Ο π. Παΐσιος είναι ο Πνευματικός της καρδίας.
Η φήμη του γέροντα Ιερομόναχου π. Παϊσίου είναι παντού διαδεδομένη στα μέρη της Μολδαβίας, όπως και του μαθητού του, αρχιμ. π. Κλεόπα Ιλίε.
Έχουν και οι δύο τον ίδιο ζήλο για τον Χριστό, για την προστασία της ορθοδόξου πίστεως, για την προσευχή, την νηστεία, την αγάπη, για την ησυχία.
Αποτελούν σήμερα τα μεγαλύτερα πνευματικά αναστήματα, λόγω της ασκητικής των ζωής και των πολλών προσωπικών εμπειριών που γεύθηκαν εξ αυτής της πολιτείας τους (δηλ. της ζωής τους).
Έτσι με τον αγιασμένο βίο τους, το κήρυγμά των, τις σοφές συμβουλές των αναπαύουν πάσης τάξεως και ηλικίας χριστιανούς που πρόθυμα καταφθάνουν στα κελιά των για ένα λόγο σωτηρίας...Ξεκινά πρώτα με την προσευχή, μετά εξομολογεί και πατρικά συμβουλεύει ό,τι ο λόγος πηγάσει μέσα από την καρδιά του. Γι' αυτό κλαίει στις εξομολογήσεις των άλλων, που και αυτοί, βλέποντάς τον, ταπεινώνονται και αρχίζουν τα κλάματα για τις αμαρτίες τους.
Σπανίως ομιλεί περί κολάσεως. Ο παρήγορος λόγος του στρέφεται περισσότερο στο έλεος του Θεού και την μακαριότητα των δικαίων. Γι' αυτό ο αποχαιρετισμός του προς τα πνευματικά του παιδιά γίνεται με τα λόγια:
"Καλή αντάμωση στην θύρα του παραδείσου!".
Είναι ο πατήρ της συγχωρήσεως, της αγάπης και της παραδείσιας χαράς.
''Μη λες όσα ξέρεις ,μη πιστεύεις όλα όσα ακούς''
''Μη λες όσα ξέρεις, μη πιστεύεις όλα όσα ακούς'' …Αυτή τη παροιμία τη πήρε τη συμπλήρωσε και την ανάπτυξε ένας μεγάλος ορθόδοξος πνευματικός ο γέροντας Παϊσιος Ολάρου (+18-10-1990). Ο γέροντας Παϊσιος δεν άφησε γραπτά κείμενα έτσι υπάρχει ηχογραφημένο με δύο διαφορετικές μορφές :
1.«Μην κάνεις ότι μπορείς
Μην πιστεύεις ότι ακούς και μη λες ότι ξέρεις.
2.Μην πιστεύεις ότι ακούς
Να μην κάνεις ότι μπορείς
Να μη λες όσα ξέρεις
Να μη δίνεις όσα έχεις
Αυτή τη δεύτερη μορφή τη βρίσκουμε στο βιβλίο Parintele Paisie Olaru de la Sihla ( Ο γέροντας Παϊσιος Ολαρου από τη Σίχλα) αλλά πουθενά δεν τη βρίσκουμε με την εξήγηση. Για αυτό θα τολμήσω να πω εγώ μερικά λόγια .
«Να μη πιστεύεις ότι ακούς»
Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι μόνο όταν βάλουμε τα λόγια κάποιου σε εισαγωγικά να τα επαναλαμβάνουμε , δηλαδή να τα επαναλαμβάνουμε τα λόγια του ακριβώς. Στη πράξη όμως τα λόγια των ανθρώπων περνάνε από στόμα σε στόμα και χωρίς να το θέλουν πολλές φορές παραμορφώνονται.
