δεσίματος.

Οι σχέσεις δεν αποτυπώνουν στους νέους αυτό που ονομάζουμε «νόημα ζωής». Μάλλον λειτουργούν ως αντίδοτο στον φόβο της μοναξιάς, σε ένα διαφαινόμενο αίσθημα απόρριψης από τους άλλους. Έτσι, οι νέοι δεν αντιδρούν εύκολα σε κάθε μορφής κακό. Δεν θέλουν να διαμορφώσουν ολοκληρωμένη άποψη, να παλέψουν για κάτι διαφορετικό.

Σε μια εποχή στην οποία η ζωή είναι γεμάτη από πληροφορίες και, κάποτε, εμπειρίες, οι ψυχές παραμένουν ασυγκίνητες, άδειες. Δεν ενοχλεί όμως αυτό, διότι μεγαλύτεροι και νεότεροι δεν βιαζόμαστε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα του θανάτου και της αιωνιότητας. Είναι μακριά για εμάς. Προτιμούμε να ζούμε όπως οι πολλοί παρά να θέλουμε την αλήθεια, η οποία όμως δεν είναι μόνο για να τη γνωρίσουμε, αλλά και για να την ακολουθήσουμε.

Άδειες οι ψυχές, γιατί δεν πεινούν για ελπίδα. Κέντρο της ζωής είναι το τώρα, το παρόν. Οι νέοι, επειδή δεν είναι μόνοι τους, νιώθουν ότι δεν χρειάζεται να σκεφτούν γιατί ζουν και τι μπορούν να μοιραστούν. Και, έτσι, το μέλλον φαντάζει αρκετά μακρινό, για να διαμορφώσει κάποιος θέση και να αφιερωθεί στο να την υλοποιήσει. Συμπαρομαρτούν, άλλωστε, όλοι εκείνοι που δεν ελπίζουν σε κάτι, αλλά μόνο στο εγώ τους, στον εαυτό τους. Και τότε «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Αρκεί, λοιπόν, να περνάμε καλά...

Η χριστιανική πίστη και η ζωή της Εκκλησίας μπορούν να γίνουν αφετηρία, ώστε οι ψυχές να μπολιαστούν και με νόημα και με ελπίδα. Στις μικρότερες και τις μεγαλύτερες κρίσεις της ζωής, στην αποτυχία της αγάπης, στον εκμηδενισμό των ονείρων έρχεται η αυθεντικότητα της κοινωνίας με τον Χριστό να κάνει νεότερους και μεγαλύτερους να αισθάνονται όχι απλώς λιγότερο μόνοι, αλλά έτοιμοι να παλέψουν για έναν κόσμο που θα ακολουθεί το Ευαγγέλιο. Στα δύσκολα. Στη δίψα για εκδίκηση και συντριβή του άλλου, που είναι εχθρός. Στην επιθυμία χρήσης του άλλου ως αντικειμένου για τη δική μας ευχαρίστηση. Στον πόνο από την αρρώστια, τον θάνατο, την απώλεια. Στην ταραχή που η ήττα και η ματαίωση φέρνουν. Αλλά και στην ανάγκη για μέτρο, όταν διαχειριζόμαστε τις χαρές μας.

Η παρουσία του Χριστού γεμίζει τις ψυχές. Πιστεύουμε και ζούμε έναν Θεό που έγινε άνθρωπος και έφτασε έως τον θάνατο από αγάπη για εμάς. Με γνώμονα αυτή την πίστη, γνωρίζουμε γιατί ζούμε. Και ξεκινάμε από την αρχή κάθε στιγμή, στον τρόπο της Εκκλησίας. Ευθύνη των μεγαλυτέρων να δείξουμε στους νέους αυτό τον δρόμο. Ευθύνη όλων μας η ψυχή μας να πάψει να είναι άδεια. Για να χαρούμε το ουσιώδες! Αυτόν και αυτό που διαρκεί!

Ορθόδοξη Αλήθεια