Ο Χριστός δε θα ξαναγεννηθεί μες την ανθρώπινη ιστορία

Ξέρεις κάτι; Ο Χριστός δε θα ξαναγεννηθεί μες την ανθρώπινη ιστορία. Γεννήθηκε μια φορά, όπως και μια φορά σταυρώθηκε και μια φορά αναστήθηκε. 

Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να πάρει από το χέρι εσένα κι εμένα, να μας βγάλει από τη λάσπη που ήμασταν καταδικασμένοι να ζούμε. Πεθαίναμε και βλέπαμε μόνο σκοτάδι. Σκοτάδι και ανημποριά: ούτε πέντε βήματα δε μπορούσαμε να κάνουμε… Τι κι αν γεννούσαμε παιδιά; Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδελφούς του… Ο Κύριος γεννήθηκε μια φορά μέσα στο χρόνο που ζούμε κι εμείς. Γι’ αυτό, τούτη την Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα, θυμόμαστε τη γενεαλογία Του, ποιος δηλαδή γέννησε ποιον. Θυμόμαστε πως έφερε τα πράγματα έτσ’ ο Θεός, μέχρι να γεννηθεί ο Χριστός, να μας πάρει απ’ τον ώμο, φίλος κι αδερφός, ολάκερος Θεός, όχι για να μας δείξει πως να ζούμε, αλλά για να μας δώσει στ’ αλήθεια τη Ζωή.

Στη φάτνη του Χριστού βλέπει κανείς τα σμπαράλια του θανάτου. Όλες οι γιορτές των Χριστιανών έχουν αξία γιατί αναστήθηκεν ο Χριστός από τον Τάφο. Βλέπεις την ρωμαίικη εικόνα της Γέννησης κι ο Χριστός… το Θείο Βρέφος, δε ξεκουράζεται μήτε σε κρεβάτι, μήτε σε στρώμα, αλλά σε Τάφο, υπόσχεση ότι το Βρέφος αυτό ήρθε να λυτρώσει τα αγκομαχητά των αιώνων για Ζωή. Όλοι αυτοί που διαβάζουμε σήμερα στο Ευαγγέλιο ήσανε νεκροί και περίμεναν μαζί μ’ εμάς το βρέφος αυτό, επιτέλους για να ζήσουν. Όλοι αυτοί που διαβάζουμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, ήσανε νεκροί και περίμεναν το Μέγα Σάββατο, το υπερευλογημένο, για να τσ’ αναστήσει ο Χριστός απ’ τον Άδη. Όλοι αυτοί, μαζί τους κι εμείς, ήσανε γεμάτοι ενοχές. Αυτός είναι ο Άδης, αυτή ‘ναι κι η Κόλαση.

Ο Χριστός δε θα ξαναγεννηθεί στην ανθρώπινη ιστορία. Γεννήθηκε μια φορά για να μας λυτρώσει από τον Άδη των ενοχών μας. Αν θες να ζεις με τον Χριστό, ξέχνα ό, τι σε δυναστεύει, αναζήτησε την Ελευθερία σου! Δεν είσαι μόνος, γιατί ο Θεός που έλαβε σάρκα και οστά σου άφησε, μας άφησε, Πνεύμα Άγιο για να μας χαριτώνει στο δρόμο της Ελευθερίας. Δεν είμαστε μόνοι ούτε κι ορφανοί. Κι επειδή ο Χριστός δε θα ξαναγεννηθεί κι αφού απαντήσαμε στην πρόσκλησή Του, έχουμε ευθύνη μεγάλη. Δε μας αναγκάζει να Τον ακολουθήσουμε. Εμείς θελήσαμε τον Χριστό. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες της απόφασής μας. Τότε, ακόμα κι όταν σβήσουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, θα λάμπουμε ‘μεις ολόκληροι βαδίζοντας προς την Βασιλεία, χωρίς σκοτάδι κι ενοχές. Αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Τώρα μονάχα Φως, γεννήθηκε για ‘μας ο Χριστός!

Ιάσων Ιερομ.