Για αυτό ο γέροντας Παϊσιος λέει: «Να μη πιστεύεις ότι ακούς»ενώ οι Πατέρες συμπληρώνουν: «Να μη θέλεις καν να ακούς πράγματα για τους άλλους». Ενώ αν κάποιος πει μπροστά σου κακό για κάποιον άλλον, εσύ να πεις κάτι καλό για αυτόν τον άλλον, ενώ αν επιμένει να τον κακολογεί εσύ να αλλάξεις συζήτηση και αν και με αυτόν τον τρόπο δεν καταφέρεις να σταματήσεις το κουτσομπολιό, τότε να διακόψεις τη συζήτηση λέγοντας π.χ ότι πρέπει να πας στην τουαλέτα. Αλλιώς γινόμαστε συμμέτοχοι στην αμαρτία.
«Να μη κάνεις ότι μπορείς»
Υπάρχει ένα είδος άσκησης για τη δύναμή μας. Αν και μερικές φορές πιστεύουμε ότι τη δύναμη την έχουν οι δυνατοί , οι «μεγάλοι», οι πλούσιοι κ.τ..λ ωστόσο αυτός ο πειρασμός μας περιτριγυρίζει όλους μας. Αυτό εκδηλώνεται κυρίως όταν έχουμε κάποιο είδος δύναμης και εξουσίας επί κάποιου.
Εμένα ως ιερέα ,αυτός ο πειρασμός με περιτριγυρίζει όταν διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι με ακούν και πιστεύουν αυτά που λέω. Τότε εγώ πρέπει να πω στον εαυτό μου ότι έχω μεγάλη ευθύνη, ότι θα απολογηθώ, να ακούω και εγώ τους ανθρώπους και να μη καταστρατηγώ την ελευθερία τους. Και αν μαθαίνουν κάτι από εμένα, αυτό γίνετε με τη χάρη του Θεού, την οποία παραδόξως παρά την αναξιότητά μου, έλαβα από τα χέρια του αρχιερέα.
Κάποιον που έχει υπό τις διαταγές του κάποιους ανθρώπους, τον περιτριγυρίζει ο πειρασμός της τυρρανίας. Πρέπει να αγρυπνεί βέβαια εάν κάνουν σωστά τη δουλεία τους, αλλά πρέπει και να φέρεται ανθρώπινα. Όταν η αλαζονεία ή ο πειρασμός της δύναμης τον νικάει ,τότε κινδυνεύει να πέσει στη τυρρανία η οποία είναι μισητή από το Θεό.
Υπάρχει μια ακόμη μορφή δύναμης ,που την έχουν πολλοί , το να γνωρίζεις διάφορα για τον πλησίον.
Μη λες όσα ξέρεις
Συχνά ακούμε κάποια πράγματα για τον πλησίον μας - ηθελημένα ή όχι – ή με κάποιον τρόπο τα μαθαίνουμε. Αυτή η «γνώση» εκδηλώνεται σα να έχουμε μια δυνητική δύναμη επί αυτού. Νομίζουμε ότι αν ξέρουμε κάτι για κάποιον ότι τον έχουμε στο χέρι. Αντί να μη θέλουμε να μάθουμε διάφορα για τους άλλους ή να μη θέλουμε να τα πιστέψουμε, συλλέγουμε τη πληροφορία σαν θησαυρό. Αυτή δεν είναι μια στάση χριστιανική, αντιθέτως είναι μια ροπή του κόσμου τούτου, κυρίως τώρα που βρισκόμαστε στη εποχή του Ιντερνετ.
