«Όταν ξύπνησε στον ώμο της δεν υπήρχε τίποτα»

24 Απριλίου 2008, Περιστέρι, Αθήναι

Στον ναό του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Ηρακλείου Αττικής στον οποίον υπηρετώ ήλθε μια κοπέλα 23 ετών, ονόματι Χριστίνα Παρασκευά, κλαίγοντας και μου ζήτησε να κάνω μια προσευχή γιατί της παρουσιάστηκε στο δεξιό ώμο ένας όγκος εμφανής σαν πορτοκάλι. 

Τον όγκο αυτό μου τον έδειξε και μου ζήτησε να τον σταυρώσω. Εγώ της διάβασα από το ευχολόγιο μία ευχή υπέρ υγείας σταυρώνοντάς την με την Αγία Λόγχη. Εκείνη τη στιγμή άκουσα μία φωνή μέσα μου να μου λέει: « Δώστης την Αγία Ζώνη μου».

Έτσι και εγώ πήγα στο γραφείο του Ιερού Ναού όπου φυλάσσω ευλογημένα ζωνάκια της Παναγίας. Κατόπιν της το έδωσα συμβουλεύοντάς την πριν το φορέσει να εξομολογηθεί, να νηστέψει και να κοινωνήσει.

Η κοπέλλα ακούγοντας τις συμβουλές μου, ζήτησε επί τόπου να εξομολογηθεί. Αφού εξομολογήθηκε στην ταπεινότητα μου, νήστεψε μία εβδομάδα και την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία κοινώνησε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, από ό,τι διηγείται η ίδια, φόρεσε το ζωνάκι και έπεσε για ύπνο. Ξύπνησε από φρικτούς πόνους αργά το απόγευμα. Όλο το βράδυ πονούσε και τις πρωϊνές ώρες της επόμενης ημέρας ήταν τόσο έντονοι οι πόνοι, που ένοιωθε σαν να τις τραβούν με καρφιά το δέρμα της, ώσπου λιποθύμησε και κοιμήθηκε από τους πόνους. Όταν ξύπνησε στον ώμο της δεν υπήρχε τίποτα και φυσικά δεν πονούσε. Ήλθε στο ναό το απόγευμα της Δευτέρας κλαίγοντας από χαρά και δέος απέναντι σ’ αυτό το θαύμα που έζησε.

Πρεσβύτερος π. Χρήστος Δημητρόπουλος

«Πιστεύουμε ότι χρωστούμε αυτό στην επέμβαση της Παναγίας»

30 Απριλίου 2008, Λονδίνο, Αγγλία

Είμαστε και οι δύο Έλληνες Ορθόδοξοι. Είμαστε παντρεμένοι για οκτώ χρόνια και ζούμε στο Λονδίνο. Μετά από πολυάριθμες ιατρικές επεμβάσεις και δύο αποβολές, ελπίζουμε να έχουμε την ευλογία του πρώτου μας παιδιού το καλοκαίρι.

Πιστεύουμε ότι το χρωστούμε αυτό στην επέμβαση της Παναγίας, της οποίας τη βοήθεια αισθανόμαστε κάθε μέρα και που μας δίνει στηριγμό και ελπίδα.

Τον Οκτώβριο ο Μάρκος αποφάσισε να επισκεφτεί το Άγιον Όρος για πολλούς λόγους, μερικοί από τους οποίους ήταν πολύ απλοί: περιέργεια και η ευκαιρία να κάνει ένα πιθανώς τελευταίο ταξίδι με ένα πολύ αγαπητό και πιο ηλικιωμένο φίλο. Αλλοι ήταν λιγότερο ξεκάθαροι. Ο Μάρκος αναζήτησε και βρήκε ειρήνη και ηρεμία, αλλά ένιωσε επίσης την ανάγκη να κοιτάξει την ψυχή του.

Στο Βατοπαίδι βρήκε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο είχε έλθει στο Άγιον Όρος· για να προσευχηθεί και να προσπαθήσει να καταλάβει καλύτερα την προσευχή. Ένιωσε επίσης μεγάλη παρηγοριά χωρίς να την έχει ζητήσει. Είχε ακούσει ότι η Παναγία θα μπορούσε να βοηθήσει εκείνους που ζητούσαν ένα παιδί, αλλά δεν ήξερε πώς θα γινόταν αυτό, μέχρι που πέρασε λίγη ώρα στην εκκλησία του Βατοπαιδίου.

Μεγαλωμένος στη Δύση ο Μάρκος, δεν αντέδρασε στα άγια λείψανα και στις εικόνες . Μετέφερε λίγο απ’ αυτό το συναίσθημα στην Ελίνα, με ένα μικρό κομμάτι ύφασμα, που είχε αγγίξει την Ζώνη της Παναγίας. Η Ελίνα κάθε μέρα προσευχόταν και κάθε μέρα προσεύχεται και μόλις δύο μήνες αργότερα συλλάβαμε το παιδί μας.

Στρεφόμαστε στην Παναγία κάθε μέρα με ευχαριστίες και ελπίδα, για το πώς άλλαξε τη ζωή μας και έχουμε συναίσθηση της μεγάλης ευθύνης και χαράς που απλώνεται τώρα μπροστά μας.

Θα ονομάσουμε το γιό μας Παύλο, προς τιμή εκείνου του μεγάλου υπηρέτη του Θεού, του οποίου η ζωή άλλαξε με μια απρόβλεπτη επέμβαση.

Μάρκος και Ελίνα Ραχωβίδη

«Σύντομα έγινε το θαύμα»

2 Μαΐου 2008, Γεωργία

Είμαι ορθόδοξος χριστιανός και μένω στη Γεωργία. Το 2003 παντρεύτηκα. Νομίζω εξ αιτίας της λανθασμένης ζωής που έζησα τιμωρήθηκα και δεν μπορούσαμε να αποκτήσομε παιδιά. Πού δεν πήγαμε για θεραπεία. Πουθενά δεν την βρήκαμε.Σχεδόν απελπίστηκα.

Ο πατέρας μου τον Μάϊο του 2005 πήγε στο Άγιο Όρος και από τη Μονή Βατοπαιδίου μας έφερε ευλογημένες κορδέλες της Παναγίας. Τις φόρεσε η γυναίκα μου και ταυτόχρονα διαβάζαμε τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Σύντομα έγινε το θαύμα. Η γυναίκα μου έμεινε έγκυος.

Στις 15 Ιουνίου 2007 ο Κύριος μας χάρισε ένα αγόρι, το οποίο ονομάσαμε Νικόλαο προς τιμήν του Αγίου Νικολάου. Δόξα και ευχαριστία στο Θεό «πάντων ένεκεν».

Γουράμ Κουντσούλια

Πηγή