Η χριστιανική στάση είναι αυτή του Αγίου Μακαρίου του Μεγάλου για τον οποίον έλεγαν ότι είναι επίγειος θεός.Ότι καθώς ειναι ο Θεός να σκεπάζει τον κόσμο,ετσι έγινε ο Αββάς Μακάριος σκεπάζων τα ελλατωματα,τα οποία έβλεπε ωσαν να μη βλέπει.Ενώ για τον αββά Αμμωνά λένε: . Ηλθε κάποτε o Aββας Άμμωνάς εις ένα τόπον δια να φάγη, και ήταν έκεΐ ένας οπού είχε κακή φήμη. Και συνέβη να ελθη ή γυναίκα και να εμβη εις το κελλίον του αδελφού οπού εΐχε την κακή φήμη. Ως το έμαθον λοιπόν οι κατοικοΰντες εκείνον τον τόπον, έταράχθησαν και έσυνάχθησαν, δια να τον διώξουν από το κελλίον. Και μαθόντες ότι ό επίσκοπος Άμμωνάς είναι εις εκείνον τον τόπον, ήλθαν και τον παρεκάλεσαν να ύπάγη μαζί των. Ως το έγνώρισεν ό αδελφός, επήρε καΐ έκρυψε την γυναίκα είς μεγάλο πιθάρι. "Οταν δε έφθασε το πλήθος, ειδεν ό Άμμωνάς το γενόμενον, καΐ δίά τον θεόν έσκέπασε την ύπόθεσιν. Και άφοϋ έμπήκε μέσα, έκάθισε επάνω είς το πιθάρι, και διέταξε να έρευνηθη το κελλίον. Άφοϋ λοιπόν έψαξαν καΐ δεν ηυραν την γυναίκα, εΐπε ό Άββας Άμμωνας' τί είναι αυ¬τό; ό Θεός να σας συγχώρηση. Και αφού έκαμε προσευχή, έκαμε να φύγουν όλοι. Καΐ λαβών το χέρι του άδελφού του είπε
‘’πρόσεχε εις τον εαυτόν σου αδελφέ,και αφού είπε αυτό,ανεχώρησε.
H σταση μας σε σχεση με αυτά που ξέρουμε ή μαθαίνουμε για τον πλησίον μας δεν πρεπει να είναι η μάταια αίσθηση της δύναμης,αλλά η κατανόηση της αδυναμίας του πλησίον και η προσευχή για αυτόν.
Μια άλλη ερμηνεία του ‘’μη λες όσα ξέρεις’’σχετίζεται με την παροιμία ‘’Μην κάνεις τον σοφό σε όλα’’.Δηλαδή, στο σήμερα,να δεχθούμε ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα και ότι και σ’ αυτά που γνωρίζουμε μπορεί να κάνουμε λάθος.Γι’αυτό ο π.Νικολάε Σταινχαρντ λέει ότι πρέπει να σχετικοποιούμε την γνώση μας.Εαν συνέχεια λέμε ‘’εγώ ξερω’’ και κάνουμε τους σοφούς μπροστά στους άλλους γινόμαστε αντιπαθείς
Ένα άλλο αποφθεγμα από το γεροντικό λέει
’Επεσκέφθησαν κάποτε μερικοί γέροντες τον Άββα Άντώνιον και ήταν ό Άββας Ιωσήφ μαζί τους και θελων ό γέρων να τους δοκίμαση, έπρόβαλε ένα ρητό της Άγιας Γραφής, και άρχισε να έρωτα από τους μικρότερους, τί σημασία έχει το ρητό τούτο' καΐ καθένας έλεγε κατά την δυναμίν του ό δε γέρων ‘ελεγε εις τον καθένα" ακόμη δεν ηυρες. Υστέρα από όλους, λέγει εις τον Άββαν Ίωσήφ. Συ πώς λέγεις εϊς τον λόγον τούτον; και αποκρίνεται έκεΐνος, δεν ήξεύρω. Λέγει λοιπόν ό Άββας Αντώνιος. Εξάπαντος ό Άββας Ιωσήφ, ηΰρετον δρόμον διότι είπε, δεν ήξεύρω’’(Γεροντικό)
Να μην δίνεις όλα όσα έχεις
Στο Ευαγγέλιο, την ίδια στιγμή,ο Χριστός σε κάποιον δεν του επιτρέπει να Τον ακολουθήσει,ενώ ζητάει από κάποιον άλλον ζητάει να Τον ακολουθήσει:’’και προσελθών είς γραμματεύς είπεν αυτώ,διδάσκαλε,ακολουθήσω σοι όπου εάν απέρχη.
Και λέγει αυτώ ό Ιησούς.Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις,ο δε υιός του ανθρώπου ούκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη’’(Ματθ.η,19-20).
Επίσης, σε άλλους ο Χριστός μιλάει για ελεημοσύνη και σε άλλους λέει να τα παρατήσουν όλα.Ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής το εξηγεί ακολούθως:’’Η μία εντολή είναι περιοριστική και η άλλη περιεκτική.Με την πρώτη δίδει την εντολή να δίνουμε ένα μέρος της περιουσίας μας σ’αυτούς που δεν έχουν και με τη δεύτερη να αρνηθούμε όλη την περιουσία’’
Βλέπουμε ότι η δεύτερη, η περιεκτική εντολή,δεν δίνεται σε όλους και οποιος πάνω από τα μέτρα του θελήσει να την εκπληρώσει δε θα μπορέσει να αντέξει την κατάσταση στην οποία βρέθηκε και ο ίδιος δημιούργησε.
Μια ζωή σφύζουσα, κρυμμένη κάτω από την παρουσία ενός απλού μοναχού
....Θα ήθελα να θυμίσω εδώ τη φυσιογνωμία του γέροντα Παiσιου, της Σίχλα. Είναι πάνω από ογδόντα χρόνων(σ.σ εκοιμήθη το 1990) και σχεδόν τυφλός.
Εξομολογεί ήμερα καί νύχτα καί κλαίει, μαζί μ' εκείνους πού κλαίνε, κάτω από το πετραχήλι του. Μερικές φορές κοιμάται με το κεφάλι πάνω στο βιβλίο του καί, ριγώντας για μερικές στιγμές, λέει: « Επανάλαβε, σε παρακαλώ, αυτό πού είπες, κοιμήθηκα μια στιγμή».
Το κελλί του βρίσκεται ανάμεσα σε βράχια καί βάραθρα. Υπάρχει έκεϊ ένα ξύλινο παρεκκλήσι, έλατα καϊ ένας πατατόκηπος.
Μια μέρα, ρώτησα πώς συμβαίνει καί ό κήπος είναι τόσο περιποιημένος. Μου είπαν πώς.ό γέροντας Παίσιος όριζε, μερικές φορές ως έπιτίμιο στον έξομολογούμενο: «Πήγαινε να περιποιηθείς μερικές βραγιές στις πατάτες».
Ένας μεγάλος θεολόγος του ζήτησε να μάθει κάποτε την εμπειρία του από την καρδιακή προσευχή του Ίησού.
Ό πατήρ Παίσιος απάντησε: «Δεν την ξέρω, είμαι ανάξιος της, άλλα άκουσα να μιλούν γι' αυτήν άλλοι». Και άρχισε έτσι να μιλά για την προσευχή του Ίησού. Προφανώς, αύτη ήταν ή προσωπική του εμπειρία, πού αποδείχτηκε μια πραγματική μελέτη βαθειάς πνευματικότητας, με τη σύλληψη και το βίωμα ενός αληθινού θεολόγου. Μια ζωή σφύζουσα, κρυμμένη κάτω από την παρουσία ενός απλού μονάχου..
Tης Λυδίας Στανιλοάε- proskynitis
Ο γέροντας Παΐσιο με τον γέροντα Ιωαννίκιο
Πνευματική συζήτηση με τον ησυχαστή Πνευματικό π. Παΐσιο Ολάρου "Αναμνήσεις μου από τον Ρουμάνο γέροντα π. Ιωαννίκιου Μπάλαν".
— Πάτερ Παΐσιε, ποιό είναι το έργο του μοναχού; — Ο μοναχός πρέπει ν᾿ αγαπήση τρία πράγματα στην ζωή του: την προσευχή, την εκκλησία και το κελλί [δηλ. το δωμάτιό του μέσα στο μοναστήρι, όπου θα προσεύχεται και θα μελετά].
— Ποιός σας προέτρεψε να έλθετε στην μοναχική ζωή; — Οι βίοι των Αγίων με επαρακίνησαν και η αγάπη μου για τον Κύριο.
— Τι πειρασμούς είχατε στην ησυχία και πώς τους αντιμετωπίζατε; — Επί 20 χρόνια έζησα στην ησυχία και προσευχή σε μία καλύβα που ήταν κοντά στην σκήτη Κοζάντσεα. Δεν είχα όμως πολύ μεγάλους πειρασμούς από τον διάβολο. Είχα όμως σαρκικό πόλεμο, διότι είχα εισέλθει στον πόλεμο με τα επτά πνεύματα της πονηρίας, στα οποία ενίοτε υποχωρούσα, διότι επαρουσιάζοντο υπό την μορφήν του αγαθού. Αλλά με την προσευχή, την ταπείνωσι και την υπομονή τα νικούσα, χάριτι Χριστού.
— Τι πνευματικές χαρές εδοκιμάσατε στην σκήτη Κοζάντσεα; — Είχα μεγάλες χαρές, όσο καιρό ημουνα στην ησυχία στην Καλύβα μου, μα προπαντός, όταν προσευχόμουν την νύκτα και εβοηθούσα πνευματικώς τους άλλους. Αλλά τις ωραιότερες στιγμές της θείας ευφροσύνης τις αισθανόμουνα στην εκκλησία, στην ώρα της Θείας Λειτουργίας.
— Ενθυμείσθε πώς ετελείωσαν τόν βίο τους άλλοι μοναχοί ή μαθηταί σας; — Ενθυμούμαι ένα δόκιμο, ονόματι Γεώργιο Κοσμαντσίου, ο οποίος ήταν μεγάλος ασκητής. Όταν αρρώστησε μ᾿ εκάλεσε στό κρεββάτι του και μου εζήτησε να τον διαβάσω μοναχό. Την τρίτη ημέρα, μετά την κουρά του (δηλ. την τελετή με την οποία έγινε μοναχός), κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, εζήτησε συγχώρησι απ᾿ όλους και, ενώ ήταν στα χέρια μου, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Ένας ιεροδιάκονος ονόματι Γεράσιμος επάνω στην αρρώστια του με εκάλεσε να του διαβάσω την Παράκλησι της Θεοτόκου. Όταν είχα φθάσει στην μέση, εκείνος επέταξε με την ψυχή του στον ουρανό.
Ένας άλλος ιεροδιάκονος, ονόματι Νίκων Νταγκουλεάνου, μεγάλος βιαστής της Βασιλείας των Ουρανών (δηλ. άνθρωπος μεγάλης ασκητικής ζωής), μ᾿ εκάλεσε μία ημέρα και μου είπε να του κλειδώσω το κελλί και την δεύτερη ημέρα να έλθω πάλι στις οκτώ το πρωί για να ψάλουμε μαζί με τους αγγέλους, το Αλληλούια. Όντας Κυριακή η άλλη ημέρα, πολλοί χριστιανοί με εκαθυστέρησαν και δεν μπόρεσα να πάω στο κελλί του στην καθορισμένη ώρα. Επήγα μία ώρα αργότερα, αλλά ο πατήρ Νίκων είχε κοιμηθή τον αιώνιο ύπνο και το σώμα του ήταν ακόμη ζεστό. Έκλαψα και λυπήθηκα πολύ διότι δεν τον επρόλαβα για να ψάλουμε με τους αγγέλους, το Αλληλούια.
Δεν μπορώ να ξεχάσω και τον μοναχό Γεννάδιο Αβαταμανίτσε, ο οποίος με υπηρέτησε στο κελλί μου οκτώ χρόνια. Αυτός μου έλεγε πολλές φορές: «Πάτερ Παΐσιε, εγώ σ᾿ ολόκληρη την ζωή μου δεν κοιμήθηκα σε κρεββάτι και χάπια ποτέ δεν επήρα».
Όταν αρρώσταινα, ο πατήρ Γεννάδιος έκανε μετάνοιες δίπλα στο κρεββάτι μου, για να γίνω καλά και να μη πεθάνω, εγώ ο γεροντότερός του. Όταν επλησίασε η ώρα του θανάτου του, μου εζήτησε να τον βγάλω έξω από το κελλί του. Εξεπλήρωσα την επιθυμία του με το πρόσωπο εστραμμένο προς ανατολάς και έτσι σ᾿ αυτή την θέσι, έφυγε η ψυχή του για τα ουράνια, επάνω στο γυμνό έδαφος, όπως συνήθιζε να κάθεται, ως τσοπάνης που ήταν σ᾿ όλη την ζωή του. Ο Θεός να τους συγχωρήση και αναπαύση όλους.
Στην μνήμη μου παρέμειναν η ταπείνωσις και η απλότης των, διότι δεν ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, αλλά αυτά που παρέλαβαν από τους προκατόχους των τα κρατούσαν με αγιωσύνη δηλαδή με πνευματική εργασία στο κελλί, με τις ιερές ακολουθίες και το διακόνημα.
— Εάν κάποιος δεν υπακούη στην συμβουλή του Πνευματικού του Πατρός και κάνει το θέλημά του, ο Πνευματικός του έχει κάποια ευθύνη απέναντι του Θεού γι᾿ αυτόν; — Εάν κάποιος δεν υπακούη τον Πνευματικό του, αυτός μόνος θ᾿ απολογηθή ενώπιον του Θεού. Ο Πνευματικός του Οφείλει να προσεύχεται για την επιστροφή του και να τον συγχωρήση ο Θεός.
— Τι κανόνα προσευχής δίνετε στους γέροντες και ασθενείς, οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν μετάνοιες; — Αυτοί να κάνουν ό,τι τους επιτρέπουν οι δυνάμεις των. Εάν δεν μπορούν σωματική άσκησι, ας διπλασιάζουν την νοερά προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με...».
Ζούσε στο μοναστήρι Συχαστρία ένας μοναχός μεγαλόσχημος ονόματι Νικάνωρ Μπιτίκα, ο οποίος στα γεράματα δεν μπορούσε να κάνη εδαφιαίες μετάνοιες, ενώ προσκυνητές (μετάνοιες) έκανε από το σκαμνί που καθόταν.Αφού έπεσε στο κρεββάτι, δεν μπορούσε πλέον να κάνη ούτε προσκυνητές, μόνο στο στήθος του έκανε το σημείο του σταυρού και έτσι επιτελούσε τον μοναχικό του κανόνα. έτσι λοιπόν καθένας ας κάνη, όσο μπορεί και όπως μπορεί, κατά τον λόγο που λέγει: «Ιλαρόν γάρ δότην αγαπά ο Θεός».
— Ποιές είναι οι σπουδαιότερες υποχρεώσεις των μοναχών;
— Οι μοναχοί είναι υποχρεωμένοι να φυλάγουν την υπόσχεσι που έδωσαν στην κουρά τους, ενώπιον του Χριστού και του Αγίου Βήματος: δηλαδή αδιάκριτη υπακοή, εκούσια πτωχεία και παρθενία ή αγνεία. Εκτός απ᾿ αυτά, να είναι ταπεινοί, να προσεύχωνται πάντοτε και να έχουν την αγία αγάπη, από την οποίαεπικρέμαται κάθε καλό έργο και η οποία τα πάντα υπομένει.
— Ποιές είναι οι μεγαλύτερες κακίες για τον μοναχό και πώς μπορεί να λυτρωθή απ᾿ αυτές; Όλα τα πάθη και οι πειρασμοί των μοναχών γεννώνται από δύο αμαρτήματα: από την παρακοή και την ακηδία στην προσευχή. Αυτά καθώς και όλα τα άλλα αμαρτήματα, θεραπεύονται με την καθαρή εξομολόγησι, τον κανόνα τής προσευχής, με την επιτέλεσι των καλών έργων και την φύτευσι των αρετών, εκεί όπου είχαν φυτρώσει πριν οι αμαρτίες.
Μεγάλη βοήθεια για την σωτηρία μας παρέχουν οι ταπεινοί λογισμοί και η ταπείνωσις, η οποία μας καθαρίζει από τις αμαρτίες και νικά τον διάβολο. — Αυτούς που δεν πιστεύουν στον Θεό ή αμφισβητούν την ύπαρξή του, πώς μπορούμε να τους επαναφέρουμε στην πίστι;
— Πρώτα με την ζωή και το παράδειγμά μας. Διότι, όταν θα βλέπουν τους πιστούς να ζουν εν αγάπη και ειρήνη, πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία, εξομολογούνται υπακούουν στον ιερέα, δεν μεθούν και αποκτούν παιδιά εν φόβω Θεού, τότε παραδειγματίζονται και αυτοί και επιστρέφουν στην πίστι. Αυτό είναι το πιο δυνατό κήρυγμα. Κατόπιν να τους βοηθούμε με την προσευχή, να τους δίνουμε προς ανάγνωσι κατάλληλα βιβλία και να τους διδάσκουμε τον δρόμο του Θεού.
— Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι μοναχοί και τα μοναστήρια μας στην καταπολέμησι των αιρέσεων και παθών στην ζωή των χριστιανών;
— Μπορούν να βοηθήσουν με αυτά τα δύο: με τα έργα και την προσευχή. Όσο περισσότερο αγιάζονται στο μοναστήρι με την προσευχή, νηστεία, ταπείνωσι, αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, άλλο τόσο ενισχύεται η πίστις και η πνευματική ζωή των εν τω κόσμω χριστιανών. Να μην ξεχνάμε ότι οι πατέρες μας αγωνίσθηκαν στο μοναστήρι, οπότε και εμείς αυτούς πρέπει να ακολουθήσουμε.
— Τι είναι η ταπείνωσις, πάτερ Παΐσιε; — Ταπείνωσις είναι ο λογισμός της καρδίας μας που μας επιβεβαιώνει ότι είμεθα πιο αμαρτωλοί απ᾿ όλους τους ανθρώπους και ανάξιοι για το έλεος του Θεού. Όταν εμείς κατηγορούμε τον εαυτό μας, δεν σημαίνει ότι έχουμε ταπείνωσι. Μόνο, όταν ο άλλος μας υβρίζει και εμείς λέγομεν: Ο Θεός έδωσε εντολή στον αδελφό να με ονειδίση (=βρίσει) για τις αμαρτίες μου.
Αυτή είναι η αληθινή ταπείνωσις. Οπότε να δεχώμεθα τα πάντα ότι γίνονται με την άδεια και ευλογία του Θεού. Σε έπληξε κάποιος με τον λόγο; Να λέγης νοερά, ότι ο Θεός τον διέταξε. Σου έκλεψαν κάτι, πάλι να λέγης, ότι ο Θεός τον διέταξε να το κάνη, διότι το είχε ανάγκη.
— Πώς να συμπεριφέρομαι, πάτερ προς τον πλησίον μου, ώστε να εκπληρώνω την εντολή της αγάπης; — Να θεωρής τον πλησίον σου καλλίτερον από τον εαυτό σου, να του ζητής συμβουλές, να του δίνης την θέσι σου, ενώ τις ελλείψεις του να τις σκεπάζης με την αγάπη σου. Κάνε αυτά και σώζεσαι.
— Πάτερ Παΐσιε, τί είναι η συνείδησις; — Συνείδησις είναι ο άγγελος του Θεού που φυλάγει τον άνθρωπο. Όταν αυτή σε ελέγχει σημαίνει ότι ο Θεός σε μαλώνει και πρέπει να χαίρεσαι διότι δεν σε εγκατέλειψε. Η συνείδησις μάς υπενθυμίζει τις αμαρτίες μας και μας ταπεινώνει.
— Ποιό λόγο πνευματικό αφήνετε ως διαθήκη σ᾿ εμάς για να σωθούμε και να βοηθήσουμε τους άλλους στην οδό τής σωτηρίας; — Να κάνουμε και εμείς, αυτά που διδάσκουμε στους άλλους και αυτό που κάνουμε εδώ να γίνεται για την δόξα του Θεού και την ωφέλεια του πλησίον, διότι η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών. Αυτή την διαθήκη αφήνω σε όλους τους μαθητές μου, δηλαδή την διαθήκη της αγάπης, όπως μας διδάσκη ο ίδιος ο Σωτήρ: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιωάν.13,35).
Μετά την κατανυκτική αυτή ατμόσφαιρα τής ψυχωφελούς συζητήσεως, ο π. Παΐσιος εζήτησε κάτι να του ψάλλω στα ελληνικά. Έψαλα το «Τη Υπερμάχω...» «Aparotaore Doamne, mulţumim...», και εκείνη την στιγμή ό Γέροντας κουνούσε θρηνητικά το κεφάλι και εστέναζε. Τότε και εμείς γονατίσαμε κάτω από το πετραχήλι του και του εζητήσαμε να μας ευλογήση και να μας διαβάση την ευχή της αναχωρήσεως.
Εκείνος άπλωσε τά αγιασμένα αδύνατα χεράκια του επάνω μας, μας εδιάβασε μερικές ευχές και μας εσταύρωνε συνεχώς με ένα ξύλινο σταυρό. Κατόπιν εμείς, παίρνοντας την ευχή του, αναχωρήσαμε ανάλαφροι και συγκινημένοι για την μονή Σέκου.
Εορτή Γεννήσεως της Παναγίας μας, Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2010.
Είναι πολύ ακριβός ο παράδεισος...''
Ένα από τα πρώτα βράδια μετά την κοίμηση του Γέροντος Παισίου Όλάρου, του φημισμένου πνευματικού της Μονής Συχαστρία στη Ρουμανία, ό μαθητής του από την κούραση αποκοιμήθηκε στα γόνατα καί είδε το γέροντα, ντυμένο στα ράσα, με το Σχήμα, το πετραχείλι, καθισμένο στην άκρη του κρεβατιού του, με το σταυρό στο χέρι, καί να κλαίει. Ό μαθητής του ,μοναχός Γεράσιμος, φίλησε το Σταυρό, ύστερα το χέρι καί λυπημένος ρώτησε:
- Γιατί κλαις, πάτερ Παίσιε; Σέ πονάει κάτι;
- Όχι, αγαπητέ μου. Επειδή εσείς δεν κλαίτε, κλαίω εγώ για εσάς, διότι είναι πολύ δύκολο να φθάση κανείς στον παράδεισο. Ω, πόση αγωνία, πόση δυσκολία καί φόβο έχει τότε ή ψυχή! Καί, εάν δεν κλάψης εσύ για τον εαυτό σου εδώ, ποιος θα κλάψη τότε έκεί μετά θάνατον;
Διότι μόνο αυτός πού έχει πόνο στην καρδιά καί έχει καθαρή συνείδηση, μπορεί να κλάψη. Βλέπεις πώς περνάει ό καιρός! Αλλοίμονο, άλλοίμονο, μην αφήνετε να περνάη ό καιρός ανώφελα, διότι δεν θα τόν βρήτε πάλι, Ο,τιμπορείτε κάνετε σήμερα καί μην το αφήνετε για αύριο,διότι δεν γνωρίζετε, αν αύριο θα ξημερώσετε. Εάν μπορείς καί δεν το κάνεις, έχεις μεγάλη αμαρτία καί από τα μάτια του Θεού τίποτε δεν μπορεί να κρυφθή...
Ο,τιδήποτε κάνεις, εξέτασε τον σκοπό για τον όποιον το κάνεις. Επιθυμείς να άρέσης στον Θεό ή στους ανθρώπους; Εχε στο νου σου ότι είναι πολύ ακριβός ό παράδεισος καί πολύ δύσκολα φθάνει κάποιος έκεϊ! Φρόντισε πολύ για την ψυχή σου, διότι θ' άπολογηθής για κάθε έργο καί κάθε λογισμό σου. Δεν μας βοηθούν τα χρόνια αλλά τα έργα, αγαπητέ μου.
Το αφιέρωμα στον Γέροντα Παΐσιο Ολάρου επιμελήθηκε το blog proskynitis